به گزارش سیناپرس به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو ریاست جمهوری، یکی از مشکلات عمده در بحث ماندگاری محصولات غذایی همچون گوشت، آلودگی به باکتری‌های خطرناکی مانند باکتری عامل بیماری حصبه است. با استفاده از مواد نگهدارنده مصنوعی می‌توان از بروز این مشکلات جلوگیری کرد. از سوی دیگر، خود این مواد نگهدارنده حاوی ترکیبات شیمیایی خطرناک هستند که می‌توانند موجب ابتلا به بیماری‌های دیگر شوند. امروزه محققین به دنبال کاهش آلودگی و نگهداری محصولات غذایی با روش‌های طبیعی هستند.
به گفته دکتر احمد رجایی محقق دانشگاه صنعتی شاهرود، در تحقیق حاضر اسانس رزماری درون نانوکپسول‌هایی از جنس پلیمر طبیعی گنجانده شده و از آن به‌عنوان یک ماده طبیعی نگهدارنده استفاده شده است. این نانوکپسول‌ها از خواص ضدباکتری قدرتمند برای محافظت از محصولاتی همچون گوشت در برابر عوامل بیماری‌زا برخوردارند.
این نانوکپسول یک نانو ماده قدرتمند ضدباکتری عامل بیماری حصبه و جایگزین خوبی برای مواد نگهدارنده مصنوعی است.
رجایی افزود: از خصوصیات بارز این نانوکپسول‌ها، استفاده از کیتوزان به‌عنوان یک پلیمر طبیعی و نسبتاً ارزان است. هر دو ماده کیتوزان و رزماری از خصوصیات ضد باکتری برخوردارند، اما استفاده همزمان از آنها به‌صورت کپسول‌های نانومتری موجب شده تا سطح اثر این مواد افزایش یافته و در جلوگیری از ایجاد، رشد و تکثیر عوامل بیماری‌زا بهبود یابد.
در طرح جدید، از یک نانوژل متشکل از کیتوزان اصلاح‌شده با بنزوئیک اسید به‌منظور بهبود خواص ضدباکتری و افزایش پایداری اسانس رزماری استفاده شده است. میکروسکوپ الکترونی روبشی جهت تعیین قطر متوسط کپسول‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین به‌منظور ارزیابی خواص ضدباکتری، نانوکپسول‌ها در دو حالت، درون لوله آزمایش و روی گوشت استفاده شده‌اند.
عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود در رابطه با نتایج به‌دست‌آمده از این طرح گفت: تصاویر به‌دست‌آمده از میکروسکوپ الکترونی روبشی تأئید می‌کند که اندازه‌ی این کپسول‌ها زیر 100 نانومتر است. همچنین خواص این نانوکپسول‌ها علیه عامل بیماری حصبه نشان می‌دهد که استفاده از نانوکپسول‌های حاوی اسانس رزماری مؤثرتر از زمانی است که اسانس رزماری به‌تنهایی مورد استفاده قرار گیرد.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر احمد رجایی- عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شاهرود- دکتر افشین محسنی فر- محقق شرکت نانوزینو- دکتر میثم طباطبائی- عضو هیأت علمی پژوهشکده بیوتکنولوژی کشاورزی- و مژگان هادیان-دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی شاهرود- است. نتایج این کار در مجله LWT – Food Science and Technology با ضریب تأثیر 2.329 (جلد 84، سال 2017، صفحات 394 تا 401) منتشر شده است.
No tags for this post.