قطار های هیتاچی که در خلاء حرکت می کنند
به گزارش سیناپرس به نقل از فردانما،وقتی‌که انگلیس در سال ۲۰۰۷ اولین ریل قطار سریع‌السیر خود را کشید، چین هنوز در ابتدای کار بود. حدود ده سال بعد، بریتانیا هنوز همان ۸۶ مایل (۱۰۹ کیلومتر) ریل را دارد، اما چین طولانی‌ترین شبکه‌ی ریلی قطارهای پرسرعت دنیا را دارد. درمجموع با بیش از ۱۲۰۰۰ کیلومتر (۷۴۵۰ مایل)، طول این شبکه بیش از دو برابر مجموع کل شبکه‌ی ریل‌های اروپا و ژاپن است. پس اگر می‌خواهید بدانید آینده‌ی مسافرت با قطار چگونه خواهد بود، از چین بازدید کنید.
در حال حاضر، به نظر می‌آید فناوری قطارها دهه‌ها است که تغییری نکرده. انگلیس به‌تازگی اولین قطار سریع‌السیر ساخت هیتاچی خود را خریده است. این قطار توانایی حرکت با mph 140 معادل km/h225 را دارا است؛ اما این را نمی‌توان جهشی چشمگیر به جلو دانست.
قطار پرطرفدار داخلی شهری ۱۲۵، همان‌طوری که از نامش پیداست، می‌توانست با سرعت mph125 حرکت کند. پس ما کی می توانیم شاهد حرکت گلوله‌ای قطارهای سریع‌السیری باشیم که توانایی حرکت با سرعت چند صد مایل در ثانیه را دارا هستند؟ امیدهای زیادی مطلوب گشته است به فناوری ETT (حمل‌ونقل لوله تخلیه) در چین و سایر نقاط. اصطکاک دشمن سرعت است و اصطکاک هوا با بالا رفتن سرعت، افزایش پیدا می‌کند. این بدان معناست که سرعت حداکثر فعلی برای قطارهای سریع‌السیر معمول حدود mph 250 است. به‌صورت نظری، اگر قطار داخل لوله‌ی خلاء حرکت کند و قطار را به‌وسیله‌ی فناوری مگلِو موجود (شناوری مغناطیسی) از روی ریل‌ها بلند کنیم، کشش اصطکاکی می‌تواند نزدیک به صفر شود. این قطارهای ETT به‌صورت بالقوه می‌توانند با سرعتی بیش از mph 1000 حرکت کنند.
رابرت سالتر از شرکت رند قطاری زیرزمینی از این نوع حمل‌ونقل را در سال ۱۹۷۲ پیشنهاد داده بود؛ اما حالا قرار است که بر اساس ایده‌ی فراحلقه که توسط ایلان ماسک بنیان‌گذار تسلا موتورز و اسپیس ایکس مطرح‌شده، سال آینده مترویی با این شیوه در کالیفرنیا ساخته شود.چین در حال حاضر در حال آزمایش این فناوری، البته در مقیاس کوچک، می‌باشد.
دکتر دنگ شیگن از آزمایشگاه ابررسانایی کاربردی در دانشگاه شیاتون جنوب غربی چین، چنین سامانه‌ای را ساخته است: تونل خلائی با شعاع ۶ متر و آزمایش‌ها خود را نیز شروع کرده است.
اما این شروع کار است، گزارش‌ها حاکی از آن است که قطار کوچک دکتر دنگ تا حالا فقط توانسته به‌سرعت mph 15.5 معادل km/h 25 دست پیدا کند؛ و افراد زیادی هستند که شک دارند که روزی چنین فناوری‌ای به واقعیت درآید.
دکتر سون خن، کارشناس راه‌آهن از دانشگاه تانگوشی شانگهای می‌گوید: “سیستم حمل‌ونقل عمومی پایدار به چیزی بسیار فراتر از آزمایش‌ها نیاز دارد” “این سیستم باید قابل ساختن باشد، باید بتوانند خطرات احتمالی را کنترل کنند و باید متوجه هزینه‌های آن هم باشند” وی اضافه کرد: “این نظر شخصی من است،” “حداقل در این مرحله، این چیزی بیشتر از یک نظریه نیست”
جری اکلام، متخصص حمل‌ونقل در موسسه‌ی مهندسی و فناوری، اعتقاد دارد که اجتماع فناوری‌های خلاء و مگلو می‌تواند “بسیار پرهزینه‌تر ” از قطارهای سریع‌السیر کنونی باشد. او گفت “ما باید از خود بپرسیم که سرعت اضافه تا چه حد ارزشمند است؟”
فناوری مگلو بسیار پرهزینه است زیرا آهن‌رباهای دفع‌کننده و سیم‌پیچ‌های مسی برق زیادی مصرف می‌کنند، زیربنای ریل‌ها بسیار پیچیده‌تر از ریل‌های ولادی معمول است.
آقای اکلم گفت: “دست پیدا کردن به خلاء در فواصل طولانی چالش مهندسی بزرگی است.”و البته مسائل ایمنی را نیز نباید فراموش کرد. در صورت خراب شدن قطار، چطور می‌تواند مسافران را خارج کرد و خدمات اورژانس چطور می‌تواند به آن دسترسی پیدا کند؟همچنین باید به این نکته‌ی واضح توجه کرد که ممکن است افراد زیادی سفر کردن در لوله‌ای که پنجره‌ای برای نگاه کردن به بیرون ندارد را نپسندند. درحالی‌که صفحات تلویزیونی و ویدیو پروژکتورها می‌توانند مشکل تنگناترسی را کمی کاهش دهند، اما برای عادت کردن به آن زمان زیادی لازم است. باوجود چنین موانعی، دکتر اکلم هنوز معتقد است که ایده‌ی فراحلقه موضوعی است که “اکنون زمانش رسیده است “.
در همین حال، ژاپن در حال پیشروی در فناوری مگلو است.
در اکتبر سال گذشته، ژاپن طرح ساخت چیزی که سریع‌ترین خط آهن دنیا خواهد شد را به تصویب رساند. این قطار قادر خواهد بود که مسافران به‌صورت برق‌آسا با سرعتی بیش از mph 310 معادل km/h 500 بین توکیو و ناگویا جابجا کند. اگر بالاخره این خط ساخته شود، با هزینه‌ای کمی بیشتر از ۵۰۰۰۰ میلیارد دلار (۳۴۰۰۰ میلیارد پوند)، اولین خط بین‌شهری مگلو خواهد شد که زمان مسافرت یک ساعت و چهل‌دقیقه‌ای حال حاضر را یک ساعت کاهش خواهد داد. البته چین خط مگلو شانگهای خود را دارد که مسافران را از فرودگاه بین‌المللی پودونگ (Pudong) به داخل شهر می‌برد.
اما از آن نه به‌عنوان نمونه‌ی درخشانی از فواید خط آهن سریع‌السیر، بلکه به‌عنوان نمونه‌ای از اشتباهات دنبال کردن پروژه‌های عظیم زیربنایی صرفاً به خاطر دستیابی به آن، یاد می‌شود. البته این خط مسافران را به‌صورت برق‌آسای و با سرعتی نفس‌گیر به داخل شهر می‌برد، اما نه به مرکز شهر.
درحالی‌که منتظریم این قطارهای فوق‌سریع بیایند، باید با همین قطارهای معمولی سریع‌السیر سر کنیم.
جلودار بود چین در این فناوری بدان معناست که بسیاری از کشورهای چین را برای شراکت انتخاب کرده‌اند؛ و بسیاری دیگر در حال مذاکره هستند.
هیچ کشور دیگری چنین گسترش سریعی را در حمل‌ونقل انبوه شاهد نبوده است.
و به نظر می‌رسد که شرایط به همین منوال ادامه خواهد داشت.
چین در حال برنامه‌ریزی برای دو برابر کردن شبکه‌ی خود در حدود پنج سال آینده است و به‌تازگی طرح ۲۴۲۰۰۰ میلیارد دلاری ساخت خط سریع‌السیر به مسکو را تأیید کرده است.
سود تمام این ساخت‌وسازهای خط آهن، حداقل در کوتاه‌مدت، به‌صورت افزایش کلان اقتصاد به دلیل سرمایه‌گذاری کاملاً قابل‌مشاهده است.
در چنین کشور پهناوری، کاهش زمان مسافرت به نفع تجارت و کسب‌وکار است.
سفر با قطار از پکن به گوانژو – طولانی‌ترین سفر قطاری بدون توقف با ۲۲۹۸ کیلومتر – حالا به‌جای بیش از بیست ساعت، هشت ساعت طول کشیده و کمی بیشتر از ۱۰۰ دلار هزینه دارد.
پرسش اصلی برای چین این است که آیا چنین گسترش عظیمی ازلحاظ اقتصادی قابل‌تحمل است یا نه.
آقای اکلم گفت: “ما هنوز شاهد افزایش وسیع در سفرهای هوایی و قطاری هستیم.” “به نظر نمی‌رسد که در عصر دیجیتال کاهشی در نیاز به مسافرت وجود داشته باشد.”
“تجارت همیشه سرعت بالاتر را می‌طلبد.”
No tags for this post.
