آیین روز علوم اجتماعی سال جاری در دانشگاه شیراز حول محور موضوعی «نقد خویشتن: به سوی یک علوم اجتماعی متکثر و روادار» با همکاری انجمن علمی جامعهشناسی دانشگاه شیراز برگزار گردید.
استاد بخش جامعهشناسی و برنامهریزی اجتماعی دانشگاه شیراز، به ایراد سخنرانی خود با عنوان «نابرابریهای جنسیتی و آسیبهای اجتماعی زنان در ایران» پرداخت.
حلیمه عنایت با اشاره به عمیق و ساختارمند بودن نابرابریهای جنسیتی در ایران، ریشهی بسیاری از آسیبهای اجتماعی زنان را این واقعیت پیچیده و چندبعدی برشمرد که صورت عریان آن، بهویژه در خشونت علیه زنان، تبلور مییابد.
در ادامه جلسه، دانشیار بخش جامعهشناسی و برنامهریزی اجتماعی دانشگاه شیراز، سخنرانی خود را با عنوان «مدارای اجتماعی: جامعهشناسی مسئولیتمدار یا دیوانسالار» ارائه داد.
اصغر میرفردی، رواداری را موقعیتی تعریف کرد که در عین وجود اختلاف دیدگاه با دیگران، افراد تلاش کنند پنجره تعامل را نبندند.
وی در یک صورتبندی نظری، به توصیف و مقایسه دو نوع جامعهشناسی مسئولیتمدار و جامعهشناسی دیوانسالار پرداخت.
به گفته میرفردی، جامعهشناسی دیوانسالار معطوف به انجام فعالیت در برابر سیستم رسمی است، در حالی که جامعهشناسی مسئولیتمدار معطوف به انجام رسالت محتوایی و اخلاقی در برابر جامعه است.
وی با اتصال صورتبندی خود با محور اصلی آیین هفته علوم اجتماعی در سال جاری و توجه به مقوله تکثر در محور امسال، توضیح داد که جامعهشناسی مسئولیتمدار با خلق فضای حمایتگرانه و رؤیتپذیرسازی جامعه، امکان به رسمیت شناختن تکثرهای گوناگون را در سطح اجتماع فراهم میسازد و از این دیدگاه، تکثر امری است که با جامعهشناسی تنیده است.
سپس، استادیار بخش جامعهشناسی و برنامهریزی اجتماعی دانشگاه شیراز، سخنرانی خود را با عنوان «رواداری در عصر شبکههای اجتماعی: بینشهایی از جامعهشناسی رسانه» ارائه داد.
به گفته محمدتقی عباسی شوازی، رواداری به معنای اعطای فضا به گروهها، عقاید و اعمالی است که لزوماً خوشایند ما نیست. به تعبیر دیگر، رواداری را ظرفیتی اجتماعی برای فضاسازی برای دیگران عنوان کرد.
وی افزود: گسترش شبکههای اجتماعی باعث شده است که بخش مهمی از زیستجهان انسانها به فضایی بین فضای واقعی و فضای مجازی منتقل شود که ذائقه مخاطب را ارضا میکند. بدین ترتیب، توجه به آن امری نادیدهگرفتنی نیست و ضرورت دارد مباحث بنیادینی مانند رواداری در پژوهشهای فضای مجازی مورد بررسی قرار گیرند.
به زعم وی، ساختار شبکهای فضای مجازی منجر به شکلگیری حبابهای فیلتری ساختاری میشود که در آن افراد مشابه و همفکر در شبکه روابط هم قرار میگیرند. در نتیجه، با وجود ظرفیت این شبکهها برای تقویت رواداری، در عمل شاهد هستیم این شبکهها در نهایت منجر به تضعیف رواداری میشوند.
عضو هیأت علمی جهاد دانشگاهی، در قالب موضوع «چالشهای رواداری در علوم اجتماعی» این سؤال را مطرح کرد که آیا علوم اجتماعی در درون خود روادار است؟
مریم سروش با بیان تفاوت بین مفاهیم مدارا و رواداری، مدارا را به مثابه تحمل دیگری و رواداری را وضعیتی برشمرد که علاوه بر تحمل، حق حضور دیگری نیز به رسمیت شناخته میشود.
سروش در تبیین ضرورت رواداری، بر این موضوع تأکید داشت که کثرت درواقع امری موجود است، ولی آنچه ضرورت دارد، رویکرد نیتمندانه و آگاهانه به توسعه آن است که رواداری را محقق میکند. این رویکرد علاوه بر ایجاد خلاقیت، زمینههای حضور دیگری را گستردهتر میکند.
به گزارش سینا و به نقل از روابط عمومی دانشگاه شیراز در روز 6 دیماه، وی از جمله چالشهای رواداری در علوم اجتماعی ایران را قوممداری نظریهای، سیاستزدگی، رقابت به جای همکاری و کمبود گفتوگوی نظری برشمرد و مصادیقی برای آنها اعلام کرد.