بعد از امضای توافق پاریس توسط کشورهای مختلف، آن‌ها به طور رسمی و با تصویب قانونی در مجالس و دولت‌ها و یا تنفیذ آن‌را تبدیل به قانون کرده‌اند.
شرح نقشه:
نیکارگوئه از پیوستن به این توافق به این دلیل خودداری کرده که غیر الزام آور بودن آن‌را ناکافی می‌داند.
در سوریه هم جنگ داخلی ویرانگر و تحریم باعث شده پیوستن به این مذاکرات غیر ممکن باشد.
دونالد ترامپ سرانجام خروج کشورش را از توافق پاریس اعلام کرد. عدم پذیرش تغییرات اقلیمی این کشور را در مسیر انزوای بین‌المللی قرار داده است. بهانه او برای ترک توافق پاریس جان بخشیدن به صنایع آمریکایی است. او می‌گوید این توافق تنها مورد ستایش سرمایه‌داران خارجی وفعالان بین‌المللی است که می‌خواهند به هزینه کشور ما سود به دست بیاورند. ترامپ می‌گوید که یک تجارت عادلانه برای آمریکایی‌ها و مالیات دهندگان آمریکایی می‌خواهد. در عین حال او با بیان جمله:« ما نمی‌خواهیم دیگر کشورها و رهبرانشان به ما بیش از این بخندند». علاقه‌اش را به مذاکره مجدد نشان می‌دهد.
اما این ادعا و رفتار بسیار با بازپسگیری احترام این کشور فاصله دارد. در واقع این تصمیم ترامپ آمریکا را به یک چره منفور در مقیاس جهانی تبدیل خواهد کرد. درواقع حتی اگر این کشور موفق هم شود (ارزیابی‌اش تنها یک روز بعد از انتخابات ریاست جمهوری 2020 آمریکا ممکن است) این کشور تنها به جمع دو کشور دیگر خواهد پیوست که از امضای توافق سر باز زده‌اند؛ نیکاراگوئه و سوریه و در میان این سه کشور هم آمریکا تنها کشوری است که ابتدا توافق کرده و سپس از توافق خارج شده است. نیاکارگوئه البته هرچند به این توافق نپیوسته اما مطابق ارزیابی‌ها تا سال 2020 90 درصد انرژی مورد نیازش را از منابع تجدیدپذیر تهیه خواهد کرد. تکلیف سوریه هم که با توجه به جنگ ویرانگر در این کشور روشن است.
اما خروج این کشور از توافق پاریس با توجه به طبعات بین‌الملی آن تنها متوجه همکاری در زمینه تغییر اقلیم نخواهد شد. متخصصان دیپلماسی بین‌المللی هشدار می‌دهند که این خروج می‌تواند همکاری‌های بین‌المللی با مشارکت آمریکا در موضوعات غیر مرتبط را هم تحت تاثیر قرار دهد. « کشورهای جهان برای موضوع تغییر اقلیم اهمیت قایل هستند و می‌دانند که این توافق موفق نخواهد بود اگر یکی از قدرت‌ها مهم میز را ترک کند». این را «تاد استرن» رییس تیم مذاکرات اوباما در موضوع تغییر اقلیم در پاریس در ستونی در آتلانتیک نوشته است. او می‌گوید: « پیام این خروج برای بقیه جهانیان این است که به بروید به درک». روشن است جهان در مقابل این رویکرد سکوت نخواهد کرد.
« تصمیم به خروج یک اشتباه استراتژیک و اثر گذار سیاسی و اقتصادی است» این را یکی از مقامات حاضر آب‌و‌هوایی آمریکا که نخواسته نامش فاش شود به رویترز گفته است. او ادامه داده است:« در واقع ما هم نفوذ سیاسی، هم نفوذ اقتصادی و هم جایگاه اخلاقی خودمان را با این خروج واگذار کرده‌ایم».
یک مقام دیگر آمریکایی هم که نخواسته نامش فاش شود گفته است در سال 2001 هم سرباز زدن از امضای پروتکل توکیو روابط این کشور با دیگر کشورها را تیره و تر کرد و اثرات منفی زیادی، مخصوصا جنگ عراق داشت.
در مقایس داخلی هم این تصمیم روی سیستم فدرال تاثیرات زیادی خواهد داشت، چون پیش‌بینی‌ها این است علیرغم این خروج پیشرفت توسعه انرژی‌های نو در بخش خصوصی و محلی ادامه یابد و ایالات دیگری هم همچون کالیفرنیا، واشنگتن و نیویورک از پیوستن به این تصمیم خودداری کنند. نکته جالب این‌جا است که این سه ایالت تولید کننده 20 درصد تولید ناخالص داخلی آمریکا هستند.
همچنین 84 شهردار آمریکایی هم به نمایندگی از 40 میلیون آمریکایی وفاداری خودشان را به توافق پاریس در اعلامیه‌ای مشترک اعلام کردند. این حجم از موضع‌گیری‌ها در تاریخ سیاست داخلی آمریکا بی سابقه است. روزپیش ( پنج شنبه) هم نیویورک تایمز گزارش داد که ائتلافی از ایالات داخلی، شهرها و شرکت‌ها توسط مایکل بلومبرگ شهردار سابق نیویورک برای اجرای تعهدات آمریکا در توافق پاریس در حال شکل‌گیری است.
یکی دیگر از مقامات آمریکایی می‌گوید:« این مثالی از برتری جهل و ایدولوژی بر علم ما در سمت درست تاریخ نایستاده‌ایم». علاوه بر این‌ها این خروج می‌تواند در دراز مدت منجر به شکل‌گیری معاهدات بین‌المللی بیشتری علیه کشوری شود که روزگاری قدرتمندترین کشور جهان بود.
اخذ مالیات کربنی از محصولات آمریکایی خوشبینانه‌ترین هدف و تحریم علیه این کشور هدفی دراز مدت‌تر خواهد بود.
علی رنجبران