نماد سایت خبرگزاری سیناپرس

انتقال آب «مسکن» است نه راه‌حل/ ایران بحران آب ندارد؛ بحران مدیریت آب دارد

 

پروژه انتقال آب دریای خلیج فارس به استان اصفهان، یکی از طرح‌های ملی دولت است که به منظور تامین آب مورد نیاز مناطق مرکزی کشور اجرا شده است. پروژه‌ای که فاز نخست آن روز شنبه 15 اذرماه به صورت برخط(آنلاین) اجرایی شد و آب خلیج فارس به مجتع فولاد مبارکه اصفهان رسید. پروژه‌ای که بنابر اعلام کارشناسان مقصد بعدی آن تهران است.

به گزارش خبرگزاری سیناپرس، بنابرگفته مسعود پزشکیان، رئیس جمهور، با انتقال آب دریای خلیج فارس به فلات مرکزی ایران، نیاز صنایع بزرگ منطقه به آب‌های زیرزمینی کم و سهمیه آنها از زاینده‌رود قطع می‌شود و این امر سهم زیست‌محیطی پایاب رودخانه و مردم منطقه را بطور قابل‌ توجهی حفظ خواهد کرد.

هرچند این پروژه با هدف کاهش وابستگی به منابع زیرزمینی و تامین آب شرب و صنعتی اجرا شده و چشم‌انداز مثبتی برای حل مشکلات آبی این استان به شمار می‌آید اما به گفته کارشناسان بحران کمبود آب همچنان تهدیدی جدی برای این استان محسوب می‌شود و اجرای این پروژه نمی‌تواند مشکلی که صنایع بزرگ و آب‌بر استان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند را برطرف حل کند. بیشتر متخصصان معتقدند که راه‌حل‌های بلندمدت‌تر و بهبود مدیریت منابع آبی برای جبران آسیب‌های ناشی از کم‌آبی ضروری است.

دکتر علی مریدی، مدیر گروه مهندسی آب، فاضلاب و محیط زیست دانشگاه شهید عباسپور در این خصوص به خبرنگار خبرگزاری سیناپرس گفت: انتقال آب دریا یا هر نوع انتقال آب دیگری، مشکل کمبود منابع را حل نمی‌کند و بیشتر نقش مسکن دارد. کسری آب کشور بسیار بزرگ‌تر از آن است که چنین طرح‌هایی بتوانند جبران کنند. به‌عنوان مثال، حتی اگر یکی از طرح‌های انتقال آب به‌طور کامل اجرا شود، تنها حدود ۲۰۰ میلیون مترمکعب آب را تامین می‌کند که یک‌پنجم یا یک‌ششم نیاز آب شرب تهران هم نیست. ضمن اینکه هزینه تولید هر مترمکعب از این آب ۴ تا ۵ دلار است و مشخص نیست این هزینه سنگین را چه کسی باید پرداخت کند.

وی افزود: انتقال آب دریا برای برخی صنایع بزرگ مثل فولاد و پتروشیمی مناسب است، اما مشکل اصلی کشور را حل نمی‌کند. تهران امروز چندین طرح انتقال آب دارد، اما همچنان کمبود آب وجود دارد، چون هر مقدار آبی که منتقل شود، مصرف‌کننده جدید پیدا می‌کند. اصفهان نیز با وجود پنج طرح انتقال آب همچنان با مشکل روبه‌روست و زاینده‌رود سال‌هاست پرآب نشده است.

به گفته مریدی، انتقال آب پیامدهای محیط‌زیستی بسیار جدی نیز به دنبال دارد. وی در این باره توضیح داد: نمونه این پیامدهای محیط‌زیستی، افت آب‌های زیرزمینی و فرونشست دشت قزوین پس از انتقال آب طالقان به تهران است. انتقال آب از یک منطقه به منطقه دیگر، تخریب منبع مبدا را به دنبال دارد.

خبرنگار: مهگل غفاری

 

خروج از نسخه موبایل