ژنهای پرشی ما را «انسان» کرده اند

وقتی انسان و شامپانزه ها روبروی هم قرار می گیرند به راحتی قابل تشخیص از هم هستند. هر یک از اینها در گذر زمان ویژگیهای ظاهری پیدا کرده اند. شامپانزه ها بینی صاف و تختی و پوزه برآمده ای دارند. در نقطه مقابل بینی انسان از یک صورت نسبتا صاف و تخت بیرون زده است.

به باور زیست شناسان، انگلهای ژنتیکی در دگریسی این مشخصه ها نقش مهمی را ایفا کرده اند. انگلهای ژنتیکی در واقع واحدهای سیاری از مواد ژنتیکی محسوب می شوند که خود را وارد DNA میزبانانشان می کنند. این انگلها با نامهای زیادی شناخته می شوند، از «ژنهای پرشی» گرفته تا «عناصر قابل جابجایی» و «ترانهشگرها».

اکنون این پرسش مطرح می شود که سر و کله این دسته از ژنها چگونه پیدا شد؟  ژوزف گونزالس زیست شناسی از بارسلوناست که عقیده دارد باکتریها دارای این نوع ژنها بوده اند. او بر این باور نیست که باید به آنها به عنوان DNA خارجی نگاه کرد. در واقع آنها بخشهایی از ژنوم ما هستند. به باور این محقق، نمی تواند بدون رسیدن به درک درستی از ژنهای پرشی یا همان عناصر جابجایی، به درک کاملی از ژنوم انسان رسید.

این محقق زیست شناس مدتهاست بر روی این موضوع کار می کند که ژنهای پرشی چگونه تکامل مگس میوه را تحت تأثیر قرار داده اند.

البته تحقیقات نشان می دهد اکثر ژنهای پرشی در ژنوم انسان و سایر موجودات اکنون «مرده» به حساب می آیند و این بدان معناست که دیگر قابلیت پرش ندارند. حتی برخی محققان بر این تصور هستند که این ژنهای پرشی متلاشی شده به مثابه زباله های ژنتیکی بوده اند. با این حال هیچ کس منکر نقش مهم آنها در انسان بودن ما نیست.

مترجم : مهدی پیرگزی

منبع : sciencenews

No tags for this post.