روش اندازه گیری و تعیین مدت زمانی که افراد در طول شب در خواب به سر می برند و مقایسه آن با مدت زمان بیدار بودن در طول روز، کارآیی خواب (sleep efficiency) گفته می شود.
محققان دانشگاه واشنگتن با هدف کشف تأثیرات ناشناخته آلودگی هوا بر بدن، داده های آلودگی هوا در نزدیکی منازل 1863 شرکت کننده – شامل سطوح دی اکسید نیتروژن و PM 2.5 در یک بازه زمانی 5 ساله در 6 شهر آمریکا – را مورد ارزیابی قرار دادند.
از این داده ها برای برآورد میزان سطوح آلودگی در منازل نیز استفاده شد. همچنین، داده های بدست آمده از دستگاه های پزشکی که بر روی مچ شرکت کنندگان برای یک دوره زمانی 7 روزه برای نظارت بر حرکات فرد در هنگام خواب تعبیه شده بود، جمع آوری شدند. این رویکرد به محققان کمک کرد تا مدت زمان خواب و بیداری هر فرد – کارآیی خواب – را محاسبه کنند.
نتایج بدست آمده نشان می دهد، کارآیی پایین خواب با قرار گرفتن بیشتر در معرض دی اکسید نیتروژن و ذرات کوچک موسوم به PM 2.5 در ارتباط است و این مسأله ناشی از تأثیرات آلودگی هوا بر بدن است.
(تصویر: PA)
شرکت کنندگان براساس قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا به 4 گروه مختلف تقسیم شدند؛ نتایج بدست آمده نشان داد که کارآیی خواب یک چهارم از شرکت کنندگان 93 درصد و بالاتر و یک چهارم دیگر 88 درصد و کمتر بود.
با درنظر گرفتن سایر عوامل شامل سن، استعمال دخانیات، بیماری هایی مانند آپنه انسدادی خواب، محققان دریافتند، افرادی که در معرض بالاترین سطوح آلودگی هوا به مدت 5 سال قرار داشتند، در پایین ترین گروه کارآیی خواب جای گرفتند.
به طور خاص، سطوح بالای دی اکسید نیتروژن احتمال کارآیی پایین خواب را تا 60 درصد و سطوح بالای PM 2.5s این احتمال را تا 50 درصد افزایش می دهد.
مارتا بیلینگز، استادیار دانشگاه واشنگتن و یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: بینی، سینوس ها و پشت گلو توسط این آلاینده ها تحریک می شوند و این مسأله می تواند باعث بروز اختلال در خواب، همچنین مشکلات تنفسی شود. این آلاینده ها با ورود به جریان خون می توانند بر مغز اثر گذاشته و درنتیجه منجر به (اختلال) در تنفس شوند.
نتایج این مطالعه در کنفرانس بین المللی سالانه انجمن جراحان توراکس آمریکا ارائه شد.
مترجم: معصومه سوهانی
منبع: guardian
No tags for this post.