تشخیص زودهنگام کلید درمان HIV
این ویروس در بدن با وارد شدن به سلول و استفاده از محتوای ژنتیکی سلول میزبان از روی آر‌ان‌ای خودش، محتوای ژنتیکی یا دی‌ان‌ای خود را با استفاده از آنزیم ترنس کریپتاز معکوس تولید می‌کند. برای این‌کار باید به سلول چسبیده و با استفاده از پروتئنی‌های خاصی بدنه سلول را شکافته و وارد آن شود. بنابراین در سه مرحله چسبیدن، ورود به سلول که به آن همجوشی گفته می‌شود و وارونویسی می‌توان این ویروس را مسدود کرد. داروی‌های جدید و ترکیبی در هر سه مرحله به مقابله با عملکرد ویروس پرداخته و نتیجه بسیار خوبی داشته‌اند.
به گزارش سیناپرس و به نقل از ایسنا؛ پیشرفت روش‌های درمانی مقابله با اچ.آی.وی طول عمر مبتلایان را به طرز چشمگیری افزایش داده است. نتیجه تحقیقات گروهی از پژوهشگران دانشگاه بریستول در بریتانیا نشان داده است که هرگاه افراد جوان مبتلا به ویروس اچ.آی.وی درمان با داروهای جدید را بلافاصله پس از ابتلا به این ویروس آغاز کنند، می‌توانند طول عمری مشابه با سایر افراد جامعه داشته باشند. در مقاله‌هایی که این گروه از پژوهشگران در شماره ماه مه نشریه علمی "لانست" (Lancet) منتشر کرده‌اند، آمده است که "پیشرفت فوق‌العاده در روش‌های درمانی به معنی آن است که ویروس اچ.آی.وی به سادگی نمی‌تواند در برابر داروهای جدید مقاوم شود." همچنین، پیشرفت در زمینه تشخیص و جلوگیری از آلودگی به ویروس به موفقیت در زمینه افزایش طول عمر مبتلایان کمک کرده است.
به گفته آنان، درمان ضد ویروس با استفاده از ترکیبی از سه دارو یا بیشتر می‌تواند مانع از پیشروی طبیعی ویروس شود. در عین حال، این گزارش هشدار داده است که هنوز هم بسیاری از افراد اچ.آی.وی مثبت، به خصوص کسانی که از طریق تزریق مبتلا شده‌اند، از وضعیت خود آگاهی ندارند و به موقع درصدد درمان بر نمی‌آیند و تعلل در درمان شانس موفقیت را کاهش می‌دهد.
این تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که داروها و روش‌های مقابله با اچ.آی.وی طی 30 سال گذشته چه پیشرفت قابل توجهی داشته است. برای انجام این تحقیقات، پژوهشگران آمار مربوط به بیش از 80 هزار فرد اچ.آی.وی مثبت در 18 کشور در اروپا و آمریکای شمالی را بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۱۰ بررسی کردند. این افراد بیش از 16 سال سن داشتند و دست کم سه سال تحت درمان بودند. یکی از نتایج این بررسی این بود که احتمال ادامه حیات افرادی که بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ تحت درمان قرار گرفته بودند، به مراتب بیش از کسانی بود که درمان آنها بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ آغاز شده بود. این تفاوت حاکی از پیشرفت در ساختن داروها و روش‌های درمانی موثرتر در این فاصله زمانی است.
پژوهشگران نتیجه گرفته‌اند که شانس زنده ماندن بیمار طی سه سال اول آغاز درمان همچنان رو به افزایش است. به گفته آنان، استفاده از داروهایی با آثار جانبی کمتر، بهتر شدن آگاهی بیمار در استفاده مرتب از دارو، اقدامات پیشگیرانه و مقابله با ابتلا به بیماری‌های ثانویه از دلایل اصلی این دستاورد بوده است.
No tags for this post.
