عارضه سکته مغزی، یکی از ناتوان‌کننده‌ترین بیماری هایی است که بشر با آن روبرو بوده و اغلب، عوارضی چون فلج شدن قسمت هایی از بدن، ناتوانی در صحبت کردن و مواردی از این قبیل را به دنبال دارد. لذا دانشمندان همواره در تلاشند تا با یافتن روش های مختلف دارویی و غیردارویی یا مکمل، بتوانند اثرات به جای مانده از این بیماری را کاهش دهند.
در این رابطه، پژوهشگرانی از دانشگاه خوارزمی، استفاده از تمرینات ورزش «تای چی» را به منظور بهبود وضعیت شناختی و تعادلی افراد مبتلا به این عارضه در بوته آزمایش گذاشته اند.
عارضه سکته مغزی، یکی از ناتوان‌کننده‌ترین بیماری هایی است که بشر با آن روبرو بوده و اغلب، عوارضی چون فلج شدن قسمت هایی از بدن، ناتوانی در صحبت کردن و مواردی از این قبیل را به دنبال دارد.
بدین منظور، تعدادی از زنان شهر قم که دچار سکته مغزی شده بودند به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت نموده و تمرینات طراحی شده را در مدت زمان 6 هفته انجام دادند.
این زنان که دارای میانگین سنی حدود 66 سال بودند، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرینات ورزشی پرداختند. این تمرینات شامل 10 دقیقه گرم‌کردن، 40 دقیقه حرکات ساده تای‌چی و 10 دقیقه بازگشت به حالت اولیه بودند. پس از طی دوره 6 هفته ای تمرینات مورد اشاره، کیفیت کلی زندگی زنان فوق با بررسی مواردی چون وضعیت شناختی و تعادل پویا و با استفاده از روش های آماری مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل واقع شد.
یافته‌های این پژوهش جالب نشان می دهد که انجام حرکات ورزشی ذکرشده، باعث تاثیرات مثبت و معنی داری بر ابعاد سلامت روانی و همچنین عملکرد جسمانی بیماران می گردد و با کاهش محدودیت ایفای نقش به دلایل جسمانی، باعث افزایش کلی کیفیت زندگی آنان می شود.
این نتایج که در مجله «دانشگاه علوم پزشکی قم» منتشر گردیده، همچنین گویای آن است که تمرینات تای چی، باعث ایجاد بهبود قابل ملاحظه ای در وضعیت تعادل پویای افراد آسیب دیده از سکته مغزی می شود.
با توجه به نتایج این مطالعه، می‌توان گفت تمرین تای‌چی به‌عنوان تمرینی کم‌شدت و ساده که به بهبود تعادل پویا و کیفیت زندگی افراد دچار سکته مغزی می انجامد، می تواند در طراحی درمان های کمکی این عارضه به کار گرفته شود.
نویسنده: محمدرضا دلفیه
با اقتباس از: نوروزیان، م. و همکاران. 1396. تأثیر ۶ هفته تمرین تای‌چی بر وضعیت شناختی، تعادل پویا و کیفیت زندگی زنان با عارضه سکته مغزی. مجله دانشگاه علوم پزشکی قم، 11(1): 38-29.
No tags for this post.