محمد سیار، طراح ارشد ایرانی آزمایشگاه‌های متا از تکنولوژی عجیبی می‌گوید که قبل از حرکت فیزیکی، «قصد» کاربر را تشخیص می‌دهد و فرمان را اجرا می‌کند.
به گزارش خبرگزاری سینا، سناریویی که تا دیروز در داستان‌های علمی‌تخیلی می‌خواندیم، امروز در آزمایشگاه‌های پیشرفته‌ی متا در حال تبدیل شدن به واقعیت است: تصور کنید دستگاه‌های آینده‌ی شما، پیش از آنکه حتی انگشت خود را برای کلیک کردن حرکت دهید، «قصد» شما را مستقیماً از سیگنال‌های مغزتان بخوانند و دستور را اجرا کنند. این چشم‌انداز شگفت‌انگیز، محور اصلی فعالیت‌های محمد سیار، طراح ارشد و مدیر طراحی محصول در آزمایشگاه ریلتی لبز شرکت متا است.
محمد سیار به که مسیر حرفه‌ای خود را از شیراز و با طراحی گرافیک آغاز کرده، حالا یکی از مهره‌های کلیدی در بازوی تحقیقاتی و توسعه‌ی شرکت متا در زمینه‌ی واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) است.
در بخشی از گفت‌وگوی طراح ارشد متا از گجتی که این‌روزها بیش از همه هیجان‌زده‌اش کرده است، صحبت کرد: عینک واقعیت افزوده‌ی «اوراین» که به‌دلیل هزینه‌ی ساخت بالا، دیگر قرار نیست به شکل تجاری به بازار عرضه شود و اکنون تنها به‌عنوان یک نمونه‌ی اولیه در داخل شرکت متا برای توسعه و آزمون ایده‌های جدید استفاده می‌شود.
این دستگاه شامل یک عینک واقعیت افزوده با نمایشگرهای باکیفیت، یک واحد پردازشی مجزا و مهم‌تر از همه، یک مچ‌بند مجهز به سنسورهای الکترومایوگرافی (EMG) است که روش تعامل کاربر با کامپیوتر را بازتعریف می‌کند.
جذاب‌ترین بخش این فناوری برای سیار، مچ‌بند آن است. این دستگاه برخلاف ماوس و کیبورد، برای اجرای دستور به حرکت فیزیکی نیازی ندارد، بلکه سیگنال‌های الکتریکی ارسال‌شده از مغز به عضلات بدن را دریافت می‌کند. او این فرآیند را این‌گونه توصیف می‌کند: هر حرکت در عضلات ما، نتیجه‌ی یک سیگنال الکتریکی است که از مغز فرستاده می‌شود. برای مثال، قبل از اینکه من این دو انگشتم را به هم بزنم، مغزم تصمیمی برای این کار گرفته و سیگنالی به عضله فرستاده است. مچ‌بند اوراین که روی دست قرار گرفته، این سیگنال را قبل از برخورد فیزیکی انگشتان دریافت می‌کند. یعنی به نوعی می‌تواند آینده را در کسری از ثانیه پیش‌بینی کند، انگار که از آینده خبر دارد.
این قابلیت نه‌تنها تأخیر در اجرای دستورات را به شکل چشم‌گیری کاهش می‌دهد، بلکه درهای جدیدی را به روی دسترس‌پذیری باز می‌کند. به گفته‌ی سیار، این فناوری می‌تواند برای افرادی که دارای محدودیت‌های حرکتی یا نقص عضو هستند نیز کاملاً کاربردی باشد، زیرا تنها «قصد» کاربر برای انجام یک حرکت را تشخیص می‌دهد، نه خود حرکت را.
او اضافه می‌کند: جذابیت این رابط عصبی در این است که درجه‌ی شخصی‌سازی بالایی دارد. خیلی از دیوایس‌هایی که امروز داریم برای استانداردی طراحی شده که ممکن است برای من مناسب نباشد. من برای فرستادن سیگنال حتما نیازی نیست از انگشتانم استفاده کنم و این راه را برای تمام اقشار مخاطبان باز می‌کند.
شاید مهم‌ترین نکته این باشد که کاربرد این مچ‌بند به دنیای واقعیت افزوده و واقعیت مجازی محدود نمی‌شود. سیار معتقد است این فناوری می‌تواند آینده‌ی ابزارهای کنترلی باشد. مثلا تصور کنید روی مبل نشسته‌اید و برای متوقف کردن فیلم، دیگر نیازی به گشتن دنبال ریموت‌کنترل تلویزیون ندارید؛ دستگاه قصد شما را می‌خواند و پخش فیلم را در همان‌لحظه متوقف می‌کند.
اگرچه این تکنولوژی پیشرفته هنوز دردسترس عموم نیست، سیار یک پیشنهاد جالب برای علاقه‌مندان دارد. او به اپلیکیشنی به نام «WowMouse» از استارتاپ Doublepoint اشاره می‌کند که برای ساعت‌های هوشمند اندرویدی (سیستم‌عامل WearOS) دردسترس است.
این برنامه، ساعت هوشمند را به یک ماوس بی‌سیم تبدیل می‌کند و با استفاده از سنسورهای حرکتی ساعت، به کاربر اجازه می‌دهد تا با حرکات دست و ضربه زدن دو انگشت به یکدیگر، نشانگر ماوس را روی کامپیوتر یا تلویزیون هوشمند خود کنترل کند.
سیار همچنین در مورد آینده‌ی پروژه‌ی اوراین گفت: می‌توانم این نوید را بدهم که محصولی با الهام از آن به بازار خواهد آمد؛ هرچند شاید نه دقیقاً با همان فرم‌فکتور و پیچیدگی. می‌توانید آن را در قالب نسل‌های بعدی عینک‌های هوشمند ری‌بن تصور کنید. شاید این پروژه، راهی برای لمس گوشه‌ای از آینده‌ی تعامل انسان و ماشین باشد.