سیناپرس: این یکی از نخستین مطالعاتی است که به صورت نظام مند و دقیق به بررسی نحوه انجام فعالیت های روزمره توسط افراد مبتلا به شیزوفرنی می پردازد. در این مطالعه، کارهای روزمره این افراد و نیز اهدافی که برای خود تعیین می کنند مورد بررسی قرار گرفت.
مبتلایان به شیزوفرنی معمولاً در فعالیت های هدفمند شرکت نمی کنند و این مساله تا سالها یکی از جنبه های شگفت انگیز شیزوفرنی بود. با این حال مطالعه ای که چندی پیش در ژورنال «پژوهش شیزوفرنی» (Schizophrenia Research) منتشر شده بود نشان می داد که وقتی این افراد برای خود هدفی را مشخص می کنند، اصلی ترین دلیل خود را بودن در کنار دیگران می دانند تا دستیابی به خود هدف. در واقع گویی که دستیابی به هدف برای این افراد معنای خاصی ندارد. گفتنی است نبود انگیزه برای انجام برخی از امور، یکی از اصلی ترین مشکلاتی که مبتلایان به شیزوفرنی به آن گرفتارند.
در این میان پژوهشی جدید که توسط دانشمندان دانشگاه ایالتی سان فرانسیسکو به انجام رسید، به بررسی دقیق چرایی این مساله پرداخت. در این مطالعه 47 فرد دارای شیزوفرنی و 41 فرد بدون شیزوفرنی از نظر شناختی مورد بررسی قرار گرفتند.
اعضای این تیم پژوهشی چهار بار در هر روز با تعدادی از این شرکت کنندگان به صورت اتفاقی تماس می گرفتند و از آنها سئوالاتی در مورد کاری که انجام می دهند، احساس لذتی که از آن دارند و هدفشان برای ادامه روز می پرسیدند.
در گام بعدی، لذتی که هر یک از این شرکت کنندگان از انجام کارهای مختلف داشتند و میزان تلاشی که برای آن به انجام می رسانند با ارزیابی شناختی انجام شده از آنها مقایسه شد.
این تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسید با اینکه افراد مبتلا به شیزوفرنی همانند افراد سالم، در فعالیت هایی با لذت کمتر نظیر تماشای تلویزیون نیز شرکت می کردند، اما مبتلایان به شیزوفرنی در انجام کارهایی پیچیده تر و یا اهدافی که نیازمند تلاش بیشتری بود با مشکلات عدیده ای روبرو بودند.
به کلامی دیگر، وقتی هدف مورد نظر بزرگ باشد و دستیابی به آن نیازمند تلاش زیاد باشد، مبتلایان به شیزوفرنی عملکرد خوبی ندارند، زیرا نمی توانند ذهن خود را بر روی مسیر و تخمین تلاش لازم برای پیمودن آن و دستیابی به هدف متمرکز کنند.
این یافته می تواند برای اطرافیان مبتلایان به شیزوفرنی مفید باشد. در واقع این افراد می توانند با کمک به این بیماران برای تقسیم یک هدف بزرگ به گام های بسیار کوچک و دارای پاداش ملموس، امکان دستیابی این بیماران به اهداف بزرگ تر را فراهم سازند. برای نمونه به جای تشویق این بیماران برای تلاش به منظور کاهش وزن، می توان آنها را به پیاده روی کوتاه در هر روز تشویق کرد.
از آنجا که بیماران مبتلا به شیزوفرنی قادر به تشخیص لذت های نهفته در اهداف بزرگ نیستند، ارائه اهدافی کوچک و دارای لذت محدود می تواند به داشتن یک زندگی بهتر به آنها کمک کند.
نتایج این مطالعه در ژورنال Abnormal Psychology منتشر شده است.
psychcentral :منبع
No tags for this post.