رضا دبیری‌نژاد رئیس موزه هنرهای معاصر تهران در یادداشتی به ارزیابی نمایشگاه پیکاسو پرداخته است. وی معتقد است فاصله زمانی نشان دادن گنجینه موزه هنرهای معاصر و تغییر نسل‌ها سبب شد تا بار دیگر موزه هنرهای معاصر مورد توجه نسل‌های جدیدی قرار گیرد. در این یادداشت آمده است:
به گزارش خبرگزاری سینا، نمایشگاه پیکاسو در تهران که از هفته پایانی سال ۱۴۰۳ در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد برای اولین‌بار همه آثار منسوب و مرتبط با پیکاسو از گنجینه موزه هنرهای معاصر شامل نقاشی مجسمه آرتیست بوک چاپ دستی و موارد دیگر از این دست را که در گنجینه نگهداری می‌شود، به نمایش درآورد.
این آثار جمعاً ۶۷ قطعه بود. در منظر اول کمتر کسی از این تعداد اثر متعلق به پیکاسو اطلاع داشت و همین باعث شد تا نمایشگاه مورد توجه قرار گیرد و بازخوردهای متعدد داخلی و خارجی داشته باشد. این حجم از آثار بار دیگر قدرت و توانایی موزه هنرهای معاصر ایران را در میان موزه‌های هنر مدرن دنیا نشان داد.فاصله زمانی نشان دادن گنجینه موزه هنرهای معاصر و تغییر نسل‌ها سبب شد تا بار دیگر موزه هنرهای معاصر مورد توجه نسل‌های جدیدی قرار گیرد که کمتر فرصت داشته‌اند تا این گنجینه را ببینند و در عین حال دارای آگاهی‌هایی نسبت به دنیای هنر هستند و مشتاقند تا از هنرمندان نامدار جهانی آثاری را ببینند و موزه هنرهای معاصر برای آنها یک فرصت استثنایی در مواجهه مستقیم با شاهکارهای هنری فراهم کرد.
این یکی از دلایل استقبال بی‌سابقه از نمایشگاه موزه هنرهای معاصر تهران بود که در دو ماه‌ونیم برگزاری نمایشگاه بیش از صدوبیست هزار نفر از آن بازدید کردند. البته استقبال از نمایشگاه محدود به نسل‌های جوان نبود بلکه استقبال هنرمندان، پژوهشگران و علاقه‌مندان هنر نیز در این میان چشمگیر بود.در کنار آن باید به حضور دیپلمات‌های هفده کشور دنیا در افتتاحیه و در طول نمایشگاه اشاره کرد که فرصتی جهت معرفی ظرفیت‌های فرهنگی موزه‌ای ایران بود. برخی سفارت‌ها تورهای ویژه‌ای برای دیپلمات‌ها و کارکنان‌شان برگزار کردند. این استقبال باعث بازتاب اخبار نمایشگاه در رسانه‌های جهانی نیز شد و حتی زمینه گفت‌و‌گوهایی را برای کار مشترک بین موزه‌ای فراهم آورد.
از سوی دیگر در کنار نمایشگاه رویدادهایی نیز برگزار شد تا جنبه‌های آموزشی نمایشگاه را بالا ببرد. ویژه برنامه‌های سینما تک موزه که به نمایش فیلم‌های مرتبط با پیکاسو اختصاص یافت و برگزاری پنج نشست تخصصی تحلیل نمایشگاه با حضور صاحبنظران مختلف نمایشگاه را به فرصتی برای بحث و تبادل نظر درباره موضوع آن تبدیل کرد تا تنها محدود به بازدید نباشد بلکه موزه به فرصتی جهت تولید محتوا و بازنشر داده‌ها تبدیل شود.
این نمایشگاه با تکیه بر جنبه‌های پژوهشی و آموزشی تلاش کرده بود تا شکل روایت‌محور به خود بگیرد و هر کدام از تالارهای موزه به وجه موضوعی از پیکاسو اختصاص یابند، از تالار آشنایی و کوبیسم و روایت روزگار جنگ که با گرونیکا و زنان گریان چیدمان شده بود تا گالری‌هایی که روایت یک اثر بودند و با متن‌های توضیحی تلاش شده بود روایت کامل‌تری برای فهم بیشتر مخاطبان ارائه شود. در بخش‌هایی از نمایشگاه از آثار هنرمندان نامدار جهانی که همدوره و هم‌سبک پیکاسو بودند نیز آثاری به نمایش درآمده بود تا روایتی از زمانه نیز داده شود. برای اینکه نمایشگاه تبلور پیکاسو در تهران باشد و وجه بومی بیابد گالری آخر نمایشگاه به هنرمندان ایرانی متأثر از پیکاسو اختصاص یافته تا نسبت آن با جامعه میزبان نیز عیان شود.
استفاده از مدیاهایی چون فیلم و موشن‌گرافی که برخی از آنها اختصاصی نمایشگاه تولید شده بودند نیز فرصتی برای روایتگری بیشتر در موزه و ترکیب رسانه‌ها برای تکیه بر وجه معاصرگونه موزه بود. این گونه مخاطبین با انواع تجربه در موزه روبه‌رو بودند و شاهد بودیم که مخاطبین علاقه‌مند مدت‌ها در صف می‌ایستادند تا مطالب و روایت‌های نمایشگاه را بخوانند و یا در موزه می‌نشستند تا فیلم‌ها را ببینند موزه ترکیبی از خواندن و تماشای فیلم و تماشای آثار بود. حتی برای امکان تعامل فرصتی فراهم شده بود تا مخاطبین با ترکیب عناصر آثار پیکاسو با سلیقه خودشان اثری خلق کنند و با خود ببرند.
از رویدادهای جانبی نمایشگاه باید به برنامه‌ها و تورهای ویژه کودکان اشاره کرد که با طراحی بازی و کارهای تعاملی برگرفته از آثار پیکاسو می‌خواست تا وجه آموزشی موزه را تقویت کند که باعث حضور صدها کودک و نوجوان در نمایشگاه شد که از بازی تا نقاشی خاطره‌ای برای خود خلق کردند. برنامه‌های شب در موزه و کارگاه‌های موزه درمانی و برنامه‌های جانبی دیگر هر کدام در تلاش بودند تا فرصتی برای تجربه‌های مختلف فراهم آورند و مخاطبان با سلیقه‌های مختلف را جذب نمایند یا میان موزه و مسائل امروزی و نیازهای مخاطبان ارتباط برقرار کنند همان‌گونه که پیکاسو با خلق گرونیکا به مسأله زمانه خود می‌پردازد این آثار چگونه می‌توانند فرصتی برای تسکین دردها و ارتباط میان اقشار مختلف باشند.
