خبرهای خوب درباره اقیانوسها

موضوع این است که کشورهای زیادی در سراسر جهان ضمن کنار گذاشتن چالشها و نقطه نظرات متفاوت سیاسی به حفاظت از گونه های مختلف آبزیان متمایل شده اند. در قطب جنوب اتفاقات خوبی در جریان است جایی که محل زندگی یک سوم از تمامی پنگوئنهای Adélie محسوب می شود. آیا می توان گفت این جانور آبزی بار دیگر سر از رودخانه ها درمی آورد؟ در میان انبوهی از خبرهای بد و نگران کننده درباره حیات وحش آبزیان، اتفاقات خوب و امیدوارکننده ای نیز روی داده که طرفداران محیط زیست و حیات وحش را خوشحال می کند.

می توان از منظری دیگر به محیط زیست و شرایط آن نگاه کرد. در بسیاری از مناطق جهان نگاه همراه با دل نگرانی و ناامیدی نسبت به محیط زیست، به خصوص حیات وحش آبی زمین وجود دارد. محققانی همچون الین کلسی می گویند، اگرچه در بحث محیط زیست و حفاظت از حیات وحش همواره خبرهای خوب و بدی وجود داشته است اما به این واقعیت هم اشاره کرد که خبرهای خوب و امیدوارکننده را باید با صدای بلند فریاد زد.

برخی محققان به بررسی تأثیرگذاری پیامهای منفی و دلسردکننده درباره محیط زیست بر دانشمندان، تصمیم گیرندگان و حتی معلمان پرداخته و متوجه شده اند که به راحتی می تواند کیفیت زندگی آنها را تحت تأثیر قرار دهد. تحقیقات نشان می دهد نگرانی درباره محیط زیست، شخصیت ما را تحت شعاع قرار می دهد. این نگرش تمامی ابعاد زندگیمان را تحت تأثیر قرار می دهد، از رفتن به سر کار گرفته تا فرزندآوری. جالب اینجاست که این نگرانی در میان جامعه محققان هم دیده می شود جایی که بسیاری از محققان جوان با طرح این نگرانی که محیط زیست و حیات وحش آن آینده روشنی ندارد، می گویند که احساس خوبی نسبت به فرزندآوری ندارند. کار به جایی رسیده که نوعی فرهنگ ناامیدی در میان گروههای مختلف شکل گرفته است. این همان نگرانی مهمی است که صاحب نظرانی همچون جیمز شفرد و رونالد ساس گود از باغ وحش سن دیگو مطرح می کنند. آنها در سال 2010 هشدار دادند که نوعی فرهنگ منفی نگری درباره حیات وحش و محیط زیست زمین شکل گرفته است.

انتقاد دیگری نیز مطرح می شود و آن «شکاف امید» است. به گفته آنتونی لزرویز مدیر پروژه ارتباطات تغییرات جوی دانشگاه یل، انتشار خبرها و گزارشهایی که تحت عنوان «خبرهای بد» شناخته می شوند، مخاطبان را به مرحله ای می کشاند که درباره محیط زیست و کمک به حفظ آن احساس ناتوانی می کنند. در حال حاضر بسیاری از ما خود را در میان انبوهی از خبرهای بحران زای زیست محیطی می بینیم که در دل رایانه ها، تلفنهای همراه و تبلتها ما را احاطه کرده اند. بسیاری درباره رویارویی با تغییرات جوی، انقراض گونه های زیستی، آلودگی ناشی از انباشت پلاستیکها و سایر رویدادهای مضر برای زمین صحبت می کنند.

اما باید توجه داشت که طرح بی برنامه این نگرانی ها تا چه حد بر نسل امروز که پدیدآورنده نسلهای بعدی است تأثیرات منفی می گذارد. در این زمینه مطالعه ای در بریتانیا، استرالیا و آمریکا صورت گرفته که نشان می دهد بین یک چهارم تا نیمی از کودکانی که مورد پرسش قرار گرفته اند معتقدند پایان دنیا را در طول حیاتشان خواهند دید.

اما دیگر نوبت یک تغییر فرا رسیده است، جایی که باید دگرگونی اساسی در منفی نگری و القای حس ناامیدی به وجود آید. اما روانشناسان به یک واقعیت مهم اشاره می کنند. آنها می گویند رهایی از چنین حسی به درون انسانها مربوط می شود جایی که باید آن را با همه وجود احساس کرده و به آن ایمان داشته باشند. وقتی ما به اقداماتی که به شکل گیری تفاوتهای اساسی در حفظ محیط زیست و نجات حیات وحش آن منجر می شود ایمان نداریم، چگونه می توانیم درباره رهایی از حس ناامیدی صحبت کنیم؟ این یک پرسش اساسی و تعیین کننده محسوب می شود.

فراموش نکنیم امید و یأس، قابل انتقال از محیط و افراد حاضر در آن هستند. مطالعاتی در این زمینه صورت گرفته که نشان می دهد حتی بدون تماس مستقیم نیز می توان تحت تأثیر امید یا ناامیدی دیگران قرار گرفت.

ما درحالی که به لزوم حفظ والها توصیه می کنیم و دست از موعظه کردن برنمی داریم، اما فراموش کرده ایم که گونه هایی نظیر هامپک و والهای آبی احیا شده اند و البته این اتفاق خوبی است که درخصوص بسیاری دیگر از گونه های جانوری ساکن در آبهای زمین در حال روی دادن است. داشتن درک روشنی از وضعیت گونه های زیستی به ما کمک می کند تا با امید و تلاش بیشتری به حفظ آنها ادامه دهیم.

برای دسترسی به جدیدترین شماره مجله Widelife فایل پیوست را ملاحظه فرمائید.

 

مترجم: مهدی پیرگزی

No tags for this post.