پژوهشگران دریافته‌اند که نقاشی‌درمانی مجازی می‌تواند به کاهش اضطراب و افسردگی کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ کمک کند. این روش خلاقانه به کودکان امکان می‌دهد احساسات خود را بیان کرده و فشارهای روانی ناشی از بیماری را کاهش دهند.
به گزارش خبرگزاری سینا، دیابت نوع ۱ یکی از بیماری‌های مزمن دوران کودکی است که علاوه بر تأثیرات جسمی، می‌تواند اثرات روانی شدیدی بر کودکان داشته باشد. اضطراب، افسردگی و کاهش خودکارآمدی از جمله مشکلاتی هستند که بسیاری از کودکان دیابتی با آن مواجه‌اند. این بیماری نیازمند مدیریت مداوم است و می‌تواند باعث احساس استرس و فشار روانی در کودکان شود.
محققان کشورمان از دانشگاه علوم پزشکی شیراز در مطالعه ای پژوهشی، تأثیر نقاشی‌درمانی مجازی را بر کاهش اضطراب و افسردگی کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱ بررسی کرده اند.
این مطالعه روی ۴۰ کودک ۸ تا ۱۲ ساله مبتلا به دیابت نوع ۱ انجام شد. کودکان به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله در شش جلسه دو ساعته نقاشی‌درمانی مجازی که از طریق واتساپ برگزار شد، شرکت کردند. در این جلسات، کودکان از طریق رنگ‌ها و اشکال، احساسات و هیجانات خود را بیان کردند و از این طریق، استرس و فشارهای روانی آن‌ها کاهش یافت.
نتایج مطالعه نشان داد که پس از پایان دوره، میزان اضطراب و افسردگی در گروه مداخله به‌طور معناداری کاهش یافت، درحالی‌که در گروه کنترل تغییر محسوسی مشاهده نشد. هرچند تفاوت معناداری در بهبود خودکارآمدی دیده نشد، اما شرکت‌کنندگان در گروه مداخله در بخش فعالیت‌های بدنی و تعاملات اجتماعی بهبود قابل‌توجهی نشان دادند.
میترا سلطانی پژوهشگر و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز و دیگر همکارانش با اشاره به اهمیت سلامت روان در مدیریت دیابت تأکید می‌کنند: دیابت نوع ۱ تنها یک بیماری جسمی نیست، بلکه چالش‌های روانی و احساسی زیادی را برای کودکان و خانواده‌های آن‌ها به همراه دارد. اضطراب ناشی از این بیماری و افسردگی می‌تواند به کاهش خودکارآمدی کودکان در مدیریت دیابت منجر شود.
آن‌ها با تأکید بر نقش روش‌های روان‌شناختی در بهبود سلامت کودکان دیابتی، می افزایند: پژوهش ما نشان داد که نقاشی‌درمانی می‌تواند یک ابزار مؤثر و مکمل در کنار درمان‌های رایج پزشکی باشد. این روش علاوه بر کمک به کاهش استرس و افسردگی، به کودکان امکان می‌دهد تا احساسات خود را به روشی خلاقانه بیان کنند.
سلطانی و همکارانش با توجه به نتایجی که از پژوهش خود به دست آورده اند، پیشنهاد می‌کنند: سیاست‌گذاران حوزه سلامت از این روش‌ها به‌عنوان بخشی از برنامه‌های حمایتی برای کودکان دیابتی و دیگر بیماران مزمن بهره ببرند. اجرای چنین برنامه‌هایی می‌تواند نه‌تنها کیفیت زندگی این کودکان را بهبود بخشد، بلکه به افزایش انگیزه و توانمندی آن‌ها در مدیریت بیماری‌شان نیز کمک کند.
به گزارش سینا، شرح کامل این پژوهش در مجله بین‌المللی پرستاری مبتنی بر جامعه منتشر شده است.
گزارش: فتانه حق پرست