اگر شما هم جزء این دیر کننده‌ها هستید، شاید مشکلی دارید و مهم نیست که چقدر ساعت و زنگ هشدار و یادآوری برای سروقت رسیدن تنظیم کنید. ترک کردن خانه بعد از زمانی که قرار بوده در جایی باشید مطابق میلتان نیست، اما نمی‌توانید آن‌را تغییر دهید.
تحقیقات زیادی انجام شده تا مشخص شود چرا برخی از ما اینطور هستیم. آن‌طور که نویسنده و رفتارشناس انسانی « الفی کوهن» در مجله Psychology Today می‌‌نویسد، گفتن این‌که این افراد بی ملاحظه هستند درست است، اما دلیل این رفتار و یا بی ملاحظگی را مشخص نمی‌کند. کوهن مجموعه‌ای از دلایل برای دیر کردن مزمن افراد پیشنهاد می‌کند؛ ممکن است آن‌ها از جلب توجه هنگام ورود لذت می‌برند، یا آن‌قدر به زندگی و علائق خودشان مشغولند که برایشان مهم نیست دیگران معطل می‌مانند.
به هر حال او می‌گوید این دلایل را نمی‌تواند به کسانی نسبت داد که همیشه در هر کاری بسیار دیر می‌کنند، چون این کار به شدت خودشان را هم ناخوشنود و ناراحت می‌کند. برای مثال آن‌ها از پرواز‌هایشان جا می‌مانند، یا رخداد‌هایی را از دست می‌دهند که واقعا می‌خواهند در آن شرکت کنند. در حالی که برخی افراد هر از چند گاهی زمان را برای آگاهی از نزدیکی به زمان موعود بررسی می‌کنند، دیگران در این کار چندان موفق نیستند. او می‌گوید: « شاید آن‌ها این گرایش را دارند که خودشان را در کاری که در حال انجامش هستند، غرق کنند و از فهمیدن زمان سرباز می‌زنند تا وقتی که دیگر خیلی دیر شده است».
مسئله در سیم‌کشی زمانی مغز ما است؟
یک مطالعه در دانشگاه واشنگتن توسط روانشانسان « امیلی والدون» و «مارک مک دانیل» به بررسی این ایده پرداخته و آن را تحت عنوان «حافظه زمانی آینده نگر» یا TBPM تشریح کرده است. در یک آزمایش آن‌ها به آزمایش شوندگان زمانی برای تکمیل یک کار دادند، در حالی که می‌توانستند زمان را از روی ساعت ببینند. این وظایف جوری طراحی شده بودند، که شرکت کنندگان در انجام وظیفه گیر کرده و آن‌قدر مشغول شوند که از بررسی زمان باز بمانند. نتایج نشان داد برخی افراد در تخمین زمانی بهتر از بقیه هستند. این شبیه وقتی است که شما درگیر کاری مثل چک کردن اینستاگرام یا خواندن اخبار می‌شوید. ممکن است شما فکر کنید تنها 5 دقیقه روی تخت مانده‌اید قبل از این‌که برای رفتن سر کار آماده شوید، بیشتر از 20 دقیقه گذشته است. آن‌طور که « سوزان کراس» استاد روانشناسی و و علوم مغز دانشگاه ماساچوست می‌گوید، کسانی که در TBPM مهارت دارند، به نظر می‌رسند در مدیریت نگهداری زمانشان هم موفق‌تر هستند. او می‌گوید:« بسیار مهم است که زمان مورد نیاز برای انجام کاری را به درستی تخمین بزنیم».
برای مثال شما ممکن است از گوگل مپ برای تخمین زمان مورد نیاز برای رسیدن به جایی استفاده کنید، اما نمی‌توانید حساب چیز‌های دیگر مثل برخورد با افراد در سر راه یا دیر کردن قطار را نگاه دارید.
نقشه‌های خوب هم در عمل شکست می‌خورند
کراس می‌گوید روانشناسان فرویدی احتمالا می‌گویند که این افرادی که بیشتر از اندازه تاخیر می‌کنند، احتمالا تمایل به خود تخریب‌گری دارند، آن‌ها دوست دارند که خودشان را در چرخه دیر کردن و سرزنش کردن به خاطر آن گیر بیندازند. کوهن می‌گوید این ممکن است به سادگی تنها به دلیل کمبود نظم شخصی باشد، جایی که افراد احساس می‌کنند، به سختی می‌توانند خودشان را از کاری که درحال لذت بردن از آن هستند یا باید تمامش کنند، بیرون بکشند. روانشان و نویسنده «آدوره دوریاپا هاریسون» توضیح می‌دهد که چطور برای برخی افراد دیر کردن تنها یک گزینه دیگر است و آن‌ها آگاهانه دست به آن می‌زنند. آن‌ها فقط دوست ندارند سر وقت باشند. بعضی مواقع آن‌ها انتظار کشیدن برای رسیدن دیگران را بی‌فایده می‌بینند یا احساس می‌کنند انتظار برایشان ناخوش‌آیند است.
همچنین ممکن است این یک تقلید اجتماعی بدون آگاهی باشد، مثل آگاهی از این که هیچ کس واقعا سر ساعت 7 که میزبان اعلام کرده برای مهمانی پیدایش نمی‌شود. این آگاهی ناخوداگاه روی رفتار ما تاثیر می‌گذارد. یک راه دیگر هم برای بررسی موضوع وجود دارد؛ یک مقاله در نیویورک تایمز می‌گوید؛ تمایل به دیر کردن از خوش‌بینی ناشی می‌شود. برای مثال در نظر گرفتن زمان 10 دقیقه‌ای برای مسیر 25 دقیقه‌ای نوعی خوش‌بینی است، چون تنها در صورتی ممکن می‌شود که همه چیز و همه احتمالات به نفع شما باشد.
به هر حال دلایل زیادی برای این دیر کردن همیشگی ممکن است وجود داشته باشد. این بر عهده شما است که بتوانید، دلایل خودتان را از بین این دلایل بیابید و برای رفع آن اقدام کنید. البته اگر دیر کردن آزارتان می‌دهد.
علی رنجبران
No tags for this post.