شاید تا کمتر از 30 سال پیش هیچ کسی نمی توانست تصور کند که زندگی بشر تا این اندازه به رایانه و تجهیزات مرتبط با آن گره بخورد. امروزه تقریبا برای انجام بیشتر امور روزمره خود به سیستم ها و برنامه های مختلف کامپیوتری نیازمندیم و در این میان مبحث ذخیره اطلاعات و بازیابی آن ها موضوعی بسیار با اهمیت محسوب می شود.
واژه لوح فشرده در زبان فارسی برابر Compact Disc است که به صورت مخفف دو حرف نخست واژگان تشکیل دهنده آن یعنی سی دی خوانده می شود. حافظه لوح های فشرده به صورت استاندارد دارای محدودیت بوده و می توان 650 یا 700 مگابایت اطلاعات را روی لوحی 4.72 اینچی ذخیره کرد. به این ترتیب یک لوح فشرده قادر به ذخیره سازی 74 دقیقه موسیقی است.
یکی از رایج ترین روش های ذخیره اطلاعات، استفاده از لوح های فشرده است. قطعا همه ما تاکنون با این فناوری مواجه شده و به دفعات از آن استفاده کرده ایم. آیا می دانید که نحوه ذخیره سازی اطلاعات روی این صفحات مدور براق به چه گونه است؟
ابداع لوح فشرده را می توان انقلابی در حوزه فناوری اطلاعات محسوب کرد زیرا تا پیش از آن امکان ذخیره سازی اطلاعات قابل استفاده در رایانه بسیار محدود بوده و با این فناوری جدید، قابلیت های کاربری دنیای رایانه ها افزایش زیادی یافت. البته امروزه فناوری های جدید دی وی دی، کارت های حافظه و … نیز به گزینه های این حوزه افزوده شده اند اما هنوز استفاده از لوح های فشرده یا همان سی دی، یکی از روش های رایج و معمول برای ذخیره اطلاعات به شمار می رود.
اگرچه استفاده گسترده از لوح های فشرده در حدود دهه 90 میلادی در سراسر جهان رایج شد اما بد نیست بدانید که این فناوری برای نخستین بار در سال 1979 و با همکاری شرکت های فیلیپس و سونی تولید شد. نام مخترع این فناوری، نوریو اوگا، مدیر سابق شرکت سونی بود.
ساختار لوح فشرده
قطر استاندارد لوح فشرده دوازده سانتیمتر و از جنس پلاستیک بوده و دارای ضخامتی معادل چهار صدم یک اینچ است.
سطح براق لوح های فشرده از ماده ای پلاستیکی با نام پلی کربنات تزریقی ساخته می شود. در زمان تولید، پلاستیک فوق توسط ضربات میکروسکوپی، نشانه گذاری شده و یک شیار حلزونی ( مارپیچ ) پیوسته از داده در سطح آن به صورت برآمدگی و فرو رفتگی، ایجاد می شود. زمانی که قسمت شفاف پلی کربنات شکل دهی می شود، یک لایه نازک انعکاس پذیر آلومینیوم به درون دیسک پرتاب و برآمدگی های ایجاد شده را می پوشاند. در ادامه یک لایه آکریلیک بمنظور حفاظت روی سطح آلومینیومی پخش شده و در نهایت برچسب بر روی آکریلیک نوشته می‌شود.
یک لوح فشرده به طور معمول از بخش خارجی به سمت داخلی دارای این لایه های مختلف است:
- برچسب و لایه بیرونی که جنبه تزئینی و در عین حال حفاظتی دارد. این بخش هیچ تاثیری در نحوه عملکرد لوح فشرده نداشته و تنها از آن محافظت می کند.
- پوشش ضد خش و یا قابل چاپ
- بخش لاک الکلی
- لایه منعکس کننده
- لایه عایق بالایی
- لایه ضبط کننده
- لایه عایق پایینی
- پلیمر
- زیر لایه پلی کربنیک
نحوه بازیابی اطلاعات
واژه لوح فشرده در زبان فارسی برابر Compact Disc است که به صورت مخفف دو حرف نخست واژگان تشکیل دهنده آن یعنی سی دی خوانده می شود. حافظه لوح های فشرده به صورت استاندارد دارای محدودیت بوده و می توان 650 یا 700 مگابایت اطلاعات را روی لوحی 4.72 اینچی ذخیره کرد. به این ترتیب یک لوح فشرده قادر به ذخیره سازی 74 دقیقه موسیقی است.
اطلاعات ذخیره شده در لوح های فشرده به صورت حفره های بسیار کوچک و میکروسکوپی روی سطح فوق ایجاد شده و زمانی که لوح فشرده را در دستگاه سی دی پلیر قرار می دهید، پرتوهای نور یا لیزر از بین لایه پلی کربنات عبور و توسط لایه آلومینیم بازتابش می شود. این انعکاس و بازگشت نور توسط لنز دستگاه بررسی شده و با توجه به برآمدگی های موجود در سطح دیسک، بازتابش نور منعکس شده متفاوت بوده و دستگاه می تواند اطلاعات را بازیابی و ارائه کند.
گردآوری گزارش: احسان محمدحسینی
No tags for this post.