هدف از ساخت این دستگاه بهبود زندگی کسانی است، که در حال حاضر برای ادامه زندگی به دستگاه‌های بزرگ وابسته هستند. دستگاه جدید در حال حاضر نیاز به یک منبع اکسیژن دارد که باید به این طرف و آن طرف برده شود، اما نمونه بدون نیاز به منبع اکسیژن هم در حال ساخت است.
افراد دارای مشکلات ریوی در حال حاضر به دستگاه‌هایی متصل هستند، که خونشان را درون مخلوطی گازی پمپ میکند، که اکسیژن را با دی‌اکسید کربن تعویض میکند. اما این دستگاه‌ها معمولا افراد را روی تخت نگاه می‌دارند. هرچه میزان خوابیدن آن‌ها روی تخت طولانی‌تر باشد، عضلاتشان ضعیف‌تر شده و بازسازی آن‌ها سخت‌تر و دشوارتر میشود. برای پرهیز از این دور تسلسل باطل، به آن‌هایی که به اندازه کافی خوب هستند، کمک میشود تا در اطراف بیمارستان قدم بزنند. اما این کار دشوار است، چون ماشین‌ها سنگین هستند و لوله‌ها و سیمهای بلند برق به آن متصل است.
علاقه به گزینه‌های بهتر بعد از همه‌گیری آنفولانزای خوکی سال 2009 افزایش پیدا کرد، وقتی مریض‌های زیادی دچار این وضعیت شدند. ریه مصنوعی می‌تواند چاره موقت برای بیمارانی باشد، که در حال بهبود از عفونت‌های ریه یا منتظر پیوند ریه هستند. با این حال پیوند ریه هنوز گزینه مناسب‌تر برای کسانی است، که دچار آسیب دایمی ریه شده‌اند. با این حال چشم‌انداز این ریه مصنوعی که نیازی به منبع اکسیژن ندارد در دراز مدت می‌تواند برای کسانی که نمی‌توانند پیوند دریافت کنند، یا ریه مناسب برایشان پیدا نمی‌شود، هیجان انگیز است. در عین حال ثابت شده، که ساختن ریه مصنوعی بسیار دشوارتر از ساختن قلب مصنوعی است: «قلب تنها یک پمپ است». این را «ویلیام فدرسپیل» از دانشگاه پیتزبرو میگوید. این در حالی است که ریه حاوی یک شبکه پیچیده شگفت انگیز و چند شاخه از کیسه‌های هوا است که اجازه میدهد تا اکسیژن جذب خون و دی‌اکسید کربن از آن جدا شود. او ادامه میدهد: «ریه یک قابلیت فوق العاده ای برای تبادل گازها دارد و هیچ تکنولوژی ساخته دست انسان نمی تواند از نظر بهره‌وری و کارایی با آن رقابت کند.»
نمونه تجاری ۳۰ درصد از این نمونه آزمایشی کوچک تر خواهد بود
این چالش سخت‌تر میشود، وقتی با این حقیقت روبرو شوید که برخی از بیماران ریوی در عین حال دچار ناراحتی قلب هم هستند و ممکن است برای پمپ کردن خون به درون ریه مصنوعی نیازمند کمک باشند. تیم تحقیقاتی در حقیقت تبادل کننده گاز و پمپ را در یک دستگاه مجتمع کرده‌اند، که به اندازی کافی کوچک و سبک است که بتواند درون یک کوله پشتی حمل شود. این دستگاه به شاهرگ گردن متصل میشود، که اتصال آن نیازمند یک لوله بسیار کوتاه است و دستگاه هم با باطری کار میکند. فدرسپیل میگوید:« ما تلاش کردیم سیستم لوله در خارج از بدن بسیار کوتاه باشد».
نتایج آزمایشها رو چهار گوسفند به تازگی منتشر شده است، نشان میدهد؛ در طی زمان شش ساعته آزمایش، دستگاه به خوبی از عهده اکسیژن رسانی به خون گوسفندان برآمده است. تیم میگوید آن‌ها بعد از چاپ این نتایج موفق شده‌اند، طول مدت زمان کارکرد را به 5 روز افزایش دهند.
در همین حال یک ریه مصنوعی دیگر در دانشگاه « کارنگی ملون» در حال ساخت است که هدفش تصفیه خون کسانی است که قبشان به اندازه کافی برای پمپاژ خونبه درون دستگاه تبادل گاز قدرت دارد. این دستگاه‌ها در آینده نه چندان دور ممکن است، آن‌قدر پیشرفت کنند که بتوانند همانند ریه واقعی اکسیژن کافی را از طریق هوای محیط به خون برسانند. در این صورت این دستگاه‌ها مممکن است به کار کسانی بیاید که بر اثر سرطان ریه توانایی نفس کشیدن را از دست میدهند.
علی رنجبران
No tags for this post.