چرا بازی های ایرانی در بازار جهانی جایگاهی ندارند؟
این سرگرمی مانند بسیاری از فناوری های دیگر به یکی از علاقهمندی های اصلی قشر وسیعی از نوجوانان و جوانان و حتی بزرگسالان در سرتاسر جهان تبدیل شده که البته در این میان افرادی هم توجهشان به ساخت بازی جلب شده است.
ساخت بازی در ایران از دهه هشتاد مورد توجه قرار گرفت و از همان زمان تاکنون این مقوله موافقان و مخالفان زیادی را داشته و دارد. اما با گذشت چندین سال از ورود این صنعت به کشورمان، بازیسازی در ایران همچنان درگیر مشکلات پایهای و ابتدایی است.
ساخت بازی در ایران از دهه هشتاد مورد توجه قرار گرفت و از همان زمان تاکنون این مقوله موافقان و مخالفان زیادی را داشته و دارد. اما با گذشت چندین سال از ورود این صنعت به کشورمان، بازیسازی در ایران همچنان درگیر مشکلات پایهای و ابتدایی است.
بنابر نظر کارشناسان، مشکلات بازیسازی در ایران دامنه گستردهای دارد و تنها مختص نهادهای قانونگذار، حمایتکننده، مراکز فرهنگی و… نیست. مشکلات بازیسازی در ایران از نخستین گامهای شروع این فرآیند، یعنی از خود بازیسازها شروع میشود.
شاید بتوان گفت عدم تصور و تعریف درست از بازیسازی مشکل اصلی بازی سازان ایرانی است که البته در این بین استثناهایی هم وجود دارد. این بدان معناست که اغلب افراد تحت تاثیر یک بازی خاص و پرآوازه جهانی می خواهند صرفا یک کار تقلیدی ارائه دهند. البته الگوبرداری از بازیهای بزرگ و مهم نه تنها بد نیست بلکه لازم هم هست اما ابتدا باید دید ظرفیتهای بازیسازی در کشورمان اجازه تولید این دسته از بازیهای پرخرج و پرهزینه را دارد؟ و دوم برای رسیدن به چنین جایگاهی چه راهی باید پیموده شود.
حسن کریمی قدوسی، مدیرعامل بنیاد ملی بازیهای رایانهای در رابطه با این موضوع گفت: بازیسازان ایرانی تحت تاثیر مخاطبان بازیهای رایانهای در ایران فقط و فقط به دنبال ساخت بازیهای بزرگ و با کیفیت هستند که این موضوع یک شبه اتفاق نمی افتد. ضمن اینکه همواره مخاطبان بازار بازی در ایران بازی های با کیفیت خارجی را بدون هیچ محدودیت و با قیمت ناچیزی تهیه کرده اند و هزینه کردن برای یک بازی ایرانی برایشان سخت است.
وی ادامه داد: متأسفانه این نگاه غالب بازیبازها وارد فضای بازیسازی کشورمان شده است و بازیسازها هم به جای شروع از نخستین پلهها و کسب تجربه از ابعاد کوچک، تمام هدف و تلاش خود را صرف این نکته میکنند که محصول آنها مشابه یا نزدیک آن محصولی باشد که در بازار جهانی عرضه می شود.
بر اساس این گزارش، در حال حاضر بخش بزرگی از بازیسازهای ایرانی را دانشآموخته رشتههایی چون برنامهنویسی، نرمافزار، سختافزار و… تشکیل میدهند اما از آنجاکه دانش بازیسازی بسیار متفاوت از برنامهنویسیهای رایج یا تولید نرمافزار است، این مقوله نیز یکی دیگر از چالش های صنعت بازی سازی کشور است. بنابراین، نبود تخصص کافی در زمینه بازیسازی معضل اصلی بازیسازهای ایرانی است.
البته بنا بر گفته حمزه آزاد، مدیرعامل شرکت بازی سازان جوان، تمام این مشکلات بر میگردد به این که در کشور ما هنوز رشته تخصصی و آکادمیک در زمینه بازیسازی وجود ندارد تا علاقه مندان با ورود به آموزشگاه یا دانشگاه در این زمینه تحصیل کنند.
حمزه آزاد در رابطه با مشکلات بازی سازی در ایران گفت: از دیگر مشکلات موجود، عدم آگاهی بازیسازها از فرآیند تولید یک بازی رایانهای است. نبود زمانبندی و تقسیم کار مناسب و عدم آشنایی با مراحل مختلف ساخت یک بازی، از شکلگیری ایده و پیشتولید گرفته تا مراحل پایانی مانند تستهای نهایی و بازاریابی و نداشتن روحیه کار گروهی موجب میشود بسیاری از پروژهها ناکام بماند.
حمزه آزاد افزود: از سوی دیگر، بخش خصوصی تمایلی به سرمایهگذاری در صنعت بازی نشان نمیدهد و بیشتر بازیسازهای ایرانی به ناچار برای تأمین بودجه پروژههای خود چشم به حمایتهای مالی از سوی عموماً بخشهای دولتی و نیمه دولتی دوختهاند. موضوعی که در بیشتر موارد مانند شمشیر دولبه عمل کرده و درچند سال گذشته مشکلاتی را نیز در بازیسازی کشور به وجود آورده است.
وی ادامه داد: در طول چند سال گذشته نهادها و ارگانهای مختلفی بخشی از بودجههای سازمانی خود را صرف تولید بازیهای رایانهای کرده اند. بیشتر نهادها و سازمانها براساس سیاستهای درون سازمانی یا حکومتی وارد عرصه تولید بازی شدهاند و این دور از انتظار نیست که بازیهای تولید شده در بیشتر مواقع رنگ و بوی سفارشی به خود گرفتهاند.
علاوه بر مشکلات گفته شده، بسیاری از مشکلات نیز پس از شروع کار و در مرحله تولید خود را نشان میدهند که یکی از آنها دخالت حمایت کننده مالی و اعمال نظر در خصوص مسائل فنی است. بنابر نظر اغلب بازیسازهای ایرانی، دخالت متولیان بازیسازی در امور فنی که آگاهی چندانی نیز از آن ندارند، مانع بزرگی در مقابل پیشرفت این صنعت و ساخت بازیهایی با کیفیت مناسب است.
گزارش: هانیه حقیقی
No tags for this post.