به گزارش ایسنا، این ماده پیشرفته برای چسبیدن به فلز تولید شده و می‌تواند در دستگاه‌های رباتیک طی سفرهای فضایی مانند سفر به مریخ به دلیل مقاومت تابشی آن مورد استفاده قرار بگیرد.این عضله مصنوعی که توسط لنور راسموسن از شرکت RAS Labs تولید شده است، در زمین به نتایج خوبی دست یافته و اکنون قرار است در فضا نیز مورد آزمایش قرار گرفته و رفتار آن بررسی شود.
راسموسن در این پروژه با محققان و مهندسان آزمایشگاه فیزیک پلاسمای پرینستون (PPPL) وزارت انرژی آمریکا برای ایجاد قابلیت چسبندگی عضله مصنوعی به فلز همکاری کرده است.وی اولین گواهی ثبت اختراع خود را برای یک عضله مصنوعی در سال 1998 دریافت کرد. این عضله یک ماده ژل‌مانند موسوم به پلیمر الکتروفعال است که به دلیل قابلیت انقباض و انبساطش برای شبیه‌سازی حرکت عضلات انسان، می‌تواند از حرکات بدن انسان تقلید کند. این توانایی می‌تواند در رباتیک و توسعه اندام پروتزی بهتر بسیار سودمند باشد.
مسئله حیاتی که راسموسن باید در مورد این ژل – که می‌تواند به نرمی ژله و سختی لاستیک باشد – حل می‌کرد، چسباندن آن به الکترودهای فلزی بود.وی با همکاری مهندسان PPPL توانست این مشکل را با درمان فلز (تیتانیوم یا فولاد) با پلاسما حل کند. این کار باعث تغییر سطح فلز و چسبندگی بیستر ژل به آن می‌شود.
محققان این مرکز همچنین در آزمایشات حیاتی این فناوری که شامل قرار دادن ماده در معرض بیش از 300 هزار راد تابش گاما بود، شرکت داشتند. این میزان معادل 20 برابر مقداری است که برای انسان سمی بوده و معادل یک سفر رفت و برگشت به مریخ است. آزمایش دوم 45 ساعته معادل یک سفر به سیاره مشتری و ورای آن بود.راسموسن و همکارانش در این آزمایشات دریافتند که هیچ تغییری در قدرت، فعالیت الکتریکی و دوام مواد در برابر تابش ایجاد نشد و تنها تغییر ایجاد شده در رنگ آن بود؛ همچنین دماهای شدید 271- درجه که نزدیک به صفر مطلق است نیز بر این ژل تاثیری ندارد.
این عضله مصنوعی روی موشک فالکون 9 و به همراه کپسول دراگون به ایستگاه فضایی پرتاب خواهد شد. این ماده به مدت 90 روز در انبار گرانش صفر ایستگاه فضایی نگهداری خواهد شد. فضانوردان هر سه هفته یکبار از این ماده عکسبرداری خواهند کرد و درنهایت در ماه ژوئیه به زمین برخواهد گشت. در این زمان، عضله مصنوعی مجددا تحت آزمایش قرار گرفته و با مواد مشابه آن‌ها در زمین مقایسه خواهد شد.
راسموسن قصد دارد از این عضله مصنوعی به عنوان یک آستر پروتز استفاده کند. بقایای اندام افراد معلول در طول روز منبسط و منقبض می‌شوند؛ عضله مصنوعی طوری طراحی شده که بتواند منقبض و منبسط شود، از این رو می‌تواند به راحتی بیشتر اندام مصنوعی کمک کند. وی اخیرا یک کمک مالی از سوی کنسرسیوم دستگاه پزشکی کودکان در بیمارستان کودکان فیلادلفیا برای تحقیق بیشتر بر روی این امکان دریافت کرده است.
No tags for this post.