مطالعه دانشمندان با همکاری «دکتر حمید قنبری» از مدرسه پزشکی دانشگاه میشیگان، نشان می‌دهد فعالیت مغزی که با ضعیف‌شدن قلب و در لحظه نزدیک به مرگ بیمار، شدت می‌گیرد، نقش مهمی در کاهش عملکرد قلب در این لحظه دارد.
دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان با بررسی فعالیت قلب و مغز موشها در لحظات پیش از مرگ آن‌ها در اثر کمبود اکسیژن دریافتند که مغز حیوانات موجی از سیگنال‌ها را به قلب می‌فرستند که باعث آسیب غیرقابل برگشت به اندام و در حقیقت منجر به مرگ آن می‌شود.
دانشمندان با مسدود کردن این سیگنال‌ها توانستند قلب را برای مدت طولانی‌تری زنده نگهدارند.
اگر فرآیند مشابهی در انسان‌ها نیز رخ بدهد، ممکن است بتوان افراد را پس از توقف عملکرد قلب با مسدود کردن این سیگنالهای مغز نجات داد.
سوال محققان این بود که چرا قلب یک فرد سالم پس از تنها چند دقیقه کمبود اکسیژن بطور کامل از کار می‌افتد، در حالی که پس از حمله قلبی و بیهوش شدن فرد، مغز به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
محققان پیش از این در پژوهشی دریافته بودند که قلب در زمان مرگ با موجی از سیگنالهای مغزی روبرو می‌شود که احتمالا در تلاش برای نجات آن هستند.
به گفته آن‌ها، احتمالا این سیل سیگنال است که تجربه پیش از مرگ را بوجود می‌آورد.
محققان در تحقیق جدید خود، موشها را توسط تنفس دی‌اکسیدکربن یا تزریق ماده سمی به حمله قلبی دچار کردند. آن‌ها سپس فعالیت مغزی حیوان را با استفاده از الکتروانسفالوگرافی و فعالیت قلبی را با دستگاه اکوکاردیوگرافی در دقایق پایانی حیات آن‌ها بررسی کردند.
محققان همچنین مواد شیمیایی سیگنال‌دهی موجود در قلب و مغز موشها را در تمام طول آزمایش اندازه‌گیری کردند.
ابتدا ضربان قلب موشها به آرامی کاهش یافت، اما سپس فعالیت مغز آن‌ها با قدرت با فعالیت قلبشان همگام شد. محققان از یک فناوری جدید موسوم به «الکتروکاردیوماتریکس» استفاده کردند که برای سنجش ضربان قلب طراحی شده است.
محققان در زمان همگام شدن فعالیت قلب و مغز، سیلی از چندین مواد شیمیایی عصبی از جمله دوپامین و نوراپینفرین را مشاهده کردند که به ترتیب احساس خوشی و احساس هوشیاری را تولید می‌کنند.
این جریان مواد شیمیایی می‌تواند توضیح دهد چرا برخی افراد تجربه نزدیک مرگ را بسیار واقعی توصیف می‌کنند.
در موشها، فعالیت مغز تا زمانی باقی ماند که قلب در حالتی موسوم به فیبریلاسیون بطنی وارد شد. در این حالت حفره‌های پایینی قلب بجای اینکه کاملا منقبض شوند، تنها مرتعش می‌شوند که این امر از پمپاژ خون توسط قلب جلوگیری می‌کند.
اما هنگامی که محققان جریان این مواد شیمیایی را از مغز به قلب موشها با قطع نخاع حیوانات متوقف ساختند، فیبریلاسیون بطنی به تعویق افتاد. در نتیجه موشها سه برابر بیشتر حالت عادی به زندگی ادامه دادند.
به گزارش ایسنا،به گفته محققان، اگر آن‌ها بتوانند راهی را برای قطع ارتباط بین مغز و قلب توسط دارو پیدا کنند، ممکن است بتوان این داروها را بر روی افراد دچار حمله قلبی مورد استفاده قرار داد تا پزشکان از زمان کافی برای درمان این بیماران برخوردار شوند.
نتایج این پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.
No tags for this post.