مرزهای جدید باستان شناسی دیجیتال

هفده سال از آغاز سده موسوم به عصر دیجیتال می گذرد. سده ای که از سال 2000 میلادی شروع  شده و جنبه های مختلف زندگی انسان از جمله دنیای سایبری، فناوری های برتر، تصاویر دیجیتالی و … را در بر می گیرد. امروزه تصویر برداری دیجیتال علاوه بر سایر حوزه ها،  در باستان شناسی نیز کاربرد زیادی داشته و در پژوهش های جدید از آن استفاده می شود. ممکن است این سوال برای بسیاری افراد مطرح باشد که تصویر برداری دیجیتال چه چیز جدیدی را در پژوهش های مرتبط با باستان شناسی ارائه می دهد که در ابزارهای قدیمی مطالعات باستان شناسی وجود ندارد؟ آیا تصویربرداری دیجیتال از فیلمبرداری و تصویربرداری عادی بهتر است؟ آیا نقشه برداری و بررسی ابعاد محوطه های باستانی به کمک لیزر، دقیق تر از روش های قدیمی است؟

به عنوان یک باستان شناس متخصص در فناوری های دیجیتال اعتراف می کنم که این فناوری برای فهم مواد فرهنگی باقی مانده از دوران باستان (شواهد فیزیکی باقی مانده از فرهنگ های باستانی) بسیار قوی تر و کارآمد تر از روش های سنتی است. در ابتدا باید گفت که استفاده از این فناوری موجب افزایش توانمندی های بشر در زمینه های مختلف می شود. با کمک این فناوری می توان از مرزهای محدودیت انسانی عبور کرده و در حوزه های جدیدی مطالعه کرد. برای نمونه  می دانیم که تصویربرداری و عکاسی یکی از مهمترین بخش های مطالعات باستان شناسی محسوب می شود. امروزه تصویربرداری دیجیتال به عنوان یک جایگزین مناسب، ارزان و کارآمد تر نسبت به روش های پیشین بوده و اگرچه بیشتر دوربین های دیجیتال تصویربرداری بر اساس قدرت و توانائی دید انسان طراحی شده اند اما نمونه های خاصی نیز وجود دارد که می تواند تصاویری که در حالت عادی توسط چشم انسان قابل مشاهده نیست را ثبت و مرئی کند. در بسیاری از تصاویر و نقوش باستانی، رنگ های به کار رفته، بر اثر مرور زمان دچار تغییر شده یا به کلی نامرئی شده اند که بشر با چشم عادی قادر به دیدن آن ها نیست اما به کمک امواج ماورای بنفش یا مادون قرمز قابل مشاهده هستند. امروزه باستان شناسان به کمک ابزارهای دیجیتال تصویربرداری ویژه، می توانند تصاویری که در حالت عادی دیده نمی شوند را دریافت و مرمت و مطالعه و تفسیر دقیقتری نسبت به آن ها داشته باشند. برای درک بهتر قدرت و اهمیت تصویربرداری دیجیتال کافی است در نظر داشته باشید که چشم انسان تنها قادر به دیدن مشتقات و ترکیبات سه رنگ اصلی است.

قدرت اصلی تصویربرداری دیجیتال در باستان شناسی را می توان دقت بالا و وضوح در تصویر دانست زیرا در این روش تصویربرداری، یک پیکسل از تصویر دقیقا نمایانگر نمونه مشابه در دنیای واقعی است. این پیکسل های دقیق موجود در تصاویر دیجیتالی همچنین به خوبی نمایانگر میزان دقیق نور دریافتی و بازتابی از همان نقطه در دنیای واقعی هستند. برای نمونه برخی از دوربین های تخصصی   دیجیتال مورد استفاده در باستان شناسی از جمله دوربین MegaVision E7  قادر به تشخیص و دقت 50 میلیون  squares tiny و طیف وسیعی از بازتاب نور در منطقه مورد نظر در مقیاس صفر تا  65 هزار هستند.

 در این گزارش مفصل همچنین نمونه های مختلف استفاده شده از فناوری های دیجیتال برای خواناسازی تصاویر از بین رفته و غیر قابل مشاده در باستان شناسی و یافته های باستانی معرفی شده اند.

 

مترجم : احسان محمدحسینی

برای دسترسی به جدیدترین شماره مجله  Biblical Archaeology Review  فایل پیوست را ملاحظه فرمائید.

 

No tags for this post.