افشین صادقی، کارگردان، فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده چند اثر سینمایی و تلویزیونی است. شاید بتوان مهمترین اثر او را مقلد شیطان دانست. آخرین فیلمش «زنبور کارگر» که روی پرده سینما رفت.
صادقی به عنوان یک فیلنمامه‌نویس، وضعیت حال حاضر فیلمنامه‌های کشور را مناسب نمی‌بیند. او معتقد است: همه فیلمنامه‌ها درحال حاضر شبیه به هم شده‌اند. فیلم‌هایی با مضمون کمدی و شبیه به هم رواج پیدا کرده است اما برخی از آنها متاسفانه مناسب خانواده نیست.
او با بیان اینکه وضعیت روحی و معیشتی مخاطب باعث شده است مردم برای دیدن فیلم‌های کمدی حتی در سطحی‌ترین حالت بلیط بخرند، گفت: ذائقه مخاطب متاثر از وضعیت زندگی اوست و این خوراک را برخی فیلم‌های سخیف کمدی برای آنها فراهم می‌کند. برای همن فیلم‌هایی از این دست با فروش زیاد تبدیل می‌شوند به الگویی که از روی آن صد نوع فیلمنامه دیگر نوشته و ساخته می‌شود.
صادقی معتقد است، سینما در ایران مانند سایر نقاط جهان هنوز به صنعت تبدیل نشده است، به همین دلیل است که تهیه کنندگان اغلب تلاش می‌کنند با کم هزینه‌ترین لوکیشن‌ها، فیلم را بسازند: اگر سطح فیلمنامه‌ها بالا نمی‌آید به خاطر برخی تهیه‌کنندگانی است که ترجیح می‌دهند کار کم خرج دربیاید. اگر به فیلم‌ها و سریال‌های فعلی نگاه کنید می‌بینید که لوکیشن‌ها به چند نقطه خاص مانند آپارتمان، کافه، رستوران و کلانتری محدود می‌شود.
او افزود: به عنوان مثال سریال مرداب که نویسنده اصلی سناریوی آن من هستم، بعد از ساخت فقط 50 درصد از آنچه من نوشته‌ام پخش شد. بیشتر لوکیشن‌هایی که نوشته بودم اصلا کار نشد.
صادقی با بیان اینکه برای فیلم‌های جدی پولی هزینه نمی‌شود، گفت:اگر هم کار جدی ساخته شود فقط چند سینمای محدود به آن تعلق می‌گیرد و خیلی سریع هم از روی پرده پایین می‌آید.
او در پاسخ به این سئوال که آیا با بهتر شدن شرایط دستمزد فیلمنامه‌نویس‌ها ممکن است وضعیت بهتر شود یا خیر، گفت: امکان ندارد حتی با افزایش دستمزد، این وضعیت بهتر شود، چون کار از پایه و اساس مشکل دارد. وقتی یک تهیه‌کننده دو فیلمنامه در بازه زمانی کوتاهی می‌خواهد، یعنی برایش فکر و تحقیق و پژوهش روی فیلمنامه اهمیت ندارد و فقط به بعد تجاری آن نگاه می‌کند. تا زمانی که اوضاع اینگونه باشد وضع بر همین منوال است.
او درباره اینکه با برپایی دوره‌های استارت‌آپی آیا ممکن است فیلمنامه نویسان خوب تربیت شوند،گفت: من همیشه می‌گویم مغز انسان مثل چتر نجات است و باید باز باشد تا کار کند. اگر شرایطی فراهم شود که به فرد مستعد بتواند خوب فکر کند و اثر خلق کند، حتما می‌تواند موفق باشد.