برای پاسخ دادن به این پرسش، دکتر سرینیوانسان و همکارانش، روی گرهی از کرم‌ها دست به آزمایش زدند. آن‌ها با پاک کردن ژن‌های خاص تلاش کردند ببینند، آیا می‌شود مسیر بین سروتونین و چربی سوزی در بدن را مختل کرد. براساس نتایج این مطالعه که در مجله نیچر منتشر شده است، محققان با آزمون و خطای متوالی روی ژن‌های مختلف سعی کردند بفهمند کدام ژن در فرآیند چربی سوزی موثر است. این فرآیند آن‌ها را به ژنی رساند که برای هورمون نوروپپتید ( پپتید ترکیبی است که از دو آمینو اسید متصل به هم تشکیل شده است) رمزنگاری شده است و آن‌ها نامش را FLP-7 گذاشتند.
در کمال شگفتی محققان دریافتند که نسخه معادل این ژن در پستانداران حدود 80 سال قبل به عنوان پپتید شناسایی شده است. زیست شناسان قبلا معتقد بودند که پپتید هورمونی است که مغز را با دستگاه گوارش منتقل می‌کند، اما هیچ کس متوجه ارتباط این نوروپپتید با سوخت و ساز چربی نشد.
قدم بعدی محققان این بود که مشخص کنند، آیا FLP-7 به طور مستقیم به میزان سروتونین در مغز مرتبط است یا نه. محققان برای فهم این موضوع FLP-7 را یک پروتئین قرمز درخشنده نشانه‌گذاری کردند که در موجودات زنده قابل مشاهده است. تحقیق آن‌ها مشخص کرد، که این هورمون در پاسخ به نیاز مغز برای میزان کردن سطح سروتونین ترشح می‌شود. FLP-7 سپس در طی یک سیستم چرخشی به حرکت در می‌آید که فرآیند چربی‌سوزی را در معده به جریان می‌اندازد. آن‌طور که دکتر سرینیوانسان می‌گوید این مسیر جدید چربی‌سوزی به این ترتیب کار می‌کند؛ شبکه عصبی مغز مقداری سرىتونین در پاسخ به محرک‌های عصبی مثل غذای در دسترس تولید می‌کند. سپس سیگنال‌های ارسالی دیگری تولید FLP-7 را کلید می‌زند. در مرحله بعد این FLP-7 دریافت کننده‌های چربی‌سوزی را در روده فعال کرده که باعث تبدیل چربی به انرژی می‌شود.
سپس محققان شروع به دستکاری میزان FLP-7 کردند. در حالی که افزایش میزان سروتونین در میزان غذای دریافتی، حرکت و تولید مثل حیوانات تاثیر می‌گذارد. آن‌ها دریافتند که افزایش میزان FLP-7 هیچ اثر مشهودی نداشت و تنها چربی بیشتری سوخته می‌شود. این کشف ممکن است به درمانی برای کاهش میزان چربی در افراد چاق یا کسانی شود که از اختلالات متابولیک رنج می‌برند.
علی رنجبران
No tags for this post.