به گزارش ایسنا، تشخیص بهتر، پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌ها نیازمند ابزارهایی با عملکرد سریع و دقت کافی برای تعیین توالی DNA است. یکی از این ابزارها زیست‌حسگرها هستند.در این بین دسته‌ای از آنها با عنوان زیست‌حسگرهای دو رگه‌سازی DNA، امیدها را برای دستیابی به اطلاعات اختصاصی درباره روند ترتیب DNA افزایش داده است.
دکتر جهانبخش رئوف، عضو هیأت علمی دانشگاه مازندران از اجرای پروژه تحقیقاتی در این زمینه خبر داد.
وی با بیان اینکه شناسایی نقص‌های ژنتیکی به کمک ابزارهای زیستی در آزمایشگاه‌های تشخیص طبی، مستلزم صرف وقت و هزینه زیاد است، گفت: از این رو، در این تحقیقات اقدام به ساخت زیست‌حسگری با استفاده از سیستم پیل سوختی میکروبی (MFC) شده است.
رئوف هدف این تحقیق را کسب اطلاعاتی در مورد توالی یک ژن خاص توسط این حسگر دانست و اظهار کرد: این روش در مقایسه با روش‌های دو رگه سازی مرسوم، ساده‌تر، کوچک‌تر، سریع‌تر و ارزان قیمت‌تر خواهد بود.
این محقق در توضیح مزیت‌های اصلی زیست‌حسگر طراحی‌شده، توضیح داد: زیست‌حسگر DNA طراحی شده، با به‌کارگیری سیستم MFC، خودکار و قابل حمل است. ضمن اینکه این زیست‌حسگر، حساسیت و گزینش‌پذیری بالایی در برابر توالی DNA هدف داشته و از حد تشخیص پایینی نیز برخودار است.
وی ادامه داد: در آزمایش‌های طراحی‌شده از این زیست‌حسگر برای تعیین مقدار توالی DNA سرم خون انسان استفاده شده که نتایج قابل قبولی در پی داشته است. لذا در صورت تکمیل مطالعات و دستیابی به تولید انبوه، این زیست‌حسگر در آزمایشگاه‌های تشخیص طبی و مراکز تحقیقاتی و دانشگاهی کاربرد خواهد داشت.
عضو هیات علمی دانشگاه مازندران تاکید کرد: علاوه بر آن می‌تواند نقش مهمی در تشخیص‌های بالینی بیماری‌های توارثی و عفونی، برای شناسایی ارگانیسم‌های آلوده‌کننده مواد غذایی، بررسی‌های زیست محیطی و تحقیقات جنایی نیز داشته باشد.
رئوف با اشاره به مزایای این زیست‌حسگر یادآور شد: مزیت اصلی زیست حسگر طراحی شده قیمت اندک، پاسخ سریع، طراحی ساده و ابعاد کوچک در مقایسه با سایر ابزارهای موجود جهت بدست آوردن اطلاعاتی در مورد توالی یک ژن خاص است.
به گفته وی، از این تحقیقات اختراعی تحت عنوان «ساخت زیست حسگر DNA خودکار و قابل حمل برای تشخیص نقص‌های ژنتیکی با استفاده از سیستم پیل سوختی میکروبی» با شماره ثبت 89226 در سازمان ثبت اسناد و املاک کشور ثبت شده است.
نتایج این تحقیقات که حاصل همکاری مریم اصغری دانشجوی دکترای شیمی تجزیه دانشگاه مازندران، دکتر جهانبخش رئوف عضو هیأت علمی دانشگاه مازندران و دکتر مصطفی رحیم‌نژاد عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل است، در مجله Biosensors and Bioelectronics با ضریب تاثیر 7.47 منتشر شده است.
No tags for this post.