در فیلم ماتریکس انسان‌هایی که مغلوب هوش مصنوعی شده‌اند برای زندگی به زیر زمین پناه برده‌اند. آنها به روایت فیلم در نزدیکی مرکز زمین که هنوز گرم است شهری ساخته‌اند و امیدوارند که جنگ با ماشین‌ها به دست یک فرد خاص به پایان برسد. اما گذشته از فانتزی فیلم که برای بیان یک مفهوم دیگر انتخاب شده است، واقعا تا چه اندازه زندگی در زیر زمین امکان‌پذیر است؟ آیا طرح‌هایی که محققان برای ساختن شهرهای زیرزمینی دارند با فیزیلوژی بدن انسان سازگار است؟ زندگی در اعماق زمین چه بر سر انسان می‌آورد و شرایط زندگی در زیر زمین چگونه است؟ این‌ها سوالاتی است که از نظر علمی پاسخ چندان دقیقی برای آنها وجود ندارد، چون آزمایش دقیق و مدونی درباره آن انجام نشده است. اما یک غارنورد آمریکایی می‌گوید حداقل چیزی که از زندگی در غارهای عمیق تجربه کرده این است که زمان در زیر زمین کندتر می‌گذرد.
به گزارش سیناپرس و به نقل از ایسنا؛ «مایکل سیفر» که تجربه غار نوردی بلندمدت را در کارنامه خود دارد یک بار در 16 ژوئیه سال 1962 بدون داشتن ساعت به داخل یک غار رفت و قصد داشت حدود یک ماه در آنجا بماند. 16 ژوئیه معادل(26 تیر ماه) است. وی روزها را طبق الگوی خواب خود در نظر می‌گرفت و خواب یک شب را معادل یک روز می‌دانست و انتظار داشت که در 20 اوت(اول شهریور) از غار خارج شود؛ اما زمانی که سفرش پایان یافت متوجه شد که 14 سپتامبر(24 روز بیشتر از زمان در نظر گرفته شده توسط وی) است. وی در عمر 60 ساله خود، تا به حال سه مرتبه کمتر گذشتن زمان را زیر زمین تجربه کرده و توانسته است با استفاده از تجربیات خود رفتار و درک مغز انسان را در شرایط فقدان نور طبیعی و دور از دیگر انسان‌ها بررسی کند.
دانشمندان معتقدند چرخه شبانه روزی انسان 24 ساعت است. اما سیفر نظری مخالف این دارد
وی در این سفرها در یک چادر زندگی کرده و با استفاده از یک ژنراتور کوچک و یک لامپ به مطالعه پرداخته و خاطرات خود را نوشته است. سیفر در شرایط زیر زمین با هر الگویی که دلش می‌خواسته خوابیده، بیدار شده و غذا خورده و این فعالیت ها را در یک دفترچه ثبت کرده است.
زمانیکه که او در 14 سپتامبر(24 شهریور) روی سطح زمین آمد و فکر می‌کرد که تقریبا 20 اوت(اول شهریور) است، به طور تصادفی به یک موضوع مهم درباره بیولوژی بدن انسان پی برد.
دانشمندان معتقدند چرخه شبانه روزی انسان 24 ساعت است. اما سیفر نظری مخالف این دارد. دانشمندان معتقدند چرخه شبانه روزی انسان 24 ساعت است. اما "سیفر" نظری مخالف این را دارد. مدت زمان‌هایی که وی در هر روز در غار بیدار بوده، بسیار متفاوت بوده است. کمترین آنها حدودا شش ساعت و بیشترین آن حدود 40 ساعت بوده است. این موضوع به سرعت تنظیم بدن وی با مدت شبانه روز در روی سطح زمین را به هم زده است.
10 سال بعد در تجربه دیگری وی مجددا آزمایش خود را تکرار کرد و این بار به یک غار در تگزاس رفت و قرار بود شش ماه در آن زندگی کند و به همراه خود 780 گالن آب برد. وی بعد از این سفر متوجه شد که در پنج هفته اول، با یک چرخه شبانه‌روزی 26 ساعته زندگی کرده است. سیفر در بررسی‌های خود متوجه شد که در این سفر، شبانه روز وی بین 26 تا حتی 50 ساعت بوده است. در روز هفتاد وهفتم وی در ماهیچه‌های دست خود احساس ضعف می‌کند و نهایتا دو روز بعد به همراهان خود اطلاع می‌دهد تا او را از غار خارج کنند اما بعدا منصرف شده و کار را ادامه می‌دهد. وی شش ماه کامل در غار زندگی کرد و چشمانش به همین خاطر شدیدا ضعیف شد. آخرین سفر وی در سال 1999 تقریبا دو ماه طول کشید. این غارنورد ماجراجو در نظر داشت تا ببیند افزایش سن چه تغییری در روند درک انسان از گذشت زمان در این شرایط دارد. سیفر در 30 نوامبر 1999 وارد غار شد و در روز 14 فوریه 2000(76 روز بعد) از غار خارج شد، در حالیکه فکر می‌کرد در پنجم فوریه(67 روز بعد) از غار خارج شده است. در این سفر، سیفر برای مدتی علاوه بر ضعف در بینایی در حافظه خود نیز دچار اختلال شد.
No tags for this post.