شهرها برای زندگی افراد کم توان، ناتوانند

شهری که مبتنی بر «پیاده محوری» است برای عموم و اکثر شهروندان قابل استفاده است، اما شهری را می توان برای همۀ شهروندان یک شهر مناسب دانست که برای افراد کم توان جسمی نیز مطلوب باشد. آفرینش شهری مطلوب برای افراد کم توان، مستلزم در نظر گرفتن اصول و ضوابطی است که رعایت آنها می­ تواند نقش مهمی در دسترسی آسان و حضور آنان در فضاهای عمومی داشته باشد. در کنار رعایت چنین اصولی، توجه به اولویت­ها و نیازهای اساسی گروه­های کم توان جسمی-حرکتی جهت حضور در فضاهای شهری، می­تواند اقدامات اجرایی را با نتایج موثرتری همراه سازد.

در این رابطه، پژوهشی توسط گروه شهرسازی دانشگاه علامه طباطبایی با همکاری استانداری قم به انجام رسیده که در آن، میزان پاسخ دهی فضاهای شهری به نیازهای گروه­های کم توان جسمی- حرکتی به صورت علمی مورد مطالعه قرار گرفته است.

شهری که مبتنی بر «پیاده محوری» است برای عموم و اکثر شهروندان قابل استفاده است، اما شهری را می توان برای همۀ شهروندان یک شهر مناسب دانست که برای افراد کم توان جسمی نیز مطلوب باشد.

در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی انجام شده و سپس برای تجزیه و تحلیل داده های حاصله، از نرم افزارهای کامپیوتری آماری بهره گیری شده است.

نتایج بدست آمده از این مطالعه که در فصلنامه علمی پژوهشی «برنامه ریزی شهری» وابسته به دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت انتشار یافته، نشان می­دهد که علی رغم اقداماتی که در زمینه مناسب ­سازی محیط جهت حضور گروه­های کم توان جسمی-حرکتی صورت گرفته، همچنان شرایط اجتماعی، اقتصادی و کالبدی کنونی قادر به رفع نیازهای معلولان به شکل شایسته ای نیست.

با توجه به این یافته ها، محققین نتیجه گرفته اند که مشارکت گروه­ های هدف در زمینه مناسب­ سازی فضاهای شهری، رعایت ضوابط ساخت و ساز‌ها توسط مهندسین ناظر، تدوین ضوابط قابل اجرا در طرح‌های موضعی و مواردی مشابه با این ها، می­تواند نتایج موثرتری را در زمینه مناسب­ سازی فضاهای شهری برای معلولان به همراه داشته باشد.

 

گزارش: محمدرضا دلفیه

منبع: جمعه پور، م. و همکاران. 1395. توانسنجی فضاهای شهری در پاسخدهی به نیاز گروه‌های کم توان جسمی- حرکتی، مطالعه موردی: بخش مرکزی شهر قم. برنامه ریزی شهری، 7(26): 36-21.

No tags for this post.