یک فعال صنعت سرگرمی و بازی‌های رایانه‌ای در گفتگو با سیناپرس با بیان اینکه، ما بازیسازان کار سیاسی نمی‌کنیم و به هیچ عنوان بازی، نمی‌تواند سیاسی باشد و متأسفانه برخی از دولت‌ها از آن سوءاستفاده ابزاری و رسانه‌ای می‌کنند، اظهار کرد: بسیاری از نیروهای انسانی صنعت بازی‌های رایانه‌های به ترکیه و دیگر کشورها مهاجرت کردند.
به گزارش سیناپرس، حسن مهدی‌اصل بازیساز رایانه‌ای با اشاره به وضعیت صنعت گیم در ایران گفت: این صنعت در ایران از ۱۶ سال پیش آغاز شده و تقریباً کشور کره جنوبی همزمان با ایران به تعداد همان شرکت‌های فعال در ایران کارش را آغاز کرد، حتی ترکیه در آن زمان کار را شروع نکرده بود و نزدیک به ۱۰ سال از فعالیت کشور ترکیه در صنعت گیم می‌گذرد.
وی ادامه داد: امروز ترکیه تقریباً تنها در صنعت بازی سازی ۴ تا ۵ هلدینگ دارد و شاهد درآمد میلیارد دلاری از بازی است، حتی بازی‌هایی که ترکیه می‌سازد، در آمریکا و دیگر کشورها به مقیاس زیاد منتشر می‌شود و ما حسرت می‌خوریم ایران که زودتر از دیگر کشورها کار را شروع کرد و دارای پتانسیل بسیاری بود و امروز در چه وضعیتی است؟
این بازیساز گفت: بسیاری از نیروهای انسانی مان به ترکیه و دیگر کشورها مهاجرت کردند. این فرصت برای ما از بین رفته است و اگر هم چیزی مانده باشد، مسئولی وجود ندارد که واقعیت را دریابند و کمک مان کنند. ما تنها حسرت می‌خوریم و متأسفانه درد اصلی ما بازی سازان نیروی انسانی است و هم اکنون اگر ۱۰۰ نفر نیروی انسانی از چند هزار نفر باقی مانده باشد، با آنها وارد صحبت می‌شویم متوجه می‌شویم که ۵۰ درصد آنها علاقه به مهاجرت دارند و درصورتی که فرصت رفتن پیش بیاید، حتماً مهاجرت می‌کنند.
وی افزود: متأسفانه الان نمی‌توان کسی را مقصر کرد و احساس می‌کنم برخی‌ها متوجه ارزش بازی نیستند و هر اندازه توضیح می‌دهیم، کافی نیست. اکثریت مسئولیت‌های کشور سیاسی است تا تخصصی. درد اصلی ما نیروی انسانی است که درحال مهاجرت هستند. همچنین درد بعدی ما بحث مدیریت است که متأسفانه مدیریت درستی انجام نمی‌شود و منابع به معنای واقعی حیف و میل می‌شود.
مهدی‌اصل گفت: ما در نمایشگاه‌های بین‌المللی شاهد بودیم که کشورها در غرفه‌های شأن چه برنامه‌ریزی مشخص و هدفمندی داشتند درحالی که از کشور ایران هیچ برنامه مشخصی در این نمایشگاه‌ها را شاهد نبودیم. متأسفانه مسئولان درک درستی از بازی ندارند و حتی مفهوم ویدئو گیم را نمی‌دانند و این درد‌آور است. اما زمانی که بازی تبدیل به رسانه شود، همه مسئولان شاخک‌های‌شأن تیز می‌شود و به سراغ‌تان می‌آید. این موضوعات تناقض است چراکه نمی‌توان در مقاطعی که به نفع مخاطب است، اهمیتی داده نشود اما در مقاطعی که به نفع مسئولان است، وارد حوزه شوند.
سازنده بازی زولا گفت: به نظر می‌رسد شخصی که در رأس است باید محصول حوزه را بشناسد اگر نشناسد درکی نخواهد داشت و کمکی نمی‌تواند به این صنعت داشته باشد. برای مثال کسی که در حوزه نرم افزار است، در حوزه فوتبال حرفی برای گفتن ندارد و درد اصلی ما این است. چیدمانی که انجام می‌شود، چیدمان تخصصی نیست و آنها هم متخصصین نیستند. برای مثال کسانی که در حوزه کتاب تصمیم گیری می‌کنند، کسانی هستند که حتی یک خط کتاب ننوشتند و حتی کسانی که تصمیم گیرنده‌های حوزه انیمیشن هستند، در این چرخه نبودند و این درد آور است.
وی افزود: یکی از دردهای بزرگ این است که به ما تولیدکنندگان هیچ به‌نظر می‌رسد، محصول بازی اول باید سرگرم کننده باشد و اگر بازی را نتوانیم بفروشیم و سرگرم کننده نباشد نمی‌توانیم کار اقتصادی با آن انجام دهیم.
آنقدر از این تناقض‌ها وجود دارد که همه آن درد است و ما زمانی که که در بازار ایران نتوانیم جواب پیدا کنیم که تا الان هم اتفاق بزرگی نیفتاده است مثل همین اتفاقی که رخ می‌دهد همکاران من مهاجرت کرده‌اند و خیلی‌ها هم به همین فکر افتادند و خیلی‌ها منتظر هستند که شرایط برای شأن مهیا شود تا مهاجرت کنند.
یک بازیساز گفت: طبیعی است ما همه فرصت‌ها را از دست می‌دهیم چون اینها منابع این شرکت هستند، مگر ما چند بازی ساز درحال تولید بازی داریم. کدام دانشگاه را داریم که تربیت شوند. همه آنهایی که هستند یا مهاجرت کرده اند، خودجوش تربیت شده اند، اگر به این راحتی منابع این کشور از بین برود دیگر چیزی ندارد. شاید در 5 سال آینده چیزی از این صنعت باقی نماند.
وی افزود: برخی از مدیران در حوزه‌هایی که مسئولیت دارند، درک چندانی ندارند و حتی بهتر است بگویم که تخصص لازم را در آن مسئولیتی که قرار گرفته اند، ندارند. در این شرایط ما بازیسازان چگونه می‌توانیم کاستی‌ها و کوتاهی‌ها را جبران کنیم؟
مهدی‌اصل گفت: اقتصاد با کسی تعارف ندارد. اگر بازیساز و تولیدکننده‌ای نتواند اینجا پول در بیاورد، مهاجرت می‌کند. اگر هم مجبور شود در ایران بماند، مجبور است که فروش بین‌المللی داشته باشد. در آن صورت دیگر نمی‌تواند به هموطنان‌مان خدمات دهد.
وی ادامه داد: متأسفانه سیاست‌ها به شدت تأثیرگذار هستند، علی رغم اینکه ویدئو گیم، محصولی پویا و داینامیک است؛ چراکه این محصول را می‌توان در مدیوم‌های مختلف به مخاطب عرضه کرد. مشخص‌ترین آن به صورت انلاین استفاده می‌شود، یعنی نه مرزی برای آن وجود دارد و نه خط تولیدی برای آن می‌توان ترسیم کرد. حتی در صورت تحریم هم می‌توان بازی‌های آنلاین را ساخت و عرضه کرد.
یک بازیساز گفت: متأسفانه ما در این بخش بیشتر از داخل کشور ضربه می‌خوریم تا تحریم‌های خارج از کشور؛ چراکه ما بازی سازان در سطح بین الملل راهش را پیدا کرده ایم و هر کدام از بازیسازان یک شرکت خارجی دارند که از طریق آن بازی‌ها را منتشر می‌کنند اما برخی از مسئولان این موضوع را افتخاری برای خودشان می‌دانند و راه‌های ما را لو می‌دهند و همین امر سبب می‌شود که ما آسیب ببینیم.
وی افزود: ما بازیسازان کار سیاسی نمی‌کنیم و به هیچ عنوان بازی نمی‌تواند سیاسی باشد و متأسفانه برخی از دولت‌ها از آن سوءاستفاده ابزاری و رسانه‌ای می‌کنند؛ بازی ساز هیچ زمانی ادم سیاسی نیست؛ چراکه چون هدفش سرگرمی و خوشحالی مردم است. چنین ذهنی چطور می‌تواند به مردم آسیب برساند.
مهدی‌اصل گفت: ما علاقمند هستیم بدون درگیر شدن در این فضا کار اقتصادی و فرهنگی خودمان را داشته باشیم. این موضوعات همیشه وجود دارد و به این صنعت آسیب می‌زند. هیچ افق روشنی در این موضوع وجود ندارد و آنها نه تنها به ما کمک نمی‌کنند، بلکه ناامیدمان هم می‌کنند. معتقدم اگر کمک نمی‌کنند حداقل بگذارند کاری که می‌کنیم را انجام دهیم و مانع کارمان نشوند.
وی افزود:این میز و صندلی، مقام و قدرت رفتنی هستند و آنچه که می‌ماند خوشنامی مسئولان دلسوز و بدخواهی آدم‌های بدخواه است. بنظرم اگر مسئولی می‌خواهد از خودش خوشنامی در صنعت گیم بگذارد، باید حتی اگر شده جایگاهش را به خطر بیندازد و به داد بازیسازان و صنعت گیم برسد. تصمیمی بگیرد که بازی سازی نجات یابد و در مسیر درست قرار بگیرد.
یک بازیساز گفت: باور کنید کار ساده ای است و تنها باید صنعت گیم جدی گرفته شود و سرمایه‌ای درست در این صنعت آورده شود تا این چرخه قوی‌تر به حیات خود ادامه دهد و بزرگ‌تر شود. ما میلیاردها تومان سرمایه گذاری می‌کنیم که هیچ آورده‌ای برای کشور ندارد درحالی که این صنعت با یک عدد بسیار کوچک می‌تواند احیا شود و رشد کند.
مهدی اصل گفت: اگر مسئولی به دادمان برسد، حداقل 5 ساز نیاز داریم تا یک سری از پل‌هایی که خراب شده است، آباد شود و یک سری نیروهای انسانی که مهاجرت کردند، نیروهایی با آموزش‌های مناسب جایگزین آنها شوند، ما الان در دوران طلایی نیستیم بلکه دوران افول را می‌گذرانیم.