ژنتیک و سلول‌های بنیادین حالا دو چیزی هستند که به ما اجازه می‌دهد، حیوانات در معرض انقراض نابارور را شبیه‌سازی کنیم، اگر دی‌ان‌ای دست نخورده آن‌ها وجود داشته باشد. همین کار را می توان درباره حیوانات منقرض شده‌ای که دی‌ان‌ای دست نخورده‌شان به دست آمده، با دستکاری ژنوم خویشاوندان نزدیکشان انجام داد. همچنین احتمالا می‌توان صفات از دست رفته یک گونه را دوباره در جمعیت همان گونه مهندسی کرد.
یکی از پیشگامان این کار کرگدن سفید شمالی است که در حال حاضر تنها سه تا از آن باقی مانده که همه نابارور هستند و در کنیا زندگی می‌کنند. در سالی که به پایان رسید از نقشه‌ای رونمایی شد که هدفش استفاده از سلول‌های بنیادین و نمونه‌های یخ زده و تولید مثل کمکی برای تولید یک کرگدن سفید شمالی جدید است.
یک راهکار مشابه ممکن است به کمک موش خرمای پا سیاه بیاید، تا شاید یکی از در معرض انقراض‌ترین گونه‌ها در آمریکای شمالی دوباره به زندگی برگردد. نخستین تلاش‌های آزمایشگاهی برای این اهداف در سال 2017 برنامه‌ریزی شده‌اند تا برای مشکلات ناشی از تولید مثل فامیلی بیماری‌های مقاوم راه‌حلی بیابد، چرا که یک نوع طاعون و ویروس غیر قابل درمان جان بسیاری از حیوانات را تهدید می‌کند.
یک پروژه دیگر تلاش می‌کند تا با ویرایش ژنتیکی، یک خروس کایمرا تولید کند و به کمک آن بتوانند مرغ بوته‌زار را به زندگی بازگردانند. اما ماموت‌های پشمی کمی در صف عقب‌تر هستند. پروژه‌ای در حال حاضر تلاش می‌کند، تا دی‌ان‌ای ماموت‌ها را در تخمک فیل‌های آسیایی وارد کند که نزدیک‌ترین خویشاوند زنده این موجودات منقرض شده است. سپس بعد از انجام کارهای سخت، نخستین شبیه سازی برای سال 2018 برنامه‌ریزی شده است.
با این همه پارک ژوراسیک هنوز خیلی از ما دور است، اما پارک پلیستوسن با انبوهی از حیوانات منقرض شده عصر یخ ممکن است به زودی رویایی واقع بینانه باشد. رویایی که آغازش سال 2017 خواهد بود. از سوی دیگر این رویکرد ممکن است به ما در حفظ گونه‌های در معرض خطری کمک کند که امید دیگری به نجات آن‌ها وجود ندارد.
علی رنجبران
No tags for this post.