زمانی بخش بزرگی از بلوچستان در ایران فعلی و پاکستان زیستگاه این زیرگونه ارزشمند خرس سیاه آسیایی Ursus thibetanu بود. اما حالا هرچند آمار دقیقی از جمعیت آن وجود ندارد، اما تخمین زده می‌شود که در ایران حدود 300 عدد از آن باقی مانده است و به دلیل از بین رفتن زیستگاههایش جمعیت آن در معرض تهدید قرار دارد. این زیرگونه که به دلیل تطبیق با شرایط آب‌و‌هوایی گرم جثه به نسبت کوچک‌تری از بقیه زیرگونههای خرس سیاه آسیایی دارد که ساکن مناطق سردسیر کوهستانی هیمالیا و شرق دور هستند. این حیوان در ایران بیشتر به رنگ قهوه‌ای و قرمز تیره مایل به مشکی دیده می‌شود، تا سیاه خالص و برخلاف دیگر زیرگونههای این جانور بیشتر میوه‌خوار بوده و به خوردن موز و انجیر علاقه دارد. در فهرست سرخ IUCN این جانور در لبه مرز انقراض طبقه بندی شده است. با این حال این حیوان زیبا کمتر مورد توجه قرار گرفته است و برای ادامه حیاتش نیازمند توجه بوده و در صورت توجه می‌تواند، بسیار آسان‌تر از یوزپلنگ آسیایی از خطر انقراض فرار کند.
به گزارش سیناپرس و به نقل از ایرنا حضور این گونه در ایران تاکنون دراستان های کرمان، سیستان و بلوچستان و هرمزگان به ثبت رسیده است، در بررسی های انجام شده از سال 1387 تا کنون نشان می دهد که جمعیت این گونه در برخی از مناطق در حال کاهش و در برخی مناطق تغییر چندانی نکرده است، در این پژوهش ها تخمین زده می شود که تعداد خرس های سیاه کمتر از 300 قلاده در ایران است که چندان امیدوارکننده نیست.
تصویری از خرس سیاه بلوچی که رنگ روشن‌تر آن به خوبی در عکس دیده می‌شود.
به اعتقاد کارشناسان وضعیت خرس سیاه بلوچی مانند یوزپلنگ ایرانی است بنابراین برای ادامه حیات نیازمند حمایت است بر این اساس انجمن حافظان حیات وحش بدون مرز در تلاش است تا راهکارهای عملی مناسبی را برای حفاظت این گونه و زیستگاههایش در استان کرمان و سیستان و بلوچستان معرفی کند. کارشناسان این مجموعه پژوهش های میدانی که در برگیرنده رژیم غذایی گونه، تعارضات خرس و انسان، شناسایی زیستگاه ها و پراکنش گونه، برآورد تراکم خرس سیاه و بررسی مطلوبیت زیستگاه های آن و غیره را از سال 1387 تاکنون انجام داده اند که در حال حاضر این فعالیت ها ادامه دارد. این موسسه با همکاری صندوق کمک های کوچک مردمی(SGP) فعالیت میدانی در جهت جلب مشارکت جوامع محلی شهرستان نیکشهر با محوریت صنایع دستی بومی و با رویکرد حفاظت از خرس سیاه و جبران بخشی از خسارت وارد شده توسط این گونه به مردم محلی از سال 1392 تا کنون در حال انجام است.
به طور کلی افزایش آگاهی کشاورزان و دامداران در خصوص نحوه مواجه با خرس سیاه، کاهش تعارضات خرس با انسان از طریق پرداخت بخشی از ضرر و زیان، تشکیل صندوق مالی با رویکرد تامین بخشی از هزینه های درمانی افراد آسیب دیده و حفاظت از خرس سیاه از طریق تغییر نگرش جامعه محلی برخی از اهداف این پروژه است. این پروژه امیدوار است بتواند با جلب نظر مردم و مسئولان یکی دیگر از گونه‌های ارزشمند جانوری این مرز وبوم را از خطر انقراض برهاند.
No tags for this post.