به گزارش ایسنا به نقل از فیزورگ، این ماده احتمالا در رآکتورهای نسل بعد مورد استفاده قرار خواهد گرفت که در دماها و میدان‌های تابشی بالاتر عمل کرده و به شکل مقرون‌بصرفه و موثرتری انرژی تولید می‌کند.
این ماده نه تنها می‌تواند در برابر اثرات شدید تابش مقاومت کند، بلکه حتی این شرایط باعث سخت‌تر شدن آن می‌شود.
در روش‌های سنتی، آب به عنوان خنک‌کننده اولیه در رآکتورها استفاده می‌شد که حرارت منتشر شده در اثر واکنش‌های همجوشی را جذب می‌کرد.
اگرچه آب دارای خطر کمتر در آسیب دیدن مواد در اثر خوردگی است، اما محدودیت‌هایی نیز برای میزان دمای به کار گرفته شده در این رآکتورها وجود دارد. اما در رآکتورهای پیشرفته، افزایش دما بهترین راه برای افزایش تولید انرژی است.
خنک‌کننده‌های جدید مانند فلزات مایعی همچون سدیم و سرب در دماهای بالاتر موثر هستند، اما باعث خورده شدن مواد سازنده رآکتور هسته‌ای می‌شوند.
محققان یک پوشش نانوسرامیک اکسید آلومینیوم تولید کردند که می‌تواند اثر مضر این فلزات مایع داغ را در رآکتورهای پیشرفته تحمل کند.
این تحقیق در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
No tags for this post.