به گزارش ایرنا از روزنامه تلگراف، بر این اساس، ناتوانی میمون ها در صحبت کردن به دلیل تفاوت هایی است که در ساختار مغزی وجود دارد؛ این امر نشان می دهد گفتار انسان ناشی از تکامل منحصر به فرد است و به تفاوت های آناتومیک مرتبط با آواسازی میان انسان ها و پستانداران ربط ندارد.
دکتر 'آصف غضنفر' از دانشگاه پرینستون گفت: ناتوانی میمون ها در صحبت کردن را نمی توان به آناتومی صوتی آنها ارتباط داد بلکه این موضوع به ساختار مغزی این حیوانات باز می گردد.
محققان در بررسی های قبلی آناتومی صوتی پستانداران که روی چند جسد انجام شده بود، نتیجه گرفته بودند که میمون ها و شامپانزه ها، در قیاس با انسان، قادر به تولید طیف بسیار محدودی آوا هستند.
اما در تحقیق جدید، محققان دانشگاه پرینستون با استفاده از اشعه ایکس ویدیوهایی از آناتومی صوتی میمون ماکاک مانند زبان، لب ها و حنجره آنها تهیه و سپس کارشناسان آزمایشگاه هوش مصنوعی در بلژیک این اطلاعات را به یک الگوی رایانه ای تبدیل کردند که توانست طیف آوایی یک ماکاک را بر اساس ویژگی های فیزیکی پیش بینی و شبیه سازی کند.
گفتار در انسان از یک منبع صوت تولید شده از حنجره نشات می گیرد که به واسطه موقعیت های مختلف مولفه های آناتومی آوایی مانند لب ها و زبان تغییر می کند.
محققان متوجه شدند که یک میمون ماکاک اگر دارای توانایی عصبی برای صحبت کردن بود، می توانست با دستگاه صوتی خود هر پنج حرف صدادار و حتی جملات کامل را به صورت قابل فهم ادا کند.
لوری سانتوس، استاد روانشناسی در دانشگاه ییل گفت: با توجه به نتایج جدید، این موضوع که گفتار انسان از کجا نشات می گیرد، همچنان یک راز بزرگ است.
محققان: میمون ها به لحاظ ساختار صوتی امکان سخن گفتن دارند
