آب‌های بطری‌شده،حاوی فلزات سنگین هستند؟!
آب آشامیدنی به طور گسترده‌ای در بطری هایی که از جنس «پلی‌اتیلن‌تری‌فتالات» یا اصطلاحا PET هستند بسته‌بندی و توزیع می‌شود. مواد پلاستیکی موجود در این بطری‌ها و نیزسایر مواد افزودنی مانند فلزات سنگین، می‌توانند در طول فرآیند تولید و یا ذخیره‌سازی در شرایط محیطی مختلف، از بطری به درون آب نشت کنند.
در این زمینه محققانی از دانشگاه علوم پزشکی کاشان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی ایران مطالعه ای را انجام داده اند که در آن اثر نور خورشید و درجه حرارت محیط بر آزادسازی فلزات سنگین از ظروف PET به درون آب‌های بطری شده مورد بررسی قرار گرفته است.
مواد پلاستیکی موجود در بطری‌های آب به همراه سایر مواد افزودنی مانند فلزات سنگین، می‌توانند در طول فرآیند تولید و یا ذخیره‌سازی در شرایط محیطی مختلف، از بطری به درون آب نشت کنند.
در این پژوهش، تغییر مقادیر سرب، نیکل، کادمیوم و آنتیموان آب‌های بطری شده در شرایط مختلفی نظیر دمای اتاق، در معرض تابش نورخورشید، با پوشش فویل و بدون پوشش فویل در بازه‌های زمانی متفاوت مورد بررسی قرار گرفت. در این آزمایش 6 مارک آب بطری شده 5/0 لیتری از 5 استان مورد استفاده قرار گرفته و داده های به دست آمده از آن ها با نرم افزارهای آماری تجزیه و تحلیل گردید.
یافته‌های این تحقیق نشان می دهد که غلظت فلزات سرب و نیکل و کادمیوم آب‌های بطری شده در شرایط دمایی و در زمان‌های مختلف و تحت تابش مستقیم نور خورشید دارای تغییرات قابل توجه و معنی‌داری نبود. ولی غلظت «آنتیموان» با افزایش زمان نگهداری در تمام شرایط افزایش یافت و در برخی موارد نیز از حداکثر مجاز (5 میکروگرم درلیتر) فراتر رفت.
محققان در نتیجه گیری از این پژوهش بیان نموده اند که قرارگرفتن بطری های آب آشامیدنی در معرض تابش مستقیم نورخورشید و همچنین افزایش دمای محیط و مدت زمان نگهداری آن ها موجب افزایش غلظت عنصر سمی «آنتیموان» در آب این بطری ها می‌گردد. لذا توجه به نحوه نگهداری آب های بطری شده از اهمیت خاصی در حفظ سلامت مردم برخوردار است.
گفتنی است نتایج این پژوهش در قالب مقاله ای علمی پژوهشی در «مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران» به چاپ رسیده است.
منبع: جنیدی جعفری، ا. و همکاران. بررسی اثر نور خورشید، مدت زمان نگهداری و دمای محیط بر آزاد سازی فلزات سنگین از ظروف پلی اتیلن به آب های بطری شده. مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران، 26(142): 166-155.
No tags for this post.
