حکایت زغال سنگ پاک آقای ترامپ
این پاسخ، یک واکنش ناگهانی از سوی ترامپ به سوالی در باب انرژی بود که کاملا براساس باورها و اطلاعات غلط بیان شده است.
زغال‌سنگ پاک، یک لفظ متناقض‌نماست. همچنان که «سکوت کرکننده» یا «فریاد خاموش» این گونه است. زغال سنگ اتفاقا پرکربن‌ترین سوخت فسیلی موجود در زمین است که حین احتراق، قریب به دو برابر گاز طبیعی دیاکسیدکربن منتشر می‌کند. با این حال، حزب جمهوریخواه آمریکا بتازگی از زغال‌سنگ به عنوان یک «منبع انرژی وافر، پاک، مقرون به صرفه و قابل اتکای داخلی» یاد کرده است!
تمام آنچه ادعا شده، نسبتا حقیقت دارد، بجز قسمت «پاک». چیزی که هواداران زغال‌سنگ از آن یاد می‌کنند، واقعا تمیزی بقایای گیاهان و دایناسورهای قدیم نیست. باور آنها ـ یا شاید حقه آنها ـ روی قطار این باور سوار است که «این روزها با پیشرفت جدی فناوری تسخیر کربن، دیاکسیدکربن کمتری ناشی از سوزاندن زغال‌سنگ به جو زمین می‌رسد.»نکته ناخوشایند این حرف‌ها، شباهت زیاد لحن آن با لحن ائتلاف آمریکا برای برق زغال‌سنگ پاک (ACCCE) است؛ گروه لابی‌گری قدرتمندی که با چندین قانونگذار آمریکایی سر و کار دارد. این را هم باید در نظر داشته باشیم بسیاری از جمهوریخواهان، ازجمله رای‌دهندگان، مقامات حزب و حتی خود ترامپ خیال می‌کنند گرمایش جهانی چیزی جز یک مشت چرندیات یا حتی دسیسه جهانی نیست.
صحبت‌های دونالد ترامپ درباره زغال‌سنگ پاک، واکنش‌های زیادی در پی داشته و بسیاری به این اشاره کرده‌اند که با وجود فناوری تسخیر کربن، هنوز از نظر مالی و کاربردی در سطح موثری نیستیم. فناوری تسخیر کربن حقیقت دارد، اما فعلا فقط در حد یک چسب زخم عمل می‌کند و تا اثرگذاری بنیادین فاصله بسیاری دارد.
متاسفانه زغال‌سنگ پاک، عملا یک دروغ تبلیغاتی است. دیاکسیدکربن به جای خود، بسیاری مواد دیگر در زغال‌سنگ هست که از قلم افتاده؛ ازجمله ذرات معلقی که به ریه انسان‌ها راه پیدا کرده و هر ساله میلیون‌ها نفر را به کام مرگ می‌کشد.هر دو نماینده اصلی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا معتقدند این کشور باید از حیث انرژی خودکفا شود و به جای واردات انرژی از دیگر کشورها، نیازهای انرژی‌اش را کاملا از دل خود تامین کند. البته کلینتون در این بین امیدوار است زیرساخت‌هایی فراهم کند که در آن سوخت‌های قابل بازیافت با انرژی هسته‌ای ترکیب شده و کم‌کم سوخت‌های فسیلی را از چرخه خارج کنند.این که در دو مناظره انتخاباتی این دو نامزد، کمتر حرفی از عرصه علم و دانش زده شده، خودش مایه افسوس است، اما جدا از این، پرواضح است که ترامپ در این حیطه خیلی عقب‌تر از کلینتون است. خیلی‌ها معتقدند ترامپ در طول تاریخ نامزدی انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده، بی‌اطلاع‌ترین فرد از حوزه دانش بوده است.
در مقابل، کلینتون چند مقاله برای یک نشریه علمی مطرح نوشته و مدام به آمار و ارقام، شواهد و مسائل علمی به عنوان محرک‌های تصمیمات و برنامه‌های سیاسی‌اش اشاره داشته است. دونالد ترامپ پیش از این شیوع ویروس اِبولا را به گردن اوباما انداخته بود، در صحبت‌هایش از الفاظی در سطح «به عقیده من یک هوایی هست که بالا پایین می‌شود. حالا یک سری می‌گویند دارد گرم می‌شود!» یا «فضا خیلی باحال است» استفاده کرده است. چه از نظر شخصیتی چه از نظر کلامی، نمی‌توان ترامپ را فردی فرهیخته به حساب آورد. اگر مناظره‌ای رخ بدهد که صرفا روی مسائل علمی تمرکز کند و در یک جبهه‌اش ترامپ ایستاده باشد، می‌توان حسّی مانند آب ریختن دور مورچه و تلاش بی‌ثمر آن برای فرار از شکست را متصور شد!
