محققان با استفاده از داده‌های موجود در سامانه‌های رهایش مبتنی بر فناوری نانو برای دارو‌های سنتی چینی را بررسی کردند.
بر اساس این گزارش، از دیرباز TCM برای درمان بیماری استفاده می‌شود، با این حال، حلالیت ضعیف در آب، فراهمی زیستی محدود و سمیت احتمالی باعث تحویل مؤثر کمتر آن‌ها می‌شود.
لیپوزوم ها، نانوذرات پلیمری، معدنی و نانوهیبرید‌های آلی/معدنی ممکن است تحویل TCM را بهبود بخشند تا به نتایج درمانی بهتر با عوارض جانبی کمتری نسبت به فرمولاسیون استاندارد دست یابند.
نانوذرات به عنوان یک ابزار مناسب برای بهبود فراهمی زیستی TCM، مورد استفاده قرار گرفته است.
این نانوذرات می‌توانند حلالیت و پایداری TCM را بهبود بخشند، جذب و فراهمی زیستی را افزایش دهند.
نانوذرات لیپیدی (LNP) به دلیل سازگاری با بیوفیلم‌ها، سهولت در اصلاح گروه‌های دیگر و سمیت کمتر، گزینه مناسبی هستند.
لیپوزوم‌ها دارای زیست سازگاری بالا، حداقل سمیت سلولی، روش تولید ساده، تنوع شیمیایی و دستکاری آسان در خاصیت فارماکوکینتیک هستند.
آن‌ها می‌توانند فارماکوکینتیک دارو و توزیع بیولوژیکی را تغییر دهند، سمیت را کاهش داده و شاخص درمانی را بهبود بخشند.
نانوذرات لیپیدی جامد (SLN) مزایایی مانند پایداری بهتر دارو، فراهمی زیستی بالاتر و هدف قرار دادن بافت، انتشار دارو‌های کنترل شده و فارماکوکینتیک برتر را ارائه می‌دهند.
حامل‌های لیپیدی نانوساختار (NLC) به عنوان نانوذرات لیپیدی نسل دوم برای حل محدودیت SLNها ایجاد شدند.
میکروآمولسیون‌ها (MES) و نانوآمولسیون‌ها (NES) از انعطاف پذیری بالایی برای رهایش دارو برخوردار هستند.
محصور کردن دارو‌های فعال در MES یا NES می‌تواند منجر به تشکیل نانوذراتی شود که به دلیل مساحت خاص بزرگتر آن‌ها مزایای مختلفی دارند.
سامانه های تحویل دارویی مبتنی بر هیدروژل پلیمر به دلیل زیست سازگاری قابل توجه، ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی قابل تنظیم و توانایی محصور کردن دارو‌های آبگریز، به عنوان یک روش مناسب برای تحویل TCM هدفمند و پایدار ظاهر شده‌اند.
نانوذرات معدنی مانند نانوذرات طلا و نانوذرات سیلیس به دلیل اندازه قابل تنظیم، مساحت بزرگ و بار سطحی، به عنوان سکو‌های مناسب برای تحویل دارو ظاهر شده اند. نانوهیبرید‌های ارگانیک و معدنی فوایدی از جمله پایداری بالا و ایمنی نسبی دارند.
لیپوزوم‌ها، SLNها و مایسل‌های پلیمری (PMS) روش‌های بالقوه تحویل داروی TCM هستند. با این حال، اثربخشی بالینی آن‌ها محدود است.
اتصال SLN با سکوی نانوذراتی مانند پلیمر و لیپوزوم می‌تواند عملکرد دارو را تقویت کند. مایسل‌ها از خصوصیات مشخصی مانند سازگاری، محافظت از داروها، تحویل هدفمند دارو و مدت زمان طولانی گردش دارو برخوردار هستند. با این حال، برای بهبود درک روش‌های مونتاژ و سرنوشت داخل بدن، تحقیقات بیشتری برای آن‌ها لازم است.
وزیکول‌های پلیمری به دلیل اثربخشی عالی در محصور کردن دارو‌های آبگریز، یک بستر جذاب برای TCMها هستند.
تحقیقات بیشتر برای درک کامل فرایند و مقیاس ساخت وزیکول‌های پلیمری همگن برای تحویل TCM لازم است.
نانوذرات معدنی در تضمین زیست سازگاری در داخل بدن و ثبات با مشکلات روبرو هستند. شیمی و عملکرد سطحی باید برای زیست سازگاری بیشتر بهینه شود.