برای مثال با استفاده از فناوری تعقیب حرکت چشم‌ها یا حرکت ماهیچه‌های صورت فرد آسیب دیده تلاش کرده‌اند محتوای آنچه می‌خواهد بگوید را با استفاده از صفحه نمایش حروف قابل درک کنند؛ اما این فناوری‌ها محدودیت‌های زیادی دارند مثلا تعقیب حرکت چشم‌ها در زمان پلک زدن مختل می‌شود. به همین دلیل در مطالعات قبلی با سرعت تایپ پایین و دقت کم مواجه بودیم.
اما شیوه جدیدی که دانشمندان آزمایش کرده‌اند، خواندن مستقیم امواج مغزی با استفاده از یک دسته الکترود است که به طور مستقیم روی مغز قرار می‌گیرد. محل قرارگیری این الکترودها درست همان جایی است که حرکات دست و بازو را در مغز کنترل می‌کند. این آزمایش روی میمون‌هایی انجام شده که قبلا آموزش دیده‌اند تا آنچه را روی صفحه می‌بینند، تایپ کنند. میمون‌ها توانستند با این الکترودها با دیدن متن نمایش داده شده (بخشی از متن هملت شکسپیر) را رونویسی کنند. جالب است بدانید سرعت تایپ میمون‌ها به اندازه 12 کلمه در دقیقه بود.
اگر بتوانیم این فناوری را روی مغز افراد دچار آسیب نصب کنیم آنها می‌توانند افکار و احساساتشان را با دردسر کمتری با دیگران در میان بگذارند. با این حال احتمالا سرعت تایپ میمون‌ها از انسان‌ها بیشتر خواهد بود، زیرا ما در مورد آنچه می‌خواهیم بگوییم و همین طور درباره هجی کلمات، فکر می‌کنیم. در ضمن محیط اطراف هم می‌تواند حواس ما را پرت کند و سرعت تایپ را پایین بیاورد.
با این وجود حتی اگر کمتر از 12 کلمه در هر دقیقه هم توسط افراد دچار آسیب مغزی تایپ شود باز هم پیشرفت بزرگی است، زیرا آنها قادر به برقراری ارتباط موثر نیستند. در حال حاضر تکنیک‌های تشخیص کلمه و حدس لغات در گوشی‌های همراه، سرعت تایپ ما را نیز بهبود داده است و کاربرد آن برای این فناوری هم می‌تواند سرعت پایین را جبران کند. به طور کلی این فناوری جدید از فناوری‌های قدیمی‌تر مشکلات کمتری دارد و می‌توان سال‌های بیشتری از آن بدون کاهش قدرت دستگاه یا مشکلات جانبی استفاده کرد.