از مدتها پیش چنین تصور می شد که کهکشان راه شیری مانند یک دیسک است. اگرچه شکل دقیق کهکشان همچنان مورد تردید قرار دارد، نظر کلی آن است که راه شیری دارای چهار بازو است که از مرکز آن به شکل مارپیچ به بیرون کشیده شده‌اند.
ستارگان جدید معمولا از گاز و غبار موجود در این بازوها به وجود می‌آیند. اما غبار می‌تواند ستارگانی را که دانشمندان از آنها به عنوان نقطه شروعی برای اندازه‌گیری فاصله استفاده می‌کنند، بپوشاند و روند نقشه‌برداری از کهکشان را پیچیده سازد.
منظومه شمسی در لبه "بازوی شکارچی" یا بازوی محلی قرار دارد. بازوهای دیگر نیز سپر-قنطورس، برساوشی (پرسئوس) و قوس نام دارند. گفته می‌شود که بازوی شکارچی کوچک‌تر از پرسئوس است.
اما تحقیقات جدید محققان رصدخانه کوهستان بنفش چین نشان داده که بازوی شکارچی به بزرگی سایر بازوهاست.
دانشمندان با کمک مجموعه‌ای از تلسکوپ‌ها در نیومکزیکو موسوم به آرایه بسیار بلند باسلین(VLBA) توانستند سنجش‌های بسیار دقیقی را از ابرهای گازی موجود در بازوهای کهکشان راه شیری را انجام دهند. آنها همچنین یک متود مثلثات سنجش ستاره موسوم به اختلاف منظر را نیز برای اندازه‌گیری فاصله‌ها به کار بردند.در نهایت محققان دریافتند که راه شیری یک کهکشان مارپیچی با بازوهای متمایز و واضح نیست بلکه از شاخه‌های متفاوت و ثابتی برخوردار است.
به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس،جزئیات این تحقیق در مجله Science Advances منتشر شده است.
No tags for this post.