دانشمندان از مدت ها پیش می دانستند که در حالی که چشمان ما کار بخش عمده فعالیت دیدن را انجام می‌دهد اما ما با مغز خود «می‌بینیم». با این حال بین چشم و ذهن، خطاهای زیادی ممکن است رخ بدهد، و تا همین اواخر، اگر بینایی کسی از بین می‌رفت یا اصلا از اول وجود نداشت، کار چندانی از دست پزشکان بر نمی‌آمد. اکنون، به لطف پژوهش‌های جدیدی که انجام شده، دانشمندان درک پیچیده‌تر و بی‌سابقه‌ای از مشکلات بینایی به دست آورده اند. این پژوهش‌ها به پیشرفت‌های متعددی در درمان نابینایی با استفاده از ایمپلنت، ژن درمانی و سلول‌های بنیادی منجر شد. تا حدی که برخی از دانشمندان را تا این حد از پیشرفت محقق شده شگفت زذه کرده است. دکتر رابرت لانزا، یک محقق سلول‌های بنیادی که در حال انجام این درمان است، می‌گوید «اگر شما ۵ یا ۱۰ سال پیش از من می‌پرسیدید که آیا می‌توان گیرنده‌های تصویر از دست رفته در چشم را جایگزین کرد، می‌گفتم که این امر از لحاظ بیولوژیکی غیرممکن است.»
رتینیت پیگمنتوزا (RP)، یک اختلال ارثی بینایی
استیو مک میلین ۵۹ ساله، اهل اوهایو، به دلیل رتینیت پیگمنتوزا (RP)، یک اختلال نادر ارثی بینایی، که در حدود ۱۰۰هزارنفر را در ایالات‌متحده مبتلا ساخته، بینایی خود را از دست داد. گیرنده‌های نوری، یعنی سلول‌های درون شبکیه چشم که نور را تشخیص می‌دهند و به مغز یعنی محل پردازش تصویر سیگنال می‌فرستند، در این بیماری تخریب می‌شوند.
سیستم پروتز شبکیه یا ایمپلنت بیونیک چشم
آرگوس II -a یک نوع سیستم پروتز شبکیه، و یا چشم بیونیک است که در ماه فوریه ۲۰۱۳ توسط سازمان غذا و داروی ایالات‌متحده تأییدشده است. چند جایگزین تجربی شبکیه‌ای دیگر نیز در حال آزمایش است، اما تنها آرگوس II برای استفاده تأیید شده است. این پروتز که اساسا یک چشم جایگزین است، در برخی از ایالت‌ها توسط مِدیکر و برخی از شرکت‌های بیمه خصوصی تحت پوشش قرار گرفته است. هزینه این چشم بیونیک بدون بیمه، بالغ بر ۱۴۵ هزار دلار است).
طرز کار ایمپلنت بیونیک چشم
برای قرار دادن ایمپلنت شبکیه آرگوس II در چشم بیمار، یک عمل جراحی پیچیده موردنیاز است. سپس یک عینک آفتابی با تکنولوژی بالا که یک دوربین فیلم‌برداری کوچک روی آن نصب شده به بیمار داده می‌شود.
به گزارش فردانما،عینک یک عکس می‌گیرد و یک سیگنال به واحد پردازش ویدئو متصل به عینک می‌فرستد. این واحد تصویر را دریافت می‌کند و یک سیگنال دیگر به ایمپلنت شبکیه می‌فرستد. سپس ایمپلنت یک سری پالس‌های الکتریکی می‌فرستد که از گیرنده‌های آسیب‌دیده بیمار عبور می‌کنند و به سلول‌های سالم در داخل شبکیه چشم می‌رسند. هنگامی‌که این سلول‌ها تحریک می‌شوند، قادر خواهند بود که به مغز سیگنال بفرستند و هشدار دهند که یک تصویر وجود دارد- سپس مغز آن را «می‌بیند». با جلسات آموزشی هفتگی، بینایی باید به‌مرورزمان بهبود یابد. دکتر الکس یوان، یک جراح در کلینیک کلیولند که عمل جراحی مک میلین را انجام داد، می‌گوید «مغز انسان بسیاری انعطاف‌پذیر است». «مغز قابلیت یادگیری و انطباق با محیط‌های در حال تغییر را دارد.»
No tags for this post.