به گزارش سیناپرس همدان، یک متاآنالیز جدید ترکیبی از 22 مطالعه، که در نشست سالانه انجمن اروپایی برای مطالعه دیابت (EASD) در هامبورگ، آلمان ارائه خواهد شد. نشان می دهد که تیرزپاتید هم برای کنترل قند خون و هم از نظر مقدار وزن از دست رفته توسط بیماران نسبت به سماگلوتید برتری دارد. این مطالعه توسط دکتر توماس کاراگیانیس، دانشگاه ارسطو تسالونیکی، یونان و همکارانش انجام شده است.
سماگلوتاید برای درمان دیابت نوع 2 و همچنین مدیریت چاقی و کاهش وزن تایید شده است. تیرزپاتید برای درمان دیابت نوع 2 تایید شده است و سازندگان آن درخواست هایی را برای تایید آن برای مدیریت چاقی و کاهش وزن ارائه کرده اند.
کارآزمایی‌های تصادفی کنترل‌شده (RCT) وجود دارند که مستقیماً استفاده از تیرزپاتید به شکل زیر جلدی را با سماگلوتید زیر جلدی مقایسه می‌کنند. در این تحقیق جدید، نویسندگان داده‌های 22 کارآزمایی موجود را برای انجام یک متاآنالیز برای مقایسه تیرزپاتید با سماگلوتید از نظر اثربخشی و ایمنی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ترکیب کردند.
نویسندگان پایگاه داده ی Medline و کتابخانه کاکرین را برای نتایج RCTهایی جستجو کردند که دوز نگهدارنده تیرزپاتید زیر جلدی 5، 10، یا 15 میلی گرم یک بار در هفته یا سماگلوتاید زیر جلدی 0.5، 1.0، یا 2.0 میلی گرم یک بار در هفته را حداقل به مدت 12 هفته ارزیابی کردند.
مقایسه‌کننده‌ها هر یک از دوزهای واجد شرایط تیرزپاتید و سماگلوتاید، دارونما، و همچنین سایر داروهای کاهش‌دهنده گلوکز بودند، مشروط بر اینکه در حداقل یک کارآزمایی مستقیماً با تیرزپاتید و سماگلوتاید مقایسه شوند. سپس متاآنالیز هرگونه تفاوت در تأثیرات HbA1c (هموگلوبین گلیکوزیله، معیار کنترل قند خون)، وزن بدن و همچنین خطر عوارض جانبی را محاسبه کرد.
22 RCT شامل داده های 18472 بیمار بود که همگی دیابت نوع 2 داشتند. نویسندگان دریافتند که تیرزپاتید 15 میلی‌گرم در کاهش HbA1c در مقایسه با دارونما (میانگین اختلاف 00/2- درصد) مؤثرتر بوده و پس از آن تیرزپاتید 10 میلی‌گرم (86/1- درصد) و سماگلوتاید 0/2 میلی‌گرم (62/1- درصد) قرار دارند.
هر یک از سه دوز تیرزپاتید مقدار HbA1c را بیشتر از دوزهای پایین، متوسط و بالا سماگلوتید کاهش داد. در مقایسه با دارونما، تیرزپاتید در کاهش وزن بدن (96/10- کیلوگرم، 75/8- کیلوگرم و 16/6- کیلوگرم به ترتیب برای تیرزپاتید 15، 10 و 5 میلی گرم) مؤثرتر از سماگلوتاید بود (24/5- کیلوگرم، 44/4- کیلوگرم و 72/2- کیلوگرم برای سماگلوتاید 2.0، 1.0 و 0.5 میلی گرم به ترتیب).
با توجه به مقایسه بین داروها، هر دو دوز تیرزپاتید 10 و 15 میلی گرم در کاهش وزن بدن در مقابل دوزهای سماگلوتاید 0.5، 1.0 و 2.0 میلی گرم موثرتر بودند، در حالی که تیرزپاتید 5 میلی گرم در مقابل سماگلوتاید 0.5 و 1.0 میلی گرم موثرتر بود.
اگرچه در چکیده مجله به این موضوع اشاره ای نشده است، نویسندگان توانسته اند نتایجی را برای تغییر وزن بدن از تجزیه و تحلیل مقایسه تیرزپاتید و سماگلوتید (به جای دارونما) ارائه دهند. این مقادیر عددی در ارائه شفاهی در کنگره ارائه خواهد شد.
نویسندگان توضیح می دهند: به طور خلاصه، سه دوز تیرزپاید موثرتر از سه دوز سماگلوتید مربوطه بودند. در مقایسه با دارونما، تمام دوزهای تیرزپاتید و سماگلوتاید خطر عوارض جانبی گوارشی را افزایش می‌دهند، با تیرزپاتید 15 میلی‌گرم که بالاترین خطر (3.6 برابر) تهوع، استفراغ (4.4 برابر) و اسهال (خطر دو برابر) را به همراه دارد. هیچ تفاوتی بین تیرزپاتید، سماگلوتاید و دارونما از نظر خطر عوارض جانبی جدی وجود نداشت.
نویسندگان نتیجه گیری می کنند: «در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، تیرزپاتید 5، 10 و 15 میلی گرم به ترتیب در کاهش HbA1c در مقایسه با سماگلوتاید 0.5، 1.0 و 2.0 میلی گرم مؤثرتر بودند. تیرزپاتید همچنین برای کاهش وزن موثرتر از سماگلوتید بود، با اثر کاهش وزن بیشتر در دوزهای بالاتر. دوز بالای تیرزپاتید (15 میلی گرم) با افزایش خطر استفراغ در مقابل سماگلوتید با دوز کم و متوسط همراه بود.
منبع: Diabetologia
مترجم: سید سپهر ارومیهء