به گزارش سیناپرس همدان، محققان موسسه دانشگاه لیژ (BE) در حال استفاده از MRI با میدان بسیار بالا 7 تسلا هستند تا درک بهتری از نحوه تنظیم خواب ارائه دهند.
مدت هاست که می دانیم خواب برای مغز مفید است. همچنین می دانیم که نور فقط برای دیدن نیست، بلکه نقش مهمی در جنبه های دیگر مانند خلق و خو دارد. چیزی که ما نمی دانیم این است که چگونه همه اینها در مغز ما اتفاق می افتد.
یک تیم علمی از مرکز تحقیقات ULiège Cyclotron به تازگی نشان داده است که کیفیت خواب REM ما (بخشی از خواب که در طول آن بیشتر خواب می بینیم) با فعالیت لوکوس سرولئوس مرتبط است. این هسته کوچک مغز، به اندازه یک اسپاگتی به طول 2 سانتی متر، در ساقه مغز قرار دارد.
لوکوس سرولئوس – به لاتین “نقطه آبی” – نام خود را مدیون رنگ آن است که در کالبد شکافی مشاهده می شود. تقریباً به هر ناحیه از مغز (و نخاع) می رسد تا یک انتقال دهنده عصبی به نام نورآدرنالین ترشح کند.
نورآدرنالین نه تنها برای تحریک نورون ها و بیدار نگه داشتن آنها مهم است، بلکه برای یک سری فرآیندهای شناختی مانند حافظه، پردازش هیجانی، استرس و اضطراب نیز مهم است. فعالیت محرک آن برای شروع خواب باید کاهش یابد و برای اجازه دادن به خواب REM متوقف شود. Gilles Vandewalle، یکی از مدیران GIGA CRC-IVI توضیح می‌دهد: این به خواب REM اجازه می‌دهد بدون نورآدرنالین کار کند، سیناپس‌هایی که باید در طول خواب حفظ یا حذف شوند را مرتب می‌کند و یک روز جدید پر از تجربیات جدید را ایجاد می‌کند.
تحقیقات روی حیوانات قبلاً نشان داده است که عملکرد این هسته کوچک برای خواب و بیداری ضروری است. اکاترینا کوشمانوا، محقق آزمایشگاه و اولین نویسنده مقاله منتشر شده در JCI Insight توضیح می دهد: در انسان، به شکل محدودی تایید شده است، زیرا اندازه کوچک هسته و موقعیت عمیق آن، مشاهده آن را در داخل بدن با MRI معمولی دشوار می کند.
به لطف وضوح بالاترMRI با قدرت میدان 7 تسلا، ما توانستیم هسته را بررسی کرده و فعالیت آن را در طی یک کار شناختی ساده در حین بیداری استخراج کنیم و بنابراین نشان دهیم که هر چه لوکوس سرولئوس ما در طول روز واکنش‌پذیرتر باشد، کیفیت خواب ما ضعیف‌تر است و خواب REM ما شدت کمتری دارد.
به نظر می رسد که این امر به ویژه در مورد افزایش سن صادق است، زیرا این اثر فقط در افراد بین 50 تا 70 ساله که در این مطالعه شرکت کردند و نه در بزرگسالان جوان بین 18 تا 30 سال مشاهده شد. این یافته می تواند توضیح دهد که چرا برخی افراد با افزایش سن به تدریج بی خواب می شوند. این نتایج اولیه همچنین پایه‌های مطالعات آینده را در مورد فعالیت این هسته کوچک در طول خواب و نقشی که می‌تواند در بی‌خوابی و ارتباط بین خواب و بیماری آلزایمر ایفا کند، ایجاد می‌کند.
منبع: JCI Insight
مترجم: سید سپهر ارومیهء