محققان مکانیسمی را کشف کردند که باعث می شود زخم‌ها در بیماران دیابتی کندتر بهبود پیدا کرده و آنها را در معرض خطر عفونت و سایر عوارض جدی قرار دهد. دانشمندان می گویند یافته های آنها می تواند رویکرد جدیدی برای این بیماری ارائه دهد.
به گزارش سیناپرس، ذرات پیام رسان در اندازه نانو که به طور طبیعی توسط سلول ها تولید می شوند، اگزوزوم ها مسئول ارتباط سلول به سلول هستند. آنها محموله ای شامل پروتئین‌ها، لیپیدها و مواد ژنتیکی را به سلول‌های گیرنده رسانده و به طور موثر پاسخ بیولوژیکی سلول را تغییر می دهند.
اگزوزوم ها با پاسخ های ایمنی و التهابی در بدن مرتبط هستند. اکنون، یک مطالعه جدید به سرپرستی محققان دانشگاه پیتسبورگ، نقش اگزوزوم‌ها را در بیماران دیابتی مورد بررسی قرار داده است.
چاندان سن (Chandan Sen) یکی از پژوهشگران این مطالعه گفت: در بیماران مبتلا به دیابت، بهبود زخم به دلیل التهاب بیش از حد مختل می شود. در صورت عدم درمان، این زخم های غیر التیام یافته یا مزمن می توانند منجر به قطع عضو شوند. هر ساله بیش از ۱۰۰ هزار قطع عضو مرتبط با دیابت در ایالات متحده رخ می دهد، اما با درک بیشتر در مورد بهبود زخم و توسعه درمان های جدید، می توان این تعداد را کاهش داد.
محققان مایع را از باند فشار منفی که روی زخم های مزمن ۲۲ بیمار دیابتی و ۱۵ بیمار غیر دیابتی قرار داده شده بود، جمع آوری کردند. درمان زخم با فشار منفی (NPWT) با اعمال فشار زیر اتمسفر برای خارج کردن مایع و عفونت، بسته شدن زخم را تقویت می کند. یک باند مخصوص روی زخم مهر و موم شده و به یک پمپ خلاء ملایم متصل می شود.
سن در این باره گفت: این باندها معمولاً در سطل زباله انداخته می شوند، اما مایع زخم در واقع یک نمونه بسیار ارزشمند بوده که منعکس کننده عفونت در سرتاسر زخم است.
محققان مایع و اگزوزوم های جدا شده را تجزیه و تحلیل کردند. به طور معمول، هنگامی که اگزوزوم های حامل محموله از سلول ها آزاد می شوند، توسط ماکروفاژها، سلول های ایمنی که بهبود زخم را هماهنگ می کنند، جذب می شوند.
پژوهشگران دریافتند که نه تنها اگزوزوم های بیماران دیابتی که آنها را دی اگزوزوم می نامند، محموله های مختلفی را حمل می کنند، بلکه تعداد دی اگزوزوم ها در مایع زخم بیماران دیابتی بسیار کمتر از تعداد اگزوزوم ها در مایع زخم غیر دیابتی و ماکروفاژها است.
هنگامی که ماکروفاژهای غیر دیابتی با اگزوزوم ها انکوبه شدند، فاکتورهایی برای رفع التهاب تولید کردند که نشان می دهد سیگنال درمان زخم صحیح را از اگزوزوم دریافت کرده اند.به گزارش سیناپرس، با این حال، زمانی که آزمایش با استفاده از دی اگزوزوم ها تکرار شد، ماکروفاژها به جای آن فاکتورهای پیش التهابی تولید کردند.
سن توضیح داد: اگر سیگنال‌های موجود در اگزوزوم‌ها درست باشد، ماکروفاژ می داند که چگونه التهاب زخم را برطرف کند. در دیابت، تداخل بین کراتینوسیت ها و ماکروفاژها به خطر می افتد، بنابراین ماکروفاژها به تحریک التهاب ادامه می دهند و زخم نمی تواند بهبود یابد.
به گزارش سیناپرس، محققان می گویند: یافته های آنها بینش های مهمی را در مورد یک عارضه اصلی دیابت ارائه می دهد و می تواند رویکرد جدیدی برای این بیماری ارائه دهد.
شرح کامل این مطالعه در مجله NanoToday منتشر شده است.
مترجم: سامیه خسروی زاده
No tags for this post.