آزمایش‌های یک تیم از دانشگاه آکسفورد نشان می‌دهد که فیلم‌های تراژدی و دیگر آثار درام موجب ترشح اندروفین می‌شود؛ همان ماده شیمیایی که حس خوبی به ما می‌دهد. این هورمون به عنوان یک مسکن طبیعی عمل می‌کند و باعث می‌شود با افراد اطراف‌مان پیوند برقرار کنیم.
پروفسور «رابین دانبار»، سرپرست این تحقیق، می‌گوید علاقه انسان به داستان و داستان‌سرایی در دوران باستان شکل گرفت، یعنی زمانی که انسان‌ها زندگی در جوامع شکارچی-گردآورنده را از سر گرفتند. لذت بردن از داستان، یکی از ویژگی‌های مهم جامعه انسانی است، اما دانشندان تاکنون ریشه تکاملی آن را بررسی نکرده‌اند.
تیمی متشکل از دانشمندان، روان‌شناسان و متخصصان ادبیات کلاسیک دانشگاه آکسفورد طی آزمایش‌هایی می‌خواستند ببینند که آیا داستان درام منجر به ترشح اندروفین می‌شود یا خیر.
آنها به داوطلبان فیلمی درباره یک مرد بی‌خانمان با کودکی سخت و پراسترس نشان دادند. یک گروه دیگر هم مستندهای درباره موضوعات عادی تماشا کرد. این تیم تغییرات ایجاد شده در آستانه تحمل داوطلبان را قبل و بعد از تماشای فیلم‌ها بررسی کردند.
پرفسور دانبار می‌گوید: «کسانی که بیشترین واکنش عاطفی را نشان دادند، بیشترین افزایش را در آستانه تحمل درد داشتند، همچنین حس پیوند آنها با گروه‌شان بیشتر بود.»
این تحقیق یک همکاری غیرعادی و نه چندان رایج بین محققان رشته‌های علوم انسانی و علوم تجربی است.
دکتر «سوفی دانکن»، یک محقق شکسپیر می‌گوید آنها می‌خواستند بفهمند که داستان چرا و چگونه چنین تاثیری را روی ما دارد و به معنی «غرق شدن در یک کتاب» پی ببرند. او می‌گوید: «این پژوهش نشان می‌دهد که ما می‌توانیم از طریق داستان به خودمان اندورفین بدهیم.»
منبع:digikala
No tags for this post.