سلول های مغز استخوان در جمجمه پاسخ مشخصی به بیماری دارند و دانشمندان می گویند این امر بدان معناست که جمجمه می تواند راهی مفید برای مشاهده و درمان احتمالی التهاب در مغز باشد.
به گزارش سیناپرس، یک تیم تحقیقاتی از آلمان و بریتانیا که این واکنش را بررسی می کنند، دریافتند:نتایج پژوهش های آنها می تواند به عنوان یک تکنیک غیرتهاجمی تصویربرداری جمجمه عمل کند.
علی ارتورک (Ali Ertürk) عصب شناس دانشگاه مونیخ در آلمان و پژوهشگر این مطالعات می گوید: این نتایج تعداد بی شماری از امکانات را برای تشخیص و درمان بیماری های مغزی باز می کند و این پتانسیل را دارد که درک ما از بیماری های عصبی را متحول کند. این پیشرفت می تواند منجر به نظارت موثرتر بر شرایطی مانند آلزایمر و سکته شود و به طور بالقوه حتی با امکان تشخیص زودهنگام به پیشگیری از شروع این بیماری ها کمک کند.
ارتورک توضیح می دهد: التهاب عصبی در بسیاری از اختلالات مغز و سیستم عصبی نقش مهمی ایفا می کند، سلول های ایمنی را فعال کرده و مولکول های التهابی را آزاد می کند که به محافظت و بهبود بافت های ما کمک می کند. با این حال، این موضوع ممکن است عوارضی داشته و خطر آسیب را به همراه داشته باشد و درمان را به خطر بیندازد. علاوه بر این، جمجمه و سایر غشاها از مغز محافظت می کنند و دسترسی به آن برای درمان التهاب اشتباه را چالش برانگیز می کند.
دانشمندان اخیراً مسیرهایی را از مغز استخوان جمجمه از طریق بیرونی‌ترین سطح غشای محافظ مغز، مننژها، کشف کرده اند که به حرکت سلول‌های ایمنی اجازه می دهد و این تصور را به چالش می کشد که جمجمه و مغز هیچ تبادل مستقیمی ندارند.
به گفته ارتورک، به خوبی شناخته شده است که سلول‌های ایمنی پس از مشکلاتی مانند سکته مغزی که باعث ضعیف شدن سد خونی مغزی می شوند، می توانند وارد مغز شوند، اما اینکه چگونه سلول‌های ایمنی از طریق جمجمه وارد لایه‌های مغز می شوند و در مقایسه با مسیرهای دیگر چقدر به این لایه‌ها دسترسی دارند، مشخص نیست.
محققان معماری سلولی اتصالات جمجمه-مننژ (SMCs) را مشاهده کردند که نزدیک‌تر از آنچه قبلاً تصور می شد به سطح مغز امتداد می یابد و اغلب به بیرونی‌ترین و سخت‌ترین غشای مننژ، یعنی سخت شکم، نفوذ می کند.
ایلگین کولاباس (Ilgin Kolabas) متخصص عصبی از دانشگاه مونیخ می گوید: این یافته‌ها پیامدهای عمیقی دارند و نشان می دهند که ارتباط بسیار پیچیده‌تری بین جمجمه و مغز نسبت به آنچه قبلاً تصور می شد وجود دارد.
به گزارش سیناپرس، کولاباس و همکارانش همچنین سلول‌های شش استخوان مختلف، سخت شکم و مغز را مورد مطالعه قرار داده و دریافتند که استخوان‌های مختلف پروفایل‌های مولکولی متفاوتی دارند و سلول‌های ایمنی منحصربه فردی در جمجمه شناسایی شده اند.
تجزیه و تحلیل پروتئین نمونه‌های جمجمه، ستون فقرات و استخوان لگن پس از مرگ انسان، یک بار دیگر مشخصات مولکولی منحصر به فرد جمجمه را آشکار کرد. کالواریا که بخشی از بالای جمجمه را تشکیل می‌دهد، دارای متفاوت ترین ژن‌ها و گیرنده‌های سلولی است که بیشتر مربوط به مهاجرت و التهاب است. این تیم همچنین دریافت که هم جمجمه انسان و هم موش حاوی سلول‌های نوتروفیل تخصصی است که نوعی گلبول سفید به شمار می رود که نقش مهمی در سیستم دفاع ایمنی بدن دارد.
به گزارش سیناپرس، شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Cell منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.