به گزارش سیناپرس همدان، گلیوبلاستوما، شایع ترین و کشنده ترین شکل سرطان مغز، به سرعت رشد می کند تا به بافت سالم مغز حمله کند و آن را از بین ببرد. تومور، بازوهای سرطانی را به مغز می فرستد که برداشتن تومور با جراحی را بسیار دشوار یا غیرممکن می کند.
اکنون، دانشمندان Salk دریافته‌اند که درمان ایمونوتراپی ضد CTLA-4 منجر به بقای قابل‌توجهی در موش‌های مبتلا به گلیوبلاستوما می‌شود. علاوه بر این، آنها کشف کردند که این درمان وابسته به سلول های ایمنی به نام سلول های CD4+ T است که به مغز نفوذ می کنند و فعالیت های مخرب تومور سایر سلول های ایمنی به نام میکروگلیا را تحریک می کنند که به طور دائم در مغز ساکن هستند.
این یافته ها که در Immunity منتشر شد، مزایای استفاده از سلول های ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان مغز را نشان می دهد و می تواند منجر به ایمونوتراپی های موثرتر برای درمان سرطان مغز در انسان شود.
پروفسور سوزان کاخ، نویسنده ارشد و مدیر مرکز ایمونوبیولوژی و پاتوژنز میکروبی NOMIS می گوید: در حال حاضر هیچ درمان مؤثری برای گلیوبلاستوما وجود ندارد، امروزه تشخیص برای بیمار اساساً ناامید کننده است. ما برای یافتن یک رژیم ایمونوتراپی که از سلول های ایمنی خود موش برای مبارزه با سرطان مغز استفاده می کند و منجر به کوچک شدن قابل توجه و در برخی موارد از بین بردن تومور می شود، بسیار هیجان زده هستیم.
زمانی که درمان‌های استاندارد سرطان مانند جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی دیگر مؤثر نیستند، پزشکان به طور فزاینده‌ای به ایمونوتراپی روی می‌آورند که سلول‌های ایمنی بدن را تشویق می‌کند تا سلول‌های سرطانی را جستجو کرده و از بین ببرند. اگرچه ایمونوتراپی فراگیر نیست، اما روی بسیاری از تومورها کار می کند و بسیاری از بیماران را با پاسخ های ضد سرطانی قوی و طولانی مدت ارائه می دهد. کاخ می‌خواست راه‌های جدیدی برای مهار سیستم ایمنی برای ایجاد درمان‌های ایمن و بادوام‌تر برای سرطان مغز پیدا کند.
تیم او سه ابزار مبارزه با سرطان را یافت که تا حدودی در تحقیقات سرطان مغز نادیده گرفته شده‌اند و ممکن است به گلیوبلاستوما حمله کنند: یک داروی ایمونوتراپی به نام anti-CTLA-4 و سلول‌های ایمنی تخصصی به نام سلول‌های CD4+ T و میکروگلیا.
ایمونوتراپی Anti-CTLA-4 با مسدود کردن سلول ها از ساخت پروتئین CTLA-4 عمل می کند، که اگر مسدود نشود، فعالیت سلول های T را مهار می کند. این اولین داروی ایمونوتراپی بود که برای تحریک سیستم ایمنی ما برای مبارزه با سرطان طراحی شد، اما به سرعت داروی دیگری به نام Anti PD-1 که سمیت کمتری داشت و به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت.
اینکه آیا anti-CTLA-4 یک درمان مؤثر برای گلیوبلاستوما است یا نه، از آنجایی که anti-PD-1 در کارآزمایی‌های بالینی اولویت داشت، ناشناخته باقی مانده است. متأسفانه، Anti PD-1 در آزمایشات بالینی متعدد برای گلیوبلاستوما بی اثر بود، شکستی که الهام بخش کاخ شد تا ببیند آیا anti-CTLA-4 متفاوت عمل می کند یا خیر.
در مورد سلول های ایمنی تخصصی، سلول های CD4+ T اغلب در تحقیقات سرطان به نفع یک سلول ایمنی مشابه، سلول T CD8+ نادیده گرفته می شوند، زیرا سلول های CD8+ T به طور مستقیم سلول های سرطانی را می کشند. میکروگلیا به طور تمام وقت در مغز زندگی می کند، جایی که آنها به گشت زنی برای شناسایی مهاجمان می پردازند و به آسیب پاسخ می دهند، مشخص نبود که آیا آنها نقشی در مرگ تومور دارند یا خیر.
ابتدا، محققان طول عمر موش‌های مبتلا به گلیوبلاستوما را در هنگام درمان با anti-CTLA-4 در مقابل anti-PD-1 مقایسه کردند. پس از کشف اینکه مسدود کردن CTLA-4 طول عمر آنها را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد، اما مسدود کردن PD-1 این کار را نکرد، تیم به دنبال کشف این موضوع شد که چه چیزی این نتیجه را ممکن می کند.
آنها دریافتند که پس از درمان Anti CTLA-4، سلول‌های CD4+ T پروتئینی به نام اینترفرون گاما ترشح می‌کنند که باعث می‌شود تومور «نشانه‌های استرس» را نشان دهد و همزمان به میکروگلیا هشدار می‌دهد تا سلول‌های تومور تحت استرس را بخورد. همانطور که آنها سلول های تومور را می بلعیدند، میکروگلیاها تکه هایی از تومور را روی سطح خود نشان می دادند تا سلول های CD4+ T را هشیار نگه دارند و اینترفرون گامای بیشتری تولید کنند، چرخه ای ایجاد می کند که تا زمانی که تومور از بین برود تکرار می شود.
دان چن، نویسنده اول، محقق پسا دکترا در آزمایشگاه کاخ می گوید: مطالعه ما عملکرد Anti-CTLA-4 را نشان می دهد و یک فرآیند جدید را ترسیم می کند که در آن سلول های CD4+ T و سایر سلول های ایمنی مقیم مغز با هم متحد می شوند تا سلول های سرطانی را بکشند.
برای درک نقش میکروگلیا در این چرخه، محققان با نویسنده همکار و پروفسور سالک، گرگ لمکه، دارنده صندلی فرانسوا ژیلو-سالک، همکاری کردند. برای چندین دهه، لمکه مولکول‌های حیاتی به نام گیرنده‌های TAM را که توسط میکروگلیا برای ارسال و دریافت پیام‌های حیاتی استفاده می‌شود، بررسی کرده است. محققان دریافتند که گیرنده‌های TAM به میکروگلیا می‌گویند تا سلول‌های سرطانی را در این چرخه جدید ببلعند.
سیوا کارتیک واراناسی، محقق پسا دکترا در آزمایشگاه کاخ، می‌گوید: ما از این وابستگی جدید بین میکروگلیا و سلول‌های CD4+ T شگفت‌زده شدیم. ما در حال حاضر در مورد بسیاری از سوالات بیولوژیکی جدید و راه حل های درمانی که می تواند درمان سرطان های کشنده ای مانند گلیوبلاستوما را به طور اساسی تغییر دهد، هیجان زده شده ایم.
اتصال قطعات این پازل سرطان کش، محققان را بیش از هر زمان دیگری به درک و درمان گلیوبلاستوما نزدیک می کند.
کاخ، می‌گوید: اکنون می‌توانیم درمان گلیوبلاستوما را با تلاش برای تبدیل میکروگلیاهای محلی که تومورهای مغزی را احاطه کرده‌اند به قاتلان تومور تصور کنیم. توسعه مشارکت بین سلول های CD4+ T و میکروگلیا نوع جدیدی از پاسخ ایمنی تولیدی را ایجاد می کند که قبلاً از آن اطلاعی نداشتیم.
در مرحله بعد، محققان بررسی خواهند کرد که آیا این چرخه سلولی کشنده سرطان در موارد گلیوبلاستوم انسانی وجود دارد یا خیر. علاوه بر این، هدف آنها بررسی سایر مدل‌های حیوانی با زیرگروه‌های مختلف گلیوبلاستوما، گسترش درک خود از بیماری و درمان‌های بهینه است.
منبع: ژورنال Immunity
مترجم: سید سپهر ارومیهء