آنها می‌خواهند قبل از آن که این فناوری بخشی از زندگی روزمره ما شود اطلاعاتی درباره اثر آن بر مغز و موقعیت‌های مختلف زندگی به دست بیاورند.
در یکی از آزمایش‌هایی که بتازگی انجام شده شرکت‌کننده‌ها به دو گروه تقسیم شدند. از یکی از گروه‌ها خواسته شد برای مسیریابی از گوگل‌مپ روی گوشی همراه کمک بگیرند و از گروه دیگر خواسته شد از همین قابلیت روی عینک هوشمند استفاده کنند. در طول آزمایش دو مورد در شرکت‌کننده‌ها سنجیده شد. اولین مورد میزان آگاهی آنها نسبت به محیط اطراف و دومین مورد میزان بار ذهنی تحمیل شده به آنها بود.
اما بار ذهنی چیست؟ بار ذهنی میزان درگیری‌ای است که ذهنمان در هر لحظه دارد و می‌تواند شامل فعالیت‌های شناختی مانند توجه، کنترل، تصمیم‌گیری، انتخاب، سازگاری، هدف‌گذاری، برنامه‌ریزی و… باشد. معنای ساده‌تر آن عبارت است از تعداد ابزارها و میزان انرژی‌ای که فرد در اختیار دارد در مقابل مقدار کاری که باید انجام دهد. هر چه بار ذهنی فرد بیشتر باشد، میزان مصرف اکسیژن در سلول‌های عصبی مغز بالاتر می‌رود.
در این آزمایش برای اندازه‌گیری بار ذهنی از ابزاری به نام fNIRS استفاده شد. این ابزار با استفاده از طیف‌نگاری فروسرخ میزان مصرف اکسیژن مغز را در حین فعالیت می‌سنجد. افراد آزادانه با یکی از دو ابزار گوشی یا عینک هوشمند در محیط باز حرکت می‌کردند و فعالیت مغزی آنها با ابزار fNIRS بررسی می‌شد. نتایچ این پژوهش نشان داد اگرچه عینک هوشمند اطلاعات مجازی را وارد دنیای واقعی می‌کنند و انتظار داریم بیشترین حواسپرتی را ایجاد کند، هنگامی که افراد برای مسیریابی از این وسیله بهره می‌برند در مقابل زمانی که از گوشی هوشمند برای همین منظور استفاده می‌کنند، آگاهی بیشتری نسبت به محیط اطراف دارند و بار ذهنی کمتری را تحمل می‌کنند.
این آزمایش و آزمایش‌های مشابه که کارکردهای شناختی ذهن را هنگام استفاده از فناوری بررسی می‌کند به دانشمندان کمک می‌کند ابزارهایی تولید کنند که کمترین میزان بار ذهنی را برای فرد ایجاد کند تا بتواند از ذهن خود در مسیرهای بهتری استفاده کند. همچنین در زمان استفاده از آن به کمترین سطح از آگاهی احتیاج داشته باشد و بتواند به اندازه کافی به محیط اطراف توجه کند.
منبع:جام جم
No tags for this post.