دانشمندان مدت‌ها امیدوار بودند که یک سفر جاده‌ای به ماه داشته باشند که نوید کشف صخره‌های کمیاب را می‌دهد.
۳۱ ژوئیه ۱۹۷۱، فضانوردان آپولو ۱۵ برای اولین‌بار روی ماه رانندگی کردند. دانشمندان مدت‌ها امیدوار بودند که یک سفر جاده‌ای به ماه داشته باشند که نوید کشف صخره‌های کمیاب را می‌دهد. سرانجام دیوید اسکات، فرمانده آپولو ۱۵ و جیمز ایروین، خلبان ماژول قمری به‌مدت سه روز با دورزدن در وسیله نقلیه ماه، گرد ماه را کاوش کردند.
این کالسکه ماه، تاشو بود و در داخل ماژول قمری قرار داشت و پس از فرود مستقر شد. وسیله بدون بسته‌بندی، حدود ۱۰ فوت طول، ۷ فوت عرض و ۴۵ اینچ ارتفاع داشت. همچنین می‌توانست با سرعت ۸/۶ مایل در ساعت حرکت کند و به فضانوردان این امکان را می‌داد تا نسبت به فضانوردان قبلی آپولو از محل فرود خود دورتر شوند.
ماه‌نورد باتری‌دار بود و توسط بوئینگ و جنرال موتورز ساخته شده بود. از نظر برخی، سه مأموریت آخر آپولو توسط این وسیله مهم‌ترین دستاوردهای کل پروژه را رقم زدند.
اسکات و ایروین برای اولین رانندگی خود به دهانه البوی رفتند تا نمونه‌ها را جمع‌آوری کنند و عکس بگیرند. در طول اقامت خود در ماه، آنها بیش از ۱۷ مایل راندند.
در غرب دهانه‌ای به‌نام رایزلینگ، اسکات از ماه‌نورد خارج شد و به سرعت یک سنگ گدازه سیاه را برداشت که پر از حفره‌هایی بود که در اثر خروج گاز ایجاد شده بود. اسکات و ایروین در زمینه زمین‌شناسی آموزش دیده بودند و می‌دانستند که این نمونه، برای دانشمندان روی زمین ارزشمند است.
آنها همچنین می‌دانستند که اگر برای توقف و جمع‌آوری مجوز بخواهند، مدیران مأموریت ساعت‌نگاری می‌گویند نه.
بنابراین اسکات داستانی ساخت که در آن ماه‌نورد را متوقف کردند زیرا کمربند ایمنی‌شان باز شده بود. نمونه زمانی که فضانوردان به زمین بازگشتند، کشف شد. اسکات کارهایی را که انجام داده بود توصیف کرد و صخره کمربند ایمنی به یکی از ارزشمندترین یافته‌های زمین‌شناسی آپولو ۱۵ تبدیل شد.
طراحی ماه‌نورد
اگرچه ماه‌نوردی برای سال‌ها پیش‌بینی می‌شد، اما رانندگی با ماشین در ماه پیچیده‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.
در طول دهه 60 میلادی، مهندسان مفاهیم مختلفی را مورد مطالعه قرار دادند؛ ازجمله وسایل نقلیه ردیابی تانک‌مانند، اتومبیل‌های پرنده، حتی هیولاهای گرد و موتور سیکلت. درنهایت یک کالسکه مانند ماشین ایده بهتری به‌نظر رسید.
No tags for this post.