تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا با شناسایی شواهدی از وجود آب در یک سیاره که به دور ستاره دیگری می چرخد، به نظر می رسد که حداقل دو سیاره اولیه شبیه به زمین را کشف کرده است.
به گزارش سیناپرس، هر چه دانشمندان بیشتر در مورد جهان اطلاعات کسب کنند، سوالات بیشتری مطرح می شود که می تواند کمی نگران کننده باشد. دو رمز و راز اصلی که در سال‌های اخیر مطرح شده اند عبارتند از: تعداد سیاره‌های مشابه زمین در کهکشان که ممکن است دربرگیرنده حیات باشند و مشکل مربوط به چگونگی تامین آب زمین در میلیاردها سال پیش.
بخشی از پاسخ به هر دوی این سوالات ممکن است از طریق ستاره PDS 70 و منظومه اطراف آن قابل انجام باشد که یک ستاره کوتوله بسیار جوان است که در فاصله ۳۷۰ سال نوری از زمین و در صورت فلکی قنطورس قرار دارد. به گفته دانشمندان دیسک تشکیل دهنده سیاره از گرد و غبار و زباله هایی که در فاصله ۱۶۰ میلیون کیلومتری ستاره می چرخند، زمینه تشکیل دو سیاره اولیه را به وجود آورده که مدار مشابهی دارند.
جالب اینجاست که ابزار مادون قرمز میانی (MIRI) روی جیمز وب چیز دیگری را در این منطقه که سیارات زمینی سنگی تشکیل می دهند، پیدا کرد. تخمین زده می شود که PDS 70 تنها حدود ۵٫۴ میلیون سال سن داشته و دربرگیرنده دیسک های تشکیل دهنده سیاره‌های درونی و بیرونی باشد که بیرونی مکان تشکیل یک جفت سیاره خارجی است.
در دیسک داخلی ابزار مادون قرمز گرد و غبار ترکیب شده با بخار آب را یافت. این غبار ممکن است به شکل مولکول های آب باشد که از اتم های هیدروژن و اکسیژن تشکیل می شوند یا ممکن است ذرات یخی باشند که از دیسک بیرونی سردتر به داخل مهاجرت کرده اند.به گزارش سیناپرس، هر چه که باشد، شگفتی نه تنها وجود آب، بلکه نحوه وجود آن در تابش شدید فرابنفش ستاره کوتوله است. محتمل ترین توضیح این است که این آب توسط گرد و غبار یا سایر مولکول های آب محافظت می شود.
با این حال، نکته مهم این است که این کشف ممکن است توضیح واضح تری در مورد چگونگی وجود آب در سیارات شبیه به زمین به دانشمندان ارائه دهد. این نتایج نه تنها به تخمین تعداد و ماهیت سیارات بالقوه قابل سکونت در کهکشان ما کمک می کند، بلکه ممکن است به حل این سوال کمک کند که چگونه زمین تا این حد دارای آب است.
به گزارش سیناپرس، جولیا پروتی (Giulia Perotti) دانشمند ارشد مؤسسه نجوم ماکس پلانک (MPIA) در هایدلبرگ آلمان گفت: ما آب را در سیاره های دیگر دیده ایم، اما نه چندان نزدیک و در منظومه هایی که سیارات در نابودی هستند. پیشتر و قبل از بکار گیری تلسکوپ فضایی جیمز وب نمی توانستیم این نوع اندازه گیری ها را انجام دهیم.
شرح کامل این تحقیق در آخرین شماره مجله تخصصی Nature منتشر شده است.
مترجم: ندا اظهری
No tags for this post.