محققان فکر می‌کنند که برخورد این سیاره‌ها توضیح می‌دهد که کربن به عنوان عنصر بنیادی حیات، چگونه در پوسته و سطح زمین به وجود آمد. به این ترتیب یکی از قدیمی‌ترین معماهای تکاملی حل می‌شود.
وقتی زمین هنوز خیلی جوان بود، به دلیل فعالیت‌های شدید آتشفشانی به شدت هم داغ بود. این فعالیت‌های آتشفشانی سیاره را به یک جرم عظیم و گداخته تبدیل کرده بودند.
یکی از مشکلات در پی بردن به نحوه تشکیل حیات روی زمین این است که در این دوران جهنم‌وار زمین، هیچ کربنی نمی‌توانست روی آن وجود داشته باشد چون در چنین محیط داغی می‌سوخت.
اما زمین‌شناسان دانشگاه «رایس» می‌گویند ممکن است برخورد با سیاره‌ای شبیه به عطارد پس از خنک شدن زمین، کربن لازم برای پیدایش حیات را به این سیاره آورده باشد. چنین فرضیه‌ای نه تنها توضیح می‌دهد که کربن روی سطح زمین چگونه به وجود آمد، بلکه همچنین توضیح می‌دهد که چرا این عنصر با هسته زمین در هم آمیخته نشد.
این باور که کربن زمین در اصل از جای دیگری وارد این سیاره شد، جدید نیست. یک فرضیه دیگر هم به نام «فرضیه ونیر» می‌گوید بعضی از مواد شیمیایی روی زمین از جای دیگری در فضا ناشی شده‌اند و شاید از طریق برخورد یک شهاب‌سنگ به سیاره ما وارد شده باشند.
اما با اینکه فرضیه ونیر شدنی به نظر می‌رسد، نقص‌هایی دارد. مثلا این فرضیه نمی‌تواند توضیح دهد که برخوردهای تصادفی و تکی شهاب‌سنگ‌ها چطور می‌تواند عناصری مثل کربن را در سراسر زمین تا این حد گسترده پراکنده کند. مشکل این ایده این است که هیچ شهاب‌سنگی وجود ندارد که بتواند چنین نسبتی از این عناصر را در قسمت سیلیکات زمین تولید کند.
محققان آزمایش‌هایی در شرایطی با فشار و دمای بالا با تجهیزات هیدرولیک انجام دادند تا ببینند که چه انواعی از مواد شیمیایی و چه شرایطی می‌تواند به این نسبت از عانصر در پوسته زمین منجر شوند.
به گزارش مجله دیجی کالا،این تیم پی برد که در صورت بروز یک برخورد فرضی بین زمین و یک جرم دیگر، کربن می‌تواند در پوسته زمین باقی بماند و به طور کامل جذب هسته‌ی آهنی‌اش نشود؛ مشروط به اینکه هسته جرم دیگر حاوی آلیاژ آهن و غنی از سیلیکون یا سولفور باشد.
به عبارت دیگر، ساختار شیمیایی مورد نیاز برای تشکیل حیات روی زمین در صورتی ممکن می‌شود که سیاره ما یک سیاره‌ی کوچک‌تر و شبیه به عطارد را میلیاردها سال پیش بلعیده باشد.
No tags for this post.