محققان در مطالعات جدید خود دریافتند: پدران نوعی ژن به فرزندان خود منتقل می کنند که ژن حریص بودن نام داشته و عامل پرخوری مادر در دوران بارداری است. در حقیقت با کمک این ژن، پدران هدیه ای ارزشمند را به فرزندان متولد نشده خود می دهند تا به کمک آن مواد غذایی کافی دریافت کند.
به گزارش سیناپرس، تیمی از دانشمندان دانشگاه کمبریج طی مطالعات جدید خود دریافتند: جنین ها از ژنی معروف به ژن lgf2 که از پدرانشان به ارث رسیده است، استفاده می‌کنند تا مادران خود را مجبور کنند که مواد مغذی بیشتری در دوران بارداری مصرف کنند.
ژن lgf2 بخشی از ساختاری است که دانشمندان آن را سیستم کنترل از راه دور کودک می نامند. در تعریف این سیستم باید گفت: ژن فوق، بخشی از دی ان ای است که تعیین می کند چگونه مواد مغذی بین نوزاد و مادر به اشتراک گذاشته می شود.
به گفته محققان، این اولین شواهدی است که نشان می دهد؛ یک ژن پدر به فرزند متولد نشده اش اجازه می دهد این سیگنال ها را برای مادر ارسال کند.
دکتر میگل کنستانسیا از مؤسسه علوم متابولیک Wellcome-MRC که سرپرستی این مطالعه را بر عهده داشت، در این رابطه می گوید: ژن هایی که توسط پدر کنترل می شوند، حریص و خودخواه هستند و تمایل دارند منابع مادری را به نفع جنین دستکاری کنند.
ژن های پدری معمولاً رشد جنین را تقویت می کنند در حالی که ژن‌های مادر در این رابطه محدودتر هستند. این موضوع بدان معنی است که سیگنال های حریصانه ای که از سوی پدر به فرزند داده می شود، جنگ غیرمعمولی را بین مادر و فرزند در دوران بارداری آغاز می کند.
به گزارش سیناپرس،این یک تعادل خوب است، زیرا در حالی که بدن مادر می خواهد کودک سالم باشد، برای سلامتی خود به همان گلوکز و چربی نیاز دارد. او به این منابع نیاز دارد تا بتواند بچه را به دنیا آورده، به او شیر بدهد و سپس به طور بالقوه، فرزندان بیشتری داشته باشد. از سوی دیگر واکنش محدود کردن ارائه مواد مغذی به جنین از سوی مادر به این معنی است که کودک در پایان بارداری آنقدر بزرگ نشود که قادر به زایمان نبوده و خطری جان مادر و نوزاد را تهدید کند.
دکتر کنستانسیا در این رابطه گفت: اگرچه بار داری تا حد زیادی یک روند مشارکتی است، اما عرصه بزرگی برای درگیری بالقوه بین مادر و نوزاد وجود دارد که ژن های حک شده و جفت نقش های کلیدی را ایفا می کند.
به گزارش سیناپرس، این مطالعه روی موش های باردار انجام شده و دانشمندان سلول های سیگنال دهنده جفت را در این جانوران تغییر دادند. در طول این مطالعه، دانشمندان ژن lgf2 را در جفت حذف کردند که دستور العمل هایی را برای ساخت پروتئینی که کلید رشد کبد و مغز است به مادر ارائه می دهد. خاموش کردن ژن فوق به این معنی است که مادر به اندازه کافی پروتئین تولید نکرده و جنین به درستی رشد نمی کند.
این تحقیق به دانشمندان کمک کرده است تا بفهمند چرا نوزادان دارای نقص در این ژن اغلب بیش از حد رشد کرده یا رشدشان متوقف می شود. پژوهشگران امیدوارند که این نتایج بتواند به آن ها کمک کند تا راه هایی برای هدف قرار دادن جفت برای بهبود سلامت مادران و نوزادان ایجاد کنند.
به گزارش سیناپرس، شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Cell Metabolism منتشر شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی
No tags for this post.