یافته های باستان شناسی نشان می دهد: انسان های هوشمند و نئاندرتال ها برای بازه زمانی نسبتا طولانی با یکدیگر تعامل و معاشرت داشته و حتی آمیزش کرده اند. در این میان پرسش مهمی وجود دارد که هنوز لاینحل باقی مانده است. زبان نئاندرتال ها به چه صورت بود؟
به گزارش سیناپرس، بدیهی است که انسان های مدرن و نئاندرتال ها آن‌قدر خوب با هم کنار آمده بودند که با یکدیگر آمیزش داشته و تولید نسل می کردند. در این میان اما سطح مکالمه و نوع زبان مورد استفاده بین آن ها همچنان در ابهام زیادی قرار دارد. با توجه به اینکه فسیل ها قادر به صحبت نیستند و نئاندرتال ها مدت‌ها قبل از اختراع خط و تجهیزات ضبط صدا منقرض شده اند، باستان شناسان راهی ندارند که بدانند آیا عموزاده های منقرض شده ما مهارت های زبانی پیچیده‌ای داشتند یا خیر.
این موضوع دستمایه مطالعات جدید تیمی از باستان شناسان بوده و آنتونیو بنیتز بوراکو، پژوهشگر ارشد این مطالعه و استاد زبان شناس دانشگاه سویل، در این رابطه می گوید: نئاندرتال ها تقریباً به طور قطع به زبان هایی صحبت می‌کردند که کاملاً شبیه زبان های ما بودند، اما ظاهراً زبان مورد استفاده آن ها از نظر ساختاری پیچیده تر و از نظر عملکردی انعطاف پذیری کمتری داشتند.
این نتیجه گیری ماحصل یک تحلیل چند رشته ای از قابلیت های گفتاری انسان های باستانی است که شواهد آناتومیکی، اجتماعی-فرهنگی، شناختی، محیطی و ژنتیکی را ترکیب می کند.
محققان در توضیح این یافته می گویند: شواهد نشان می دهد که سیستم تولید اصوات نئاندرتال ها بسیار شبیه به ساختار حنجره ما است. این مساله نشان می دهد که آن ها قادر به تولید بیشتر صداهای مشابه ما هستند. به همین ترتیب، شنوایی آن ها شبیه به شنوایی انسان های امروزی بود که همه این ها نشان می دهد که آنها دارای سخت افزار لازم برای ایجاد ارتباطات صوتی پیچیده بودند.
به گزارش سیناپرس، با این حال، شکل حفره جمجمه انسان های نئاندرتال نشان می دهد: کارآیی بخش هایی از مغز آن ها کمتر از مغز ما بوده است، به این معنی که برجستگی تالاموس یعنی منطقه ای که در پردازش زبان نقش مهمی دارد، در انسان های نئاندرتال کمتر بوده است.
یافته فوق به نوبه خود منجر به این گمانه زنی شده است که نئاندرتال ها توانایی کمتری در تفکر متقابل داشتند. بنابراین می توان نتیجه گرفت، این پسرعموهای منقرض شده، توانایی ما برای ایجاد ساختارهای پیچیده زبانی با ترکیب مفاهیم مختلف را نداشتند.
علاوه بر این، سادگی نسبی ابزارهای نئاندرتال نشان می دهد که آنها ظرفیت انسان های هوشمند برای تفکر سلسله مراتبی را نداشتند و به همین دلیل احتمالا در ساخت عبارات یا جملات پیچیده ناتوان بودند. علاوه بر این، فقدان انطباق فرهنگی که در صنایع نئاندرتال در طول زمان دیده می شود، ممکن است منعکس کننده ناتوانی در نوآوری به دلیل منابع حافظه فعال کمتر در آن ها باشد.
به گفته بنیتز بوراکو، همه این محدودیت های شناختی احتمالاً توانایی های زبانی نئاندرتال ها را محدود می کند. او در این رابطه می نویسد: در حال حاضر و بر اساس مستندات موجود، می‌توان حدس زد که زبان انسان های نئاندرتال نحو کمتر پیچیده ای داشته و تعداد مقوله های عملکردی مانند تعیین کننده‌ها یا حروف ربط در زبان آن ها کمتر از انسان های مدرن بوده و همچنین احتمالا صداهای متمایز کمتری داشتند. در مجموع می توان استنباط کرد که به نظر می رسد این زبان ها کمتر قادر به انتقال معانی گزاره ای پیچیده بوده اند.
بنیتز بوراکو در مورد صدای زبان انسان ها نئاندرتال، می گوید که محیط های سرد، خشک و باز که گونه ها در آن زندگی می کردند، ممکن است همخوانی غنی را تشویق کرده باشد. این فرض بر اساس ارتباطات شناخته شده بین محیط و زبان است، به طوری که دمای سرد استفاده از زیر و بم برای انتقال اطلاعات زبانی را کمتر می کند در حالی که خشکی محیط، صدای آوازی را ناخوشایند تر خواهد کرد.
به گزارش سیناپرس، تمامی موارد فوق بر اساس تحلیل ساختار فیزیکی بقایای فسیل شده حنجره و مغز نئاندرتال ها بوده و در واقع بعید است که ما هرگز قادر شویم به طور قطع بدانیم انسان های باستانی منقرض شده چگونه صحبت می کردند.
مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: iflscience
No tags for this post.