به گزارش سیناپرس همدان، تحقیقات انجام شده توسط مرکز سرطان دانشگاه سان یات سن در چین، خطرات ژنتیکی سرطان نازوفارنکس را برجسته کرده است. تیم بین‌المللی در مقاله‌ای با عنوان «شناسایی با توان بالای عناصر تنظیم‌کننده و سنجش‌های عملکردی برای کشف ژن‌های حساسیت به سرطان نازوفارنکس» که در مجله آمریکایی ژنتیک انسانی منتشر شد، چندین رویکرد ژنومی را در شناسایی ژن‌های حیاتی برای ایجاد سرطان نازوفارنکس به کار برد.
کارسینوم نازوفارنکس (NPC) یک بدخیمی تهاجمی است که از قسمت بالایی گلو و پشت بینی منشا می گیرد و با عفونت ویروس اپشتین بار، عضوی از خانواده ویروس هرپس که باعث مونونوکلئوز یا “مونو” می شود، مرتبط است. عفونت های اپشتین بار جهانی و به قدری رایج هستند که بیشتر انسان ها در مقطعی به ویروس آلوده می شوند.
ویروس اپشتین بار خطر مرتبط با NPC بوده است، یعنی با یک عامل خطر بیشتر برای افراد چینی تبار. بروز NPC در آسیای شرقی و جنوب شرقی بالاترین میزان است و 77 درصد موارد جدید NPC در سراسر جهان را تشکیل می دهد که نشان دهنده یک جنبه خطر ژنتیکی قوی برای توسعه بیماری است.
کار قبلی این تیم و سایر موسسات تحقیقاتی بسیاری از ارتباط ژنتیکی را با NPC شناسایی کرده بود. شبکه ای که توسط این مطالعات قبلی ایجاد شد گسترده بود و مکانیسم های بیماری خاصی را در شبکه بزرگتر تعاملات پنهان می کرد.
مطالعه حاضر با ترکیب 6907 مورد و 10472 کنترل برای شناسایی مکان‌های حساسیت NPC اضافی، ارتباط ژنتیکی را انجام داد. یافته‌ها نشان می‌دهد که ژن‌های PHF2 و CDKN2B-AS1 ممکن است نقش‌های اساسی در توسعه NPC داشته باشند و اهمیت مسیر ترمیم آسیب DNA را برجسته کنند.
این مطالعه مطالعات اپیدمیولوژیک را با پروفایل ژنومی و آزمایش‌ها ادغام کرد تا شواهد عمیق‌تری برای ارتباط بین پلی‌مورفیسم‌های تک نوکلئوتیدی (SNPs) و حساسیت NPC ارائه کند. آنها دریافتند که توالی‌های تنظیم‌کننده سیس زمانی که آلل‌های خطر یا محافظ SNP را در خود جای می‌دهند، فعالیت تنظیمی متفاوتی از خود نشان می‌دهند.
توالی‌های تنظیم‌کننده سیس، مانند تقویت‌کننده‌ها و پروموترها، می‌توانند فیزیولوژی را با تنظیم دسترسی به ژن‌هایی که بر زمان بیان اینکه با چه سطحی بر شدت بیان ژن‌ها تأثیر می‌گذارند، کنترل کنند.
آلل های خطر شناسایی شده فعالیت تقویت کننده یک عنصر تنظیمی را کاهش داده و از بیان ژن هدف PHF2 جلوگیری می کند. کاهش PHF2 تکثیر سلولی و کلون زایی را ترویج می کند، که نقش آن را به عنوان یک سرکوب کننده تومور در NPC نشان می دهد.
آلل‌های خطر در همان مکان، فعالیت تقویت‌کننده عنصر تنظیم‌کننده دیگری را افزایش دادند که منجر به بیان بالاتر CDKN2B-AS1 شد. بیان بیش از حد CDKN2B-AS1 تکثیر سلولی و کلون زایی را ترویج کرد، که نشان دهنده نقش انکوژنی آن در NPC است.
محققان پیشنهاد می کنند که SNP های شناسایی شده می توانند به عنوان نشانگرهای زیستی برای پیش بینی خطر NPC مورد استفاده قرار گیرند و تحقیقات بیشتر برای روشن کردن مکانیسم مولکولی ژن های حساسیت شناسایی شده ضروری است.
منبع: The American Journal of Human Genetics
مترجم: کیانوش کرمی